At Hodson Street is the collective name for all my creative expressions. Keywords in my creative projects are the words hope, inspiration and positivity.
Ze heeft me gewoon verlaten! Zonder nog een keer te zwaaien of zich om te draaien, is ze vertrokken. Zo mee met de bus naar een of ander eiland in de zee. Alsof ik er niet toe deed, alsof ik niet bestond. Te druk in de weer met haar medereizigers. Stuk voor stuk kompanen met hetzelfde gedrag.
Beseffen kinderen dan niet hoeveel ze wel niet kosten per jaar?! Zou dat gegeven alleen al niet genoeg zijn om in ieder geval minstens nog even gedag te zwaaien? Blijkbaar niet, stelletje egocentrische monstertjes 🙂lees verder
Weer wat geleerd. Blijkbaar heeft de gft-bak, voor ons huis, een dubbelfunctie. Nooit geweten, want ik dacht toch echt dat er alleen groente-, fruit- en tuinafval in ging.
In die hoedanigheid staat de bak dan ook bij ons, gevuld met het nodige afval. Maar afgelopen donderdag bleek dat de bak ook dienst doet als bezorgadres annex brievenbus voor de pakketdienst.
Dochterlief had maanden gewerkt om een mooie tas te kunnen bestellen. Na een aantal dagen wachten, was het donderdag dan zo ver. De tas bleek te zijn bezorgd.lees verder
Het nieuwe jaar is vandaag begonnen. Tenminste, zo voelt dat voor mij. Sinds de kinderen naar school gaan, zijn mijn eigen jaren ook steeds meer van zomervakantie tot zomervakantie gaan ‘lopen’.
Waar voorheen 1 januari de start van een nieuw jaar inluidde, ben ik dat gevoelsmatig steeds meer gaan verschuiven naar de start van het nieuwe schooljaar. Vandaag is het dus zover. De kinderen starten aan hun nieuwe schooljaar.
Dus ook vaders start aan zijn nieuwe jaar, met nieuwe plannen en bruisend van energie. Ik merkte het vanochtend direct. Waar ooit de kinderen erg vroeg wakker waren bij de start van het nieuwe schooljaar, is dat nu precies omgekeerd.lees verder
Ik schaam me voor Nederland, mijn eigen land. Het land waar ik ben geboren, het land waar ik van hou. Maar als ik de beelden zie van de zogenaamde vluchtelingenopvang in Ter Apel, schaam ik mij diep.
Zonder in een discussie terecht te willen komen over wie een ‘echte vluchteling’ en wie niet. Daarvoor is het klimaat helaas tegenwoordig te gepolariseerd. Discussies zijn hierdoor bijna onmogelijk geworden. Je bent met ons of je bent tegen ons. Een middenweg bestaat niet meer. Ik laat nu slechts mijn hart spreken. lees verder
Geluk zit in een klein hoekje. Geluk voor jezelf alswel het geven van geluk aan je medemens. Gisteren kon ik mijn jongste dochter hier een mooi levenlesje in geven.
Al jaren is zij in het bezit van een step, maar het laatste jaar stond deze voornamelijk stof te happen in de schuur. Ja, dochterlief komt in een nieuwe levensfase.
Al eerder had ik geopperd om de step aan het buurjongetje te geven, maar toen was de tijd er duidelijk nog niet rijp voor. Ze was nog te gehecht aan haar step.
Gisteren was het dan toch zover, het leek haar een goed plan om de step weg te geven. Het buurjongetje speelde buiten, dus een mooi moment om hem erbij te roepen.lees verder
Soms maak je iets mee, waarvan je niet goed weet hoe je het moet plaatsen. Is het absurd, vreemd of misschien juist wel stoer, dapper en zelfverzekerd? Laatst was ik met mijn meiden aan het shoppen. De jongste had weer eens broeken nodig, leve de groeispurt van een puber!
Na een hele middag slenteren door de stad, kwamen we uiteindelijk bij een klein zaakje. Daar vond madame zowaar een paar broeken die ze wilde passen. Na haar in één van de drie aanwezige pashokjes te hebben geplaatst, ploften de oudste dochter en ik op een poef naast de kleedhokjes. Zo even rust voor opa. lees verder
Het is druk in de perenboom in deze tijd van het jaar. De peren zijn rijp en dat zullen we weten! Los van de peren die voor eigen consumptie zijn, is het namelijk ook een smulfestijn voor de dierenwereld. Aangetrokken door de zoete, weeïge geur van langzaam rottende peren, is het een komen en gaan van vogels, wespen en vlinders.
Het aantal atalanta’s dat zich iedere dag ten goede doet aan de peren is haast niet bij te houden. Een perenboom in een klein stadstuintje, het is een weelde. Maar de eerlijkheid gebiedt te vertellen dat toen wij zo’n 19 jaar geleden het huis kochten, ik degene was die de boom wilde verwijderen. lees verder
Lentekriebels, herkent u ze?! Nu de lente volop aanwezig is, nemen deze kriebels bij mij nog iedere dag toe. Stijgende temperaturen, maar nog niet te warm, langere avonden. Een lucht vol heerlijke geuren en een natuur die zich van zijn mooiste kant laat zien. Ja, wees dan maar eens bestand tegen deze kriebels.
Als ik ‘s avonds in de tuin rustig van een kopje thee geniet en de dag nog eens laat passeren, word ik steevast getrakteerd op een prachtig concert. Hoog in de boom zit daar iedere avond een beroepsmuzikant zijn kunsten te vertonen. Zodra het concert begint, lijkt het alsof alle andere omgevingsgeluiden subiet verstommen. lees verder
Aan de rand van de vermeende beschaving, in een klein stukje niemandsland. Waar de mens zijn sporen weliswaar al heeft geplaatst, kun je, met enige moeite, de stilte nog horen.
Even weg uit de benauwende hectiek, waar gedachten worden vermalen onder het gewicht van de almaar voortrazende maatschappij. Daar is mijn plek.
Terwijl de zon zijn stralen over het water laat glijden, het groen liefdevol verkleurt. De uiteinden mijn lichaam zachtjes verwarmen, ben ik even samen met jou.
Ik schreeuw, ik roep, ik denk, ik laat los, maar samen met jou. Wolken passeren, vogels fluiten hun lied, de wind heeft vrij spel.
Ik beklim langzaam de stralen, stijg steeds verder tot daar waar de hemel begint. Even zijn we met elkaar verbonden, door de stralen van de zon.
Je roept me, ik hoor je, ik voel je, je luistert en geeft me raad. Geeft me de kracht en moed om door te gaan. Langzaam gaat de zon onder en laat ik je weer los.
Dat kleine stukje groen, voor velen zo nietszeggend, is voor mij altijd waar we even samen zijn. Mijn plek, onze plek. lees verder
