Al eeuwenlang beleeft de mens geluk door slechts 12 noten. Tenminste, de mens die gesteld is op muziek. Maar volgens mij zijn we dat allemaal wel. Van de klassieke muziek tot de hedendaagse hip-hop, deze 12 noten doen het hem. De songs waarbij we wegdromen, de liedjes die ons energie geven. De muziek die populair was tijdens onze verliefdheid, de muziek waarmee we afscheid hebben genomen van onze dierbaren.
Muziek speelt zo’n grote rol in het dagelijks leven. Muziek, geschreven door mensen voor mensen. Een universele taal waarbij huidskleur, geslacht, leeftijd, opleiding en wat al niet meer, er niets toe doen. Wie de muziek ook componeert, het is de song waar we verliefd op worden. Een zelf gecreëerde ‘wereld’ zonder enige vorm van racisme.
Het is praktisch onmogelijk om een dag geen muziek te horen. Dan ben je verplicht radio en televisie uit te houden, niet te gaan winkelen. Dikke watjes in de oren en jezelf opsluiten in de kelderkast. En dan nog is het te hopen dat de buren hun muziek niet te hard zetten 🙂 Allemaal veroorzaakt door dit beperkte aantal noten.
Dit besef werd voor mij weer eens extra benadrukt tijdens het bekijken van een documentaire over Quincy Jones. De legendarische muzikant, arrangeur, producer en componist. Niet alleen de man bekend van het werken met artiesten als bijvoorbeeld Michael Jackson, Ray Charles, Frank Sinatra, Ella Fitzgerald en Aretha Franklin. Maar ook de man die muziek schreef voor diverse films en de film ‘The Color Purple‘ produceerde.
Een man die ook sociaal zeer bevlogen is. Een van de oprichters is van IBAM, een instituut dat fondsen werft voor de oprichting van een nationale bibliotheek van Afro-Amerikaanse kunst en muziek. Ach, bekijk gewoon de documentaire ‘Quincy‘ en u begrijpt waarom ik zo bevlogen over deze man praat. Een opmerking van Quincy in de documentaire over deze 12 noten was voor mij de aanleiding hier weer eens over na te denken.
En inderdaad, het besef dat slechts 12 noten, muzikaal gezien, zoveel teweeg gebracht hebben, tot de dag van vandaag aan toe, is best wel een eyeopener. Nu zou René niet René zijn, door natuurlijk even snel te berekenen hoeveel combinaties er in theorie mogelijk zijn met 12 cijfers. Ik kwam op het getal 479 001 600 ofwel zo ongeveer 479 miljoen combinaties.
En door te bedenken dat heel wat combinaties talloze malen gebruikt worden, deed het mij beseffen dat dit voldoende noten zijn om ons voorlopig nog wel even zoet mee te houden 🙂 Maar het blijft een apart gevoel dat 12 noten zowat onze gehele muzikale geschiedenis hebben ingekleurd. En ongetwijfeld voorlopig ook nog wel zullen blijven kleuren.
Een muzikale geschiedenis waarin de donkere mens een bijzonder grote/belangrijke rol vervult. We genieten dagelijks wat af dankzij muziek gemaakt door niet-blanke mensen. De genoemde documentaire is hierdoor ook op raciaal gebied interessant. Het laat namelijk, door het leven van Quincy Jones in beeld te brengen, duidelijk zien hoe heftig de donkere mens gediscrimineerd werd en nog steeds wordt.
In het geval van deze documentaire in het land Amerika. De hypocrisie van de blanke mens is stuitend. Wel genieten van al het moois dat de donkere mens creëert, maar hen absoluut niet als gelijkwaardig beschouwend als mens zijnde. Tijdens het bekijken van de film rijzen je de haren soms ten berge. Wat voelde/voelt de blanke mens zich toch superieur 🙁
De film eindigt met de opening van het National Museum of African American History And Culture in Washington. Een museum waar Quincy zijn gehele leven al naar verlangde en waarvoor hij de openingsceremonie mocht vervullen. Het is het eerste federale museum in Amerika dat gericht is op de geschiedenis en cultuur van de Afro-Amerikanen.
Voor het eerst een museum dat Amerikanen in staat stelt om het pad te bewandelen van de slavernij naar burgerrechten en naar de huidige Black Lives Matter-beweging. Een museum dat niet alleen over de ‘witte schuldvraag’ gaat maar ook over ‘black pride’. Wat de donkere gemeenschap heeft betekend voor Amerika op welk vlak dan ook. Want dat die betekenis enorm is, toen en nu, staat natuurlijk buiten kijf.
Met tranen in mijn ogen zag ik de ontroering bij de mensen tijdens de opening van het museum. Het betekent zoveel voor hen, onvoorstelbaar. Ik moest ook direct weer denken aan mijn leven voor Ellen. Toen heb ik jaren samengeleefd met een donkere vrouw. Bij haar ouders hing een bordje met de tekst “Proud to be black” of iets in dergelijke bewoordingen. De precieze tekst ben ik helaas vergeten.
Op de leeftijd die ik toen had, rond de twintig, begreep ik nooit goed waarom de kleur zo benadrukt werd. In mijn naïeve wereld was ieder mens gelijk, ongeacht kleur, ras of wat dan ook. Nou, in de loop der jaren zijn mijn ogen wel opengegaan hoor. Potjandorie, ik blijf zelf bij het standpunt dat ieder mens gelijk is, maar wat is er een racisme in de wereld.
Degene die met droge ogen durft te beweren dat het heden ten dage wel meevalt met racisme, is ongetwijfeld een persoon met een blanke huidskleur. Toch probeer ik mijn kinderen met het principe van gelijkheid op te voeden. Ik kan ook niet anders, want dat is mijn eigen levensvisie. Laten wij, als blanken zijnde, nu niet andersgekleurden gaan wijsmaken dat het allemaal wel meevalt.
Laten wij gewoon eens accepteren dat de blanke mens zich lange tijd superieur heeft gevoeld ten aanzien van andersgekleurden. Dat er blanke mensen zijn die vandaag de dag dat gevoel nog steeds hebben. Dat we in het verleden daarbij ernstig in de fout zijn gegaan. Pas als wij, als blanke mens, onze geschiedenis met al zijn zwarte kanten onder ogen durven te komen, kunnen we misschien leren van onze eerdere fouten.
Want wel genieten van muziek, kennis, sportprestaties of wat dan ook van de donkere medemens, maar ze niet als gelijke beschouwen is aardig hypocriet. Nou, ik ben lekker op dreef vandaag, sorry. Maar dit punt raakt mij altijd zo. Kijk nu eens bijvoorbeeld nogmaals naar Amerika met zijn fantastische leider. Hoezo bestaat er geen racisme meer?
Waarom mag een donkere sporter niet knielen tijdens het volkslied? Waarom zijn er zoveel rellen in dit land? Waarom hebben donkere mensen alleen op basis van hun huidskleur zo’n achterstand op de blanke Amerikaan? Dit moet dan zogenaamd een ‘gidsland’ voorstellen. Nou ja, laten we er voor vandaag maar mee ophouden, als u maar weet dat ik zeer slecht tegen racisme kan.
Waar ik overigens ook slecht tegen kan, zijn de mensen die momenteel in Nederland roepen dat ze beknot worden in hun vrijheid bij het bestrijden van het corona-virus en tegen maatregelen zijn. Het is natuurlijk een ‘levensgevaarlijk’ punt om het op een sociaal medium over te hebben, maar ieder mag er zijn mening over hebben, toch?!
Dat je kritisch kijkt naar de genomen maatregelen, vind ik logisch. Maar om nu een algehele burgerlijke opstand te gaan veroorzaken? Niemand weet momenteel in deze unieke situatie of de genomen maatregelen de juiste zijn. Dat zullen we pas te weten komen als deze situatie voorbij is en met de kennis die we dan hebben weten te vergaren. Wat mij stoort aan de mensen die alle maatregelen maar onzin vinden, is het volgende.
Ten eerste het feit dat ze een mogelijke besmettingsbron vormen voor mensen die wel voorzichtig willen doen. Zo beknot je eigenlijk weer andere mensen in hun vrijheid. Ten tweede heeft volgens mij nog geen één van deze ‘vrijheidsstrijders’ een briefje ondertekend met de simpele boodschap om hem/haar te laten liggen als ze wel besmet raken. Een soort van codicil, maar dan op corona-gebied.
Want ja, als je niet wilt meewerken aan het bestrijden van dit virus omdat je vindt dat je vrijheid aangetast wordt, moet je ook niet zo hypocriet zijn om wel zorg te verwachten op het moment dat je toch besmet raakt. Laat jouw plek in het ziekenhuis dan alsjeblieft vrij voor mensen die de zorg hard nodig hebben. Voor mensen die wachten op bijvoorbeeld een dringende operatie of een behandeling tegen kanker.
Het zal wel weer te simpel gedacht zijn van mij, toch wilde ik deze gedachtekronkel nog even kwijt. En misschien dat zo’n soort van codicil er intussen wel al is hoor, of dat er al heel wat tegenstanders van alle maatregelen zelf een codicil geschreven hebben. Dat weet ik niet, dus laat ik daar duidelijk in zijn. Maar ik vrees met grote vrezen…….
Met deze gedachtekronkel besluit ik de blog voor deze week. Enigszins anders dan dat u normaliter gewend bent van me, door al mijn persoonlijke grieven. Maar hé, het is een persoonlijke blog, dus dat moet af en toe kunnen. Ik wens u allen een fantastische week toe, stay safe en pas goed op elkaar!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Helemaal met je eens hoor René.
Wat de corona betreft vind ik het ook erg dat er zoveel mensen de regels onzin vinden. In mijn omgeving raken er toch ook al aardig wat bekenden besmet. Ik vind het ook best wel een angstige tijd.
Groetjes, Carla.