Het zal u allen vast niet ontgaan zijn de afgelopen weken, de protestacties van kinderen. In allerlei landen hebben kinderen het heft in eigen hand genomen en spijbelen en staken op diverse momenten. Dit uit protest tegen de tot nu toe genomen, onvoldoende, acties om klimaatverandering tegen te gaan. Jawel, de acties die ondernomen zijn door ons volwassenen.
Terwijl de vlokken neer dwarrelen, gaan mijn gedachten altijd onherroepelijk naar al die andere momenten dat de eerste sneeuw viel. Ik zie het ook bij mijn kinderen. Zodra ze sneeuw ontwaren, is vaak de reactie, “weet je nog, toen die keer…..”. Ze worden opgetogen en kunnen niet wachten om naar buiten te gaan. Zie zo’n reactie maar eens te bewerkstelligen als het regent….
Goedendag iedereen, wat betreft het ‘opgefokkerd’ zijn, daar kom ik in deze blog nog wel op terug, eerst maar eens beginnen met het belangrijkste nieuws van de afgelopen week. Na drie chemokuren is er een scan bij mijn partner gemaakt om te zien of de chemo aanslaat. Tot onze grote opluchting doet de chemo nog beter zijn werk dan verwacht. De artsen waren al blij als de uitzaaiingen zouden stagneren, maar uit de scan blijkt dat de uitzaaiingen met ruim de helft zijn teruggedrongen!!
Voor jou ben ik op dit moment de spiegel van het leven. Naarmate je ouder wordt zul je gaan beseffen dat dit ver bezijden de waarheid is.
Hoe het boek zal aflopen moge een ieder duidelijk zijn, het boeiende is dat je het verhaal leest en soms met een schok bedenkt dat je geen fictie leest, maar een werkelijk gebeurd verhaal. De hoofdpersonen hebben werkelijk bestaan, er zijn afbeeldingen van ze, er zijn ooggetuigen geweest van hun leven en de omstandigheden waarin dat plaatsvond.
Er was door dansvereniging DSG te Haarlem gevraagd of zij een choreografie mochten maken op deze song, iets wat wij natuurlijk een ontzettend leuk idee vonden. Het was een geweldige belevenis om de dansers een eigen interpretatie te zien geven van deze song, terwijl Chantal en ik het nummer live vertolkten.
Licht in het duisterDit jaar is voor mij persoonlijk weer eens typisch zo’n jaar waarin alle uitersten van het leven zichtbaar worden. Aan de ene kant het gevecht van dierbaren om te blijven bestaan, aan de andere zijde het tegelijkertijd werken aan een mooie toekomst.
Net een prachtig boek uitgelezen, namelijk ‘De jaren van onschuld’ van de schrijfster Edith Wharton. Meeslepend, beklemmend en ook herkenbaar. Kun je je ooit ontworstelen aan het milieu, de onuitgesproken wetten, waarmee je bent opgegroeid. En ook de kracht/macht van de massa en het (on)vermogen daar als individu tegenin te gaan.
Weg, maar niet vergeten De wind en ik. Alleen wij 2, samen in de duinen. De wind fluistert, de wind praat. Ik luister aandachtig en geniet.
Macht en kracht, zwakte en kwetsbaarheid. Liggen de verhoudingen tussen elkaar wel zo vast als vaak verondersteld wordt? En wat voor rol speelt het begrip ‘schaamte’ in dit alles? Zomaar wat mijmeringen van mij over dit geheel het afgelopen jaar, uiteindelijk leidend tot een foto en een song.
