Puur genot in de polder, iets anders kan ik er echt niet van maken. Dat was wat het de afgelopen avonden was. Genot in optima forma, gratis en voor niets!
Prachtig dreigende wolkenluchten, waar soms uit een kleine opening een zonnestraal tevoorschijn kwam. Af en toe een prachtige zonneharp als wolken en zon elkaar omarmden.
Een stevige wind, heerlijk frisse weidegeuren en overal actie. Diverse uren stond ik op een en dezelfde plek zonder me ook maar een moment te vervelen.
Ogen en oren kwam ik bijkans te kort. Zwermen kieviten die prachtige figuren vormden in de lucht. Voorbijtrekkende ganzen in formatie, zwaluwen die rakelings langs het wateroppervlak scheerden.
Een bruine kiekendief die, majestueus vliegend, het platte land afspeurde op zoek naar een lekker hapje. Kiekendieven die juist met een lekker visje in de bek, even zaten uit te hijgen op een paaltje.
Karpers in het water die af en toe hun vinnen lieten zien, futenpaartjes, meerkoeten, eenden en grazende koeien in de weilanden. Lieve mensen, wat kan het leven toch mooi zijn en dat zo dicht bij huis.
Een klein stukje polder, met grote moeite nog vrij gehouden van bebouwing of andere ontwikkelingsplannen. Zo belangrijk voor mens en natuur. Een oase van rust vergeleken met de drukke stad.
Een plek waar juist mens en natuur in harmonie samen kunnen zijn. Een klein plekje in een bijna volgebouwde Randstad dat symbool staat voor datgene waar we wereldwijd naar toe moeten. Een symbiose vormen tussen mens en natuur.
De natuur kan prima zonder de mens, maar de mens kan absoluut niet zonder natuur. Een beetje respect van de mens voor zijn partner in deze symbiotische relatie is niet meer dan billijk.
Sterker nog, de mens mag zich gelukkig prijzen met zo’n geduldige partner. Keer op keer laat de natuur ons genieten en ontspannen. Keer op keer tracht de natuur te herstellen wat de mens beschadigt.
Maar op een gegeven moment houdt dat natuurlijk een keertje op. Dan zijn de beschadigingen te groot en keert de natuur zich tegen ons. En die fase is, wat mij betreft, in zicht.
Als wij mensen onze houding ten aanzien van onze ‘partner’ nu niet rap veranderen, is het snel gedaan met de mens. Dan hebben wij niets te klagen, want dat hebben we dan geheel en al aan ons zelf te danken.
Maar zo moeilijk kan het toch allemaal niet zijn, met zo’n ontzettend lieve wederhelft?! In feite is het enige dat zij vraagt, voor al dat geboden genot, een respectvolle behandeling.
Is de mens zo hopeloos egocentrisch geworden, dat ook dit al teveel gevraagd is? Ik hoop het niet, anders zie ik de toekomst somber in….
