een zin uit de song “Rosasharn”. Een tekstfragment niet van mijzelf, maar geschreven door John Steinbeck in het, voor mij althans, enorm inspirerende boek “De druiven der gramschap“. Al enige malen heb ik dit boek en deze schrijver laten passeren in de diverse blogs.
Ach, zomaar wat voorbeelden van gebeurtenissen uit het afgelopen jaar, de oudste dochter heeft haar keuze gemaakt voor het voortgezet onderwijs, de eindmusical is in zicht. De jongste dochter gaat intussen, als het aan haar ligt, het liefst alleen naar school.
Weg, maar niet vergetenHet is bijna mei, traditioneel gezien de maand van herdenken, zowel privé als algemeen. Privé omdat er diverse personen in de loop der jaren de maand mei hebben uitgekozen om het tijdelijke voor het eeuwige te verwisselen. Daar zal ik u als lezer op dit moment niet verder mee lastigvallen, dat houd ik ook privé.
Symptomatisch voor de moderne mens is het jachtige bestaan. Dit weekeinde begon op vrijdagavond met een mooi voorbeeld hiervan. Een nogal fors uitgevallen auto met jeugdige bestuurder wilde de straat in, waar ik als voetganger net stond. Na een portie toetergeweld reed de auto naast me en begreep ik dat de bestuurder me iets duidelijk wilde maken.
Ik herinner me een moment op de middelbare school, waarbij de discussie met sommige vriendjes was of je de Tweede Wereldoorlog nu nog wel moest herdenken. Het was immers al zo’n tijd geleden. Nu, zo’n 35 jaar later denk ik weleens hoe onvoorstelbaar dit me nu in de oren klinkt. De oorlog was op dat moment nog niet eens 40 jaar voorbij. Op die leeftijd vonden we dat al een hele tijd geleden, terwijl ik me nu heel goed realiseer dat de oorlog toen eigenlijk pas net voorbij was.
Van de week werd mijn aandacht getrokken door het bericht dat de Noord-Koreaanse leider Kim Jung-un een bezoek had gebracht aan China. Het doet wereldwijd de hoop opleven dat er eindelijk weer eens gepraat gaat worden tussen de diverse landen. Dat is natuurlijk mooi, maar tegelijkertijd is het toch triest hoe enkele personen eigenlijk een hele planeet in gijzeling houden.
We zijn hier allemaal maar tijdelijk en niemand weet voor hoe lang. Een moment voor mij om nog eens even na te denken over het begrip “geluk” en de betekenis hiervan in het leven. Doe ik het allemaal wel goed?!
Zelf vermoed ik dat dit een toevallige oprisping is van moeder natuur, al is het contrast deze week wel erg groot. Nog maar een paar dagen geleden liep ik op het strand en had het idee dat ik wel in mijn T-shirt kon lopen. Natuurlijk, ook toen stond er een straffe wind, maar deze werd grotendeels door de duinen tegengehouden en de zon begint al aardig kracht te krijgen in deze tijd van het jaar.
Hoe het boek zal aflopen moge een ieder duidelijk zijn, het boeiende is dat je het verhaal leest en soms met een schok bedenkt dat je geen fictie leest, maar een werkelijk gebeurd verhaal. De hoofdpersonen hebben werkelijk bestaan, er zijn afbeeldingen van ze, er zijn ooggetuigen geweest van hun leven en de omstandigheden waarin dat plaatsvond.
Oosterplas (einde van de dag in de zomer)Die situaties hoeven niet alleen handelingen te zijn, maar kunnen ook geuren betreffen of jaargetijden, voorwerpen of dromen, bepaalde muziek. Combinaties van deze factoren zijn trouwens zeker niet uitgesloten. 🙂
