Haarlem Archieven - Page 2 of 11

Open brief aan mijn overleden partner, deel 11.

Hoi lieverd,

het is herfst, in alle opzichten. Het regent, het waait, de klok is een uur terug gezet. Gisteren was het om half zes al donker, de korte dagen breken aan. Aan de ene kant is het somber hierdoor, aan de andere kant heeft het ook altijd wel weer wat. Gordijnen dicht, kachel op tien, kaarsje aan. De zogenaamd gezellige dagen breken aan.

Hoe zal dat dit jaar zijn? Door de rare situatie met het coronavirus is alles anders dan het ooit geweest is. Gaat Sinterklaas vieren wel door, mag je met Kerstmis wel bij elkaar komen? Niemand die het weet, een onzekere tijd toch wel. Het zou, dat heb ik je al eerder verteld, helemaal niets voor jou wezen, deze tijd. Sociale contacten beperkt tot een minimum, restaurants en cafés gesloten, jij zou ‘gek’ geworden zijn, denk ik. lees verder

Wat wil je later worden?!

‘Wat wil je later worden?’ was de cliché vraag die ik mijn oudste dochter stelde. Ze kwam met een brochure van school thuis, waarin de te kiezen studierichtingen stonden voor het volgende jaar. Als alles goed gaat, zal ze volgend jaar een vakkenpakket moeten gaan kiezen. Maar ja, je bent net veertien en dan moet je al over dit soort heftige dingen gaan nadenken.

Direct probeerde ik haar dan ook duidelijk te maken, dat je gedurende je leven gerust kunt switchen van beroep. De keuze die je nu moet maken is niet levensbepalend. Maar ja, eerlijk is eerlijk, als zij nu bijvoorbeeld voor de richting ‘cultuur en maatschappij’ kiest, wordt het wel knap lastig om uiteindelijk accountant te worden. Ik noem maar wat. Gelukkig had ze wel wat ideeën en wensen. lees verder

De mens is maar een mens.

De mens is maar een mens. Gewoon één van de vele soorten die deze planeet bevolken. Niets meer en niets minder. Dat is iets dat wij, als mens zijnde, ons veel beter moeten gaan realiseren. We zijn intelligent, bijzonder, maar net zo goed een klein radertje in het grote geheel als de andere soorten om ons heen. En allemaal te samen vormen we een natuurlijk evenwicht, waardoor we hier op deze planeet in harmonie kunnen leven.

Zo zou het in ieder geval moeten zijn, ware het niet dat deze planeet nu onze planeet is geworden, gerund door de mens, voor de mens. Het wilde is voor het tamme vervangen. Wij mensen vertegenwoordigen ruim één derde van het gewicht van zoogdieren op aarde. Zestig procent wordt in beslag genomen door dieren die wij fokken om op te eten. Slechts vier procent blijft er over voor de rest, van muis tot walvis. lees verder

Wat eten we vandaag?

“Wat eten we vandaag?” is een vraag die me iedere dag in dit huis wordt gesteld. Gevolgd door een triomfantelijk “yes” als de vraag blijkbaar goed wordt beantwoord. En een langgerekt “neeeeeee” als het antwoord niet bevredigend genoeg is voor de vraagstelster. Iedere dag is het weer een verrassing hoe er gereageerd wordt. Zelden gebeurt het dat beide dames blij zijn met de voedselkeuze.

De dames hebben ook nog eens een behoorlijk uiteenlopende smaak wat betreft eten. De één houdt van aardappels, de ander totaal niet. De één houdt van doperwten, de ander juist van wortelen. Met als gevolg dat al jarenlang in dit huishouden een pot doperwten/wortelen braaf in twee gescheiden groenten wordt geserveerd. Zodat beiden precies krijgen wat ze lusten 🙂 lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 10.

Hoi lieverd,

wat is het toch een fantastisch nazomerweer geweest. Heb je er nog iets van mee gekregen? Zodra het maar enigszins mogelijk was, ben ik naar buiten geweest. Fotograferen in de duinen en lekker van het uitzicht genieten. Wat moet ik dan toch vaak aan je denken. Niet dat je meegelopen zou hebben, maar het idee dat jij dit allemaal niet meer kan meemaken, daar denk ik vaak aan.

Thuis leg ik dikwijls mijn handen op de urn en heb zo dan een tijdje het gevoel dat je weer dicht bij me bent. Altijd gaat er wel een soort van lading door me heen, waardoor het net is alsof we elkaar aanraken. Maar hoe bizar toch, dat deze urn al het fysieke van jou herbergt, dat nog resteert op deze aardbol. Een groots maar veel te kort leven van 51 jaren, met al zijn ups en downs, al zijn opgedane ervaringen. lees verder

Liefde overwint alles, zelfs corona.

Liefde overwint alles, zelfs corona. Afgelopen week werd dit maar weer eens bewezen. De jongste van mij is namelijk deze week 11 geworden. Hoe dit nu te vieren in corona-tijd?! Het antwoord werd afgelopen weekeinde gegeven door een geweldig initiatief. Een alternatieve manier van verjaardag vieren, maar wel zodanig dat Sara het niet snel zal vergeten 🙂

Twee vriendinnen hadden namelijk een idee bedacht om Sara te verrassen. Het meisje begreep gerust dat alles momenteel anders gaat en dat we haar verjaardag niet binnenshuis zouden kunnen vieren zoals ze gewend is. Maar ja, het is wel je verjaardag! Uiteindelijk vond ze het een goed plan om via whatsapp de mensen te vragen haar niet te vergeten. En op de maandag, haar echte geboortedag, zouden we 5 mensen uitnodigen. lees verder

Herfst, herfst, wat heb je te koop?

“Herfst, herfst, wat heb je te koop? Duizend kilo bladeren op een hoop”. Zo luiden de eerste regels van een bekend kinderliedje, dat ik altijd moet zingen als de eerste blaadjes beginnen te dwarrelen. En dwarrelen doen de eerste blaadjes. Of het nu komt door de vele wind of de warme zomer, maar bepaalde stukken in de duinen doen alweer herfstachtig aan.

Heerlijk vind ik dat. Lekker wandelen over paden die rijkelijk belegd zijn met afgevallen blaadjes. De geur van de aarde, de eerste, schuchtere kopjes van paddenstoelen die zich her en der vertonen. En niet te vergeten, het prachtige licht, al die mooie herfstkleuren. Ach, ik heb al menig blog gewijd aan het fenomeen herfst en mijn gevoelens hierover. Al valt het me wel op dat de herfst steeds eerder lijkt te beginnen. lees verder

Wat een heerlijk inspirerende week!!

Wat was het een heerlijk inspirerende week, geweldig. Precies zo’n week die een mens af en toe even nodig heeft. Het contrast met de blog van vorige week, kan haast niet groter zijn. De afgelopen week voelde ik me bijkans als een druistig lammetje in de wei. Alsof de lente weer was begonnen. Ik wist van gekkigheid niet waar het eerst mee te beginnen. Hoe dat zo komt?

Nou, ik had weer eens een paar dagen de tijd om wat initiatieven te ontplooien. Om plannetjes, die al heel lang op mijn lijstje stonden, vorm te geven. De kinderen met plezier naar school en pa even alleen thuis. Beter gezegd, er leek welhaast sprake van eindelijk weer eens een ‘normaal’ weekje na al die vervreemdende maanden. En daar waren volgens mij heel wat kinderen en ouders hard aan toe. lees verder

Ik weet het niet.

“Ik weet het niet”, wat een fijne opener van het nieuwe blogseizoen zeg 🙂 Het is maandagochtend, de eerste ochtend waarop de kinderen weer naar school zijn. Dit na een lang verblijf thuis, vanaf maart, met als bonus nog eens zes weken zomervakantie. Ze snakten er dan ook naar. Eindelijk weer je klasgenoten zien, je onder leeftijdsgenoten begeven. Eindelijk verlost van die altijd maar aanwezige vader om je heen.

Voor mij ook eindelijk eens wat ruimte voor mezelf na al die maanden. Dus iedereen blij, zou je zeggen. Maar toch als deprimerende titel van deze eerste blog van het seizoen “ik weet het niet”. Het spijt me, maar het is de realiteit. Op alle vragen van mijn kinderen moet ik dit steeds als antwoord geven. “Hoe vier ik mijn verjaardag, mogen we nu wel naar school blijven gaan, wordt alles weer als vroeger”, op al dit soort kindervragen heb ik helaas maar 1 antwoord. lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 9.

Hoi lieverd,

de laatste blog voor de zomervakantie kan niet anders dan een brief aan jou zijn. Een zomervakantie na een bijzonder raar eerste half jaar. Jemig meid, het valt eigenlijk met geen pen te beschrijven hoe de wereldbevolking in dit half jaar hardhandig op het feit is gewezen dat de mens maar een ontzettend nietig wezentje is. Een minuscuul klein virus, onzichtbaar voor het blote oog, laat de mens sidderen en beven.

Het leven is eindig, vandaag heb je en morgen moet je altijd nog maar zien, wij tweetjes weten dat maar al te goed. Maar voor sommige mensen lijkt het een complete openbaring te zijn, met de daaruit voortvloeiende angsten als gevolg. Ja, de mens is uniek, is mooi, maar is zeker niet onaantastbaar. En zeker niet belangrijker dan wat dan maar ook op deze aardbol. Ook wij mensen maken gewoon deel uit van de levenscirkel. Net als de dieren, de planten en wat al niet meer. Het is misschien niet leuk, maar het is een feit. lees verder