Hoi lieverd,
de laatste blog voor de zomervakantie kan niet anders dan een brief aan jou zijn. Een zomervakantie na een bijzonder raar eerste half jaar. Jemig meid, het valt eigenlijk met geen pen te beschrijven hoe de wereldbevolking in dit half jaar hardhandig op het feit is gewezen dat de mens maar een ontzettend nietig wezentje is. Een minuscuul klein virus, onzichtbaar voor het blote oog, laat de mens sidderen en beven.
Het leven is eindig, vandaag heb je en morgen moet je altijd nog maar zien, wij tweetjes weten dat maar al te goed. Maar voor sommige mensen lijkt het een complete openbaring te zijn, met de daaruit voortvloeiende angsten als gevolg. Ja, de mens is uniek, is mooi, maar is zeker niet onaantastbaar. En zeker niet belangrijker dan wat dan maar ook op deze aardbol. Ook wij mensen maken gewoon deel uit van de levenscirkel. Net als de dieren, de planten en wat al niet meer. Het is misschien niet leuk, maar het is een feit.
Op deze manier probeerde ik onze 2 meiden ook door de afgelopen maanden te loodsen. Wees voorzichtig, pas op, maar leef ook verder. Sluit jezelf niet op, dat heeft geen enkele zin. Ik hoop dat je deze aanpak hebt weten te waarderen. Ze zijn in ieder geval niet angstig geworden. Alle berichtgeving, alle paniek in de maatschappij heeft gelukkig geen weerslag op ze gehad.
Maar ja, kinderen zijn niet dom, na alle toestanden met hun moeder, weten zij helaas als de beste hoe het leven in elkaar steekt. Ze zijn op dat vlak vroegwijs, eigenlijk veel te vroeg wijs. En dat begint zich bij één van de dames nu toch wat meer te manifesteren. Het besef dat jij echt weg bent, het verwerken is in een nieuwe fase gekomen. Gelukkig heeft ze zich geuit en zijn de eerste stappen gezet.
Maar als vader zijnde baart dit me toch wel enige zorgen. Meer zorgen dan dat hele corona-gedoe waar ik totaal geen invloed op kan uitoefenen. Tegelijkertijd ben ik ontzettend trots op haar vanwege het feit dat ze het heeft uitgesproken. Wil je aan verwerken toekomen, moet je voor jezelf wel accepteren dat je dingen moet verwerken. Dit is voor volwassenen al erg lastig, laat staan voor een kind.
De signalen zijn gelukkig gegeven, de signalen zijn opgepakt, nu kunnen we er mee aan de gang gaan. Wat dat betreft zou een stabiele situatie, ook maatschappelijk gezien, natuurlijk veel meer bijdragen tot rust in het hoofd. Alles is al anders thuis en dan krijg je ook nog eens al die onrust in de maatschappij op je dak. Niet meer naar school mogen, alle activiteiten gesloten. Afstand tot je vrienden moeten houden, het is niet niks voor een kind.
Hopelijk draagt deze komende zomervakantie bij aan wat meer rust om tot het verwerken te komen. Maar dat geldt net zo goed voor mij hoor schat. De afgelopen periode is zo hectisch geweest, het gemis van jou zo extra benadrukt hierdoor. Ik ben blij dat we nu even 6 weken geen ‘verplichtingen’ hebben. Zes weken even met z’n drietjes, of beter gezegd, met z’n viertjes. Want jij hoort er natuurlijk gewoon bij.
En al zitten de kinderen en ik nu al zo’n 20 weken op elkaars lip, toch zie ik de komende weken als vakantie. De kinderen hoeven niets, ik hoef niks, dus laat het relaxen maar beginnen. Voor mij begint het komende weekeinde toch al op een bijzondere manier. De twee meiden gaan namelijk met 2 vriendinnen mee op een uitgesteld reisje. Ze gaan een lang weekeinde heerlijk in een huisje zitten en leuke dingen doen.
Eerder dit jaar kon het niet doorgaan vanwege al het gedoe met corona, maar nu is het mogelijk. Heerlijk voor de meiden, maar ook even voor mij. Het is zo’n beetje de eerste keer na jaren, dat ik een een paar dagen voor mezelf heb. Het zal best vreemd zijn, maar ook goed. Ook ik kom nauwelijks aan verwerken toe. Dat heb ik je al eerder verteld. Je moet, of je nu wilt of niet, mee in de vaart van de kinderen en de maatschappij.
Alles gaat al jaren in de hoogste versnelling en die paar dagen wil ik dan ook gewoon even tot mezelf komen en tot jou. Hopelijk vind ik de moed om wat fotoboeken te gaan doorbladeren. Dit wil ik al een tijdje, maar het komt er maar niet van. Nu heb ik dit weekeinde de rust en alle gelegenheid om dat eens te gaan doen. Ik wil ook de leuke dingen die we samen hebben gedaan, weer eens goed in mijn herinnering krijgen.
De afgelopen tig jaren waren voor ons zo hectisch, dat alle mooie dingen een beetje in de vergetelheid zijn geraakt. Eerst het verzorgen van je ouders, daarna het overlijden van beiden. Het eeuwige gerommel op je werk, mijn flinke dip en ook nog eens gezamenlijk proberen 2 kinderen op te voeden. Ik noem maar wat bezigheden.
Wat een gekkenwerk eigenlijk, als je er zo op terug kijkt. En als dank voor al dat harde werken van ons, jouw hele proces. Net toen we dachten eindelijk weer aan elkaar toe te komen, begon het ‘feest’. Wat is het leven toch oneerlijk 🙁 Als er iets is wat al deze ellende wel bij mij bewerkstelligd heeft, is dat niemand mij meer hoeft te vertellen hoe ik moet leven.
De, hopelijk nog lange, tijd die mij gegund is, zal ik precies zo inrichten als ik zelf wil. Datgene wat ik vaak in mijn blogs probeer te vertellen, “leef je eigen leven” zal ik zo goed mogelijk proberen na te leven. Daar zul je vast wel trots op zijn, dat ik voldoende zelfvertrouwen heb, om zo verder te gaan. Aan de hand van jou was ik natuurlijk al het goede pad op gewandeld, maar niemand krijgt me hier ook meer vanaf.
Niemand hoeft mij te vertellen hoe mijn houding of gedrag moet zijn, dat is me na jouw overlijden wel helemaal duidelijk geworden. Boven alles staan onze twee prachtige meiden, daar hoef je je echt geen zorgen over te maken. Zij zullen altijd op de eerste plaats staan bij mij. Maar de ruimte en tijd die dan nog overblijft voor mijn privé-leven, deel ik naar mijn eigen smaak in.
Het leven kan zo voorbij zijn, dus zonde om dat niet te doen. Dat heeft niets met egocentrisme te maken, totaal niet. Nee, dat heeft met levenservaring te maken. De dood heeft me jou al afgepakt, voordat ik ooit aan de beurt kom wil ik eerst nog flink van het leven genoten hebben. Lijkt me ook een goed voorbeeld voor onze meiden. Doe wat je wilt, je leeft maar 1 keer, heb vertrouwen in jezelf!!
En dat hoef je niet in extremis te doen, a la wijlen Herman Brood, nee, gewoon met een beetje gezond verstand 🙂 Ach, good old Herman, doe hem maar de groeten van me en bedank hem voor al het plezier dat hij in het leven heeft gebracht met z’n creaties. Hij weet wel niet wie ik ben, maar ik zie hem zo nog staan op z’n kop op het podium. Dit nota bene de dag nadat ie op tv had verkondigd direct te stoppen met optreden.
Eerlijk is eerlijk, toch heb je in de maatschappij zulke ‘grensoverschrijdende’ types nodig. Ik zou het hem nooit willen nadoen en hoop ook absoluut dat de kinderen dat ook niet van plan zijn. Maar het zijn wel de personen die het leven kleur geven. Die laten zien wat genieten van het leven in standje overdrive is 🙂
Want lieve schat, dat is in ieder geval zeker iets waar jij mijn levensbagage mee hebt verrijkt, “geniet van het leven”. Het is alleen zo kl.te, o zo kl.te, dat ik deze woorden nu alleen moet bewijzen en niet meer samen met jou. De tweede zomervakantie zonder jou, we gaan ervan genieten. Maar missen dat we je doen…..
We houden van je!!
Liefs, René
PS Dit was de laatste blog voor de zomerstop. De meiden en ik gaan genieten van een welverdiende zomervakantie. De eerstvolgende blog kunt u over een week of 6 verwachten 🙂
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Hallo René
Sinds een paar maanden kan ik jou blog lezen.
Wat weet jij alles mooi op te schrijven. Prachtige foto’s.
Dank daarvoor.
Ik wil jullie een fijne ontspannen vakantie toe wensen….geniet ervan
Groetjes Jolanda
Ha Rene,
Weer een mooie blog.
Vanuit je hart geschreven dat voel ik tussen de regels door.
Herinneringen maak je elke dag maar de vakantieperiode heeft een extra dimensie.
Geniet van jullie vakantie en maak meer mooie herinneringen.
Hartelijke groet
Margot