At Hodson Street is the collective name for all my creative expressions. Keywords in my creative projects are the words hope, inspiration and positivity.
(Een opname van afgelopen week tijdens het oefenen. Niet de allerbeste geluidskwaliteit misschien, maar zeker niet minder intens gespeeld….)
Vertrouwen
Sorry, maar ik ben nog steeds gelukkig. Ik voel me op dit moment wel niet zo gelukkig, maar ik ben het nog steeds wel. Ik ben nog steeds een gezegend en rijk man dat ik op deze prachtige aardbol mag vertoeven. Dat ik 2 prachtige dochters om me heen heb die vertrouwen in me hebben. Dat er allemaal geweldige mensen om ons heen staan.
Ja, probeer dan maar eens te zeggen dat je niet gelukkig bent. Natuurlijk, mijn gevoel zegt me regelmatig iets anders, dan voel ik me schuldig dat ik in het prachtige lenteweer mag vertoeven, terwijl jij niet aan mijn zijde bent. Dan word ik wakker met betraande ogen omdat ik dacht dat ik je hand vasthield terwijl je naast me lag.
En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan, maar ik zou liegen als ik beweer geen gelukkig man te zijn. Dan zou ik blind zijn voor het feit dat er nog genoeg in het leven is om van te genieten. Jij zou ook niet anders willen, je sprak je wens ook uit dat ik vooral door zou gaan met leven. Geluk zit in kleine dingen, je moet er voor open staan.
Neem nu het moment van afgelopen week dat mijn dochters voor het eerst gingen slapen in hun nieuwe slaapshirt. Een hartverwarmend idee van mijn schoonzus om de meiden een slaapshirt te geven met een prachtige foto van Ellen er op. Vanaf nu gaat iedere avond mama mee naar bed, mooier kan toch niet?! Glunderen dat de meiden deden 🙂
Neem nu het moment dat de oudste me vertelde dat ze opgelucht was dat alles redelijk hetzelfde bleef. Ze was namelijk erg bang geweest dat er, na het overlijden van mama, een hoop zou veranderen. Dat ik nu nieuwe regels zou invoeren. Op mijn vraag aan wat voor veranderingen ze dan bijvoorbeeld had gedacht, antwoordde ze: “Nou, dat we van jou nu iedere dag hadden moeten douchen”! Kom er maar op, ik had van alles verwacht, maar deze zag ik niet aankomen 🙂
Wat ook een geluksmoment afgelopen week was, was dat de jongste eindelijk haar partijtje kon geven. Negen meiden in één hok en een groot ‘Topmodel’- feest. Opmaken, verkleden, modeshow lopen, kleien, noem maar op, ze gingen er vol voor. Wat mooi om die dametjes te zien genieten en wat geweldig om mijn jongste te zien stralen!! Ik was wel ‘gesloopt’ na afloop, mede door het dubbele gevoel, maar het was het meer dan waard.
Zoals beloofd ben ik ook afgelopen week eindelijk weer eens een ochtend gaan fotograferen. Qua temperatuur was het wel even slikken, zo rond het vriespunt namelijk, maar deze drempel is ook genomen. Lekker op de knietjes in het grasland en klikken maar. De eerste kliks gingen nog vrij stroef door het stof dat zich verzameld had op het toestel, maar gaandeweg ging het steeds soepeler 🙂
Ja, kleine dingen kunnen een mens zeer gelukkig maken. Het blijkt ook maar weer dat wij Nederlanders best een gelukkig volkje zijn. Volgens een pas verschenen onderzoek, staan wij op plaats 5 van de wereldwijde ranglijst van gelukkigste landen. Maar zoals ook al in het artikel wordt aangehaald, waarom klagen we dan zoveel?!
Kunnen we niet meer genieten met z’n allen, zit het in onze genen, zeg het maar. Zo zonde van je energie al dat klagen, want probeer nu af en toe eens even een momentje er bij stil te staan in wat voor gelukkige omstandigheden wij mogen leven. Er is vrede, er is welvaart, de gezondheidszorg staat op een hoog niveau, ik geef maar wat voorbeelden.
Maar nee hoor, we klagen maar door. Is het soms een gevalletje van rupsje Nooitgenoeg en gaat het misschien wel te goed?! Ik kan me haast niet voorstellen dat de mensen zijn vergeten dat we een paar jaar geleden nog midden in een crisis zaten, met alle ellende van dien. Nou ja, het zal wel, laat mij in ieder geval maar genieten van de kleine dingen, meer heb ik niet nodig.
Het leven duurt al zo kort, dus geniet ervan. Over het leven gesproken, kom ik bij de geplaatste song Cry without tears. Wat ik helaas met Ellen weer opnieuw heb mogen ervaren, is het feit waar een mens het meest bevreesd voor zou moeten zijn, de dood of het doodgaan?! Dood gaan we allemaal een keer, maar de manier waarop we doodgaan verschilt nogal.
Ik heb het er volgens mij wel vaker over gehad, maar waar ik vroeger bang was voor de dood, is dat de laatste jaren steeds meer verschoven naar de manier waarop. Dat is ook de insteek van de song. Het zien lijden van een persoon kan vele malen pijnlijker zijn dan het accepteren van de, uiteindelijk, onvermijdelijke uitkomst. In die zin was ik ook ‘blij’ op het moment dat Ellen in slaap werd gebracht. Het was zo mensonterend, zo pijnlijk om haar te zien lijden….
De daaropvolgende nacht heb ik tijdens het waken trouwens wel een moment gehad, waarop er in een flits een gedachte in me opkwam. De gedachte om de infuuspomp stop te zetten, misschien zou Ellen dan weer bij kennis komen. Ik wilde haar zo graag nog even spreken, nog eenmaal haar stem horen. Natuurlijk heb ik dat niet gedaan, dat zou bijzonder egocentrisch zijn geweest, totaal onmogelijk. Ze had haar keuze gemaakt en terecht, maar ach, wat had ik haar nog graag even gehoord.
Zo’n surrealistische nacht hoop ik voorlopig niet meer te beleven. Naast je partner liggen, terwijl die haar laatste strijd voert. Als ik er teveel over na denk, word ik bijkans gek. Ik heb die nacht naar haar gekeken, met haar gepraat, haar vastgehouden, geschreven over dingen die we gezamenlijk beleefd hadden in die ruim 20 jaar.
Een volledige acceptatie bij mij dat ze echt niet verder kon, maar tegelijkertijd een intens verdriet door het besef dat ik haar kwijt ging raken. Let wel, in aardse vorm dan welteverstaan, want in onze gedachten, in ons dagelijks leven is ze gelukkig nog volop aanwezig. En zo moet het ook. We zijn Ellen dan misschien fysiek wel kwijt, maar voor ons hoort ze er gewoon bij, onlosmakelijk met z’n vieren.
In ieder geval voel ik dat zo en daardoor kan ik de dingen ook enigszins relativeren. Kan ik proberen om me ooit weer gelukkig te gaan voelen, in de wetenschap dat ze altijd bij me is. Dat zal nog een enorm lange weg worden, maar in ieder geval is dat mijn insteek, mijn beginwaarde. Ik put kracht uit het feit dat ik voel dat ze bij ons is.
Zo lieve mensen, en met die zin wil ik deze blog beëindigen. U ziet/leest, het is niet alleen maar kommer en kwel dat de klok slaat binnen dit gezin, we proberen er gewoon wat van te maken. Met vallen en opstaan komen we er wel, het leven tegemoet tredend met een glimlach en een traan, precies zoals het leven is. Geniet van de mooie week en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het kost niets en uitschrijven kan op ieder moment.
8 thoughts on “Sorry, maar ik ben nog steeds gelukkig”
Heel mooi René en goed om te weten dat ze altijd bij jullie
blijft.
Zo is dat.😘
Jeetje René, je slaat toch elke keer de spijker op z’n kop. Ontzettend benoemenswaardig dat je dit (durft) op te schrijven, zo kwetsbaar en ontroerend. Ik weet zeker dat Ellen trots meekijkt vanaf boven.
Zeker ontroerend om te lezen, fijne dat je ook weer momenten van geluk voelt bij al dat verdriet. Wel een goed idee van je schoonzus om een slaaphemd met Ellen haar foto te geven.
Liefs, Carla.
Tegen wie zeg je sorry René? Ik denk dat Ellen vol trots kijkt naar jullie, en ziet hoe goed jullie het doen met z’n drieën. Wat fijn dat jij woorden kunt vinden, om in deze moeilijke tijden, jouw gedachten toe te kunnen vertrouwen aan het altijd zo geduldige papier.
Velen zullen zich hierin kunnen herkennen, en dan is ‘t fijn om dit te lezen, en hoe de alledag gewoon doorgaat, al staat het leven van Ellen voorgoed stil, zij leeft voort in jullie, en iedereen die haar gekend heeft.
Want iedereen die hier doorheen gaat, komt ongeveer, dezelfde dingen tegen, gevoelens, angsten, dromen, die jij in deze blog beschrijft. Menselijk zelfs. Maar toch is ‘t nog altijd ‘n taboe voor velen, om ‘t over de dood te hebben.
Gelukkig doorbreek jij dit taboe met verve, en hoop dat je dit nog lang zult doen. Hele dikke knuffel van mij.
zo mooi om dit lezen René, zoveel respect voor je dat je op deze wijze het grote gemis van je partner Ellen verwerkt. Die meiden van je kunnen trots zijn op hun vader. Telkens weer ontroeren jouw verhalen mij.
Hartelijke groet,
Herman van Rheenen
Geen sorry zeggen voor het geluk wat je voelt.
Al zijn het nu nog kleine dingen van geluk, je ziet ze wel en Ellen zou niet anders willen.
Mooie quote die ik las:
“Geluk is geweldig, ook al is het van een ander”
Lieve René,
Prachtig zoals je alles zo mooi beschrijft.
Het gevoel van genieten en rouwen.
Ik dacht dat je één keer in de maand een blog schreef.
Maar nu dus elke week.
Knap hoor om dat te doen, prachtige foto’s erbij te zetten.
En niet te vergeten de mooie muziek.
Ga zo door, je doet het goed.
Groetjes voor jou en de meiden.🥰
Vertrouwen
Heel mooi René en goed om te weten dat ze altijd bij jullie
blijft.
Zo is dat.😘
Ontroerend mooi geschreven Rene en zo fijn om te lezen hoe je het leven nu leeft in rijkdom met je dochters. Prachtige foto!
Jeetje René, je slaat toch elke keer de spijker op z’n kop. Ontzettend benoemenswaardig dat je dit (durft) op te schrijven, zo kwetsbaar en ontroerend. Ik weet zeker dat Ellen trots meekijkt vanaf boven.
Zeker ontroerend om te lezen, fijne dat je ook weer momenten van geluk voelt bij al dat verdriet. Wel een goed idee van je schoonzus om een slaaphemd met Ellen haar foto te geven.
Liefs, Carla.
Tegen wie zeg je sorry René? Ik denk dat Ellen vol trots kijkt naar jullie, en ziet hoe goed jullie het doen met z’n drieën. Wat fijn dat jij woorden kunt vinden, om in deze moeilijke tijden, jouw gedachten toe te kunnen vertrouwen aan het altijd zo geduldige papier.
Velen zullen zich hierin kunnen herkennen, en dan is ‘t fijn om dit te lezen, en hoe de alledag gewoon doorgaat, al staat het leven van Ellen voorgoed stil, zij leeft voort in jullie, en iedereen die haar gekend heeft.
Want iedereen die hier doorheen gaat, komt ongeveer, dezelfde dingen tegen, gevoelens, angsten, dromen, die jij in deze blog beschrijft. Menselijk zelfs. Maar toch is ‘t nog altijd ‘n taboe voor velen, om ‘t over de dood te hebben.
Gelukkig doorbreek jij dit taboe met verve, en hoop dat je dit nog lang zult doen. Hele dikke knuffel van mij.
zo mooi om dit lezen René, zoveel respect voor je dat je op deze wijze het grote gemis van je partner Ellen verwerkt. Die meiden van je kunnen trots zijn op hun vader. Telkens weer ontroeren jouw verhalen mij.
Hartelijke groet,
Herman van Rheenen
Geen sorry zeggen voor het geluk wat je voelt.
Al zijn het nu nog kleine dingen van geluk, je ziet ze wel en Ellen zou niet anders willen.
Mooie quote die ik las:
“Geluk is geweldig, ook al is het van een ander”
Lieve René,
Prachtig zoals je alles zo mooi beschrijft.
Het gevoel van genieten en rouwen.
Ik dacht dat je één keer in de maand een blog schreef.
Maar nu dus elke week.
Knap hoor om dat te doen, prachtige foto’s erbij te zetten.
En niet te vergeten de mooie muziek.
Ga zo door, je doet het goed.
Groetjes voor jou en de meiden.🥰