Open brief aan mijn overleden partner, deel 17.

---

---

Hoi lieverd,

het is een tijd geleden dat ik je een brief heb geschreven. Maar nu, nu het 5 jaar geleden is dat je bent overleden, kon en wilde ik niets anders dan jou schrijven. Vijf jaar, onvoorstelbaar, als iemand me zou vertellen dat het pas 2 jaar geleden is, zou ik het direct geloven.

De tijd is voorbij gevlogen, maar voor mijn gevoel is de tijd bijkans stil blijven staan. Onzin natuurlijk, want ondertussen is er ontzettend veel gebeurd. Als ik de afgelopen jaren een beetje aan mijn gedachten laat passeren, zou ik niet weten waarmee als eerste te beginnen om je bij te praten.

Het belangrijkste is in ieder geval dat het ons goed gaat. De eerste jaren waren heftig, met als extraatje ook nog eens al dat gedoe met corona. Maar nu, 5 jaar later, durf ik wel te stellen dat alles op de rails staat.

Onze dochters groeien langzaam uit tot prachtige jongedames. Vol zelfvertrouwen en genietend van het leven. Precies wat jij zo belangrijk vond. Ik ben supertrots op hoe ze het doen en hoe we met z’n drietjes met elkaar omgaan.

Een eenheid waar jij ook nog steeds een belangrijke rol in speelt. Dagelijks kom je in verschillende situaties ‘tevoorschijn’ en hebben we het over je. Neem alleen maar de karaktertrekken die beide dames bezitten. Nou, die genen van ons hebben we echt wel goed verdeeld over de meiden 🙂

Of als er iets gebeurt, dat we dan zitten te bedenken wat jouw reactie zou zijn. Zo ben je nog geen dag uit ons leven geweest en terecht. Maar wat net zo belangrijk is, is dat we tegelijkertijd alle drie ook bezig zijn met onze toekomst. We blijven niet ‘vastzitten’ in het verleden. Dat had jij ook absoluut niet gewild, volgens mij.

Zelfs ik kan intussen weer aan wat toekomstplannen denken. De meiden worden dusdanig zelfstandig, dat er ruimte ontstaat om zelf ook weer eens wat activiteiten te ontplooien. Sterker nog, soms word ik bijkans de deur ‘uitgekeken’ 🙂

Een compleet nieuwe fase voor me, na jaren van mezelf wegcijferen. Dat bedoelde ik ook met het feit dat voor mijzelf de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Ik heb de afgelopen 5 jaren keihard gewerkt, maar kwam alleen niet aan mezelf toe.

Dat zeg ik overigens niet uit zelfmedelijden, nee, het was gewoon een feit. In ene was ik alleenstaande vader met 2 jonge dochters. Pfff, dat viel/valt niet altijd mee. Ik heb me menigmaal in die 5 jaar tot je gewend.

Maar kijk toch eens, nu 5 jaar later, hoe we in het leven staan. Het was/is me al die inspanningen meer dan waard. Als het die meiden maar goed gaat, dat is het belangrijkste. Tenminste, dat vind ik en volgens mij was het jou daar ook om te doen!

Wat niet is veranderd, is mijn gemis van jou. Er is een deel van me afgenomen met jouw overlijden en dat ontstane gat zal altijd blijven. Gelukkig kan ik me er wel toe zetten om weer te genieten van dingen en ben ik een sterker mens geworden dan ik ooit was.

Maar bepaalde aspecten van/in het leven zullen nooit meer worden als vroeger. Dat is een stuk afgesloten leven geworden dat van ons tweetjes is. Ik merk dat ik in die 5 jaar veranderd ben. Misschien ben ik wel wat harder geworden.

Niemand hoeft mij meer te vertellen wat ik wel of niet moet doen. Ik vaar volledig op mijn eigen intuïtie. Niet dat ik niet meer naar adviezen luister, dat zal ik altijd blijven doen, maar uiteindelijk bepaal ik de koers. Dat is iets compleet nieuws voor me, maar het gaat me steeds beter af.

Ik vertrouw op mezelf, leef steeds meer mijn eigen leven, heel belangrijk. Iets dat ik de kinderen ook keer op keer vertel. Het is jouw leven, leef dat vooral zoals jij wilt. Zolang je je medemens maar respecteert en waardeert.

Langzamerhand doet deze 56-jarige oude zak dat dan toch ook in zijn eigen leven. Iets dat jij al vanaf je geboorte deed, volgens mij. Als iemand haar leven leidde zoals zij dat wilde, was jij het wel! Dus je kunt trots op me zijn, het wordt nog wel eens wat met me….

Hierdoor is er een rust bij me ontstaan, waarin ik bewuste keuzes kon gaan maken. Niet altijd leuke keuzes, maar wel uiteindelijk voor de mens René de verstandigste keuzes.

Weg zijn inmiddels alle hoogdravende doelen, er voor in de plaats is het genieten van het kleine, het onverwachte gekomen. In de optiek van sommige mensen misschien een saai leven, maar ik voel me er supergelukkig bij.

Voor het eerst in mijn leven voel ik geen druk om dingen te ‘moeten’. En dat voelt bijkans als een verlossing. Laat mij maar mijn kleine leventje leiden, met mijn prachtige meiden en de nodige lieve mensen om me heen.

Dat is wat me gelukkig maakt en dat is volgens mij ook de essentie van het leven. Op deze manier hoop ik graag heel oud te worden. Als ik dan toch iets positiefs zou moeten destilleren uit het inktzwarte proces dat jouw overlijden vormt, is dat het misschien wel.

Dat ik eindelijk mijn levenspad heb gevonden. Bewust ben van wie ik ben en wat ik wil. Alleen is de ‘prijs’ die we hiervoor hebben moeten betalen natuurlijk onmenselijk…..

Want lieverd, hoe fijn het misschien nu hier ook gaat, we missen je nog steeds enorm. Des te langer jij er niet meer bent, des te meer dat lijkt te gaan worden. Intussen heb ik geaccepteerd dat je er niet meer bent, maar begrijpen zal ik het nooit.

Om dit bijzondere moment van 5 jaar te benadrukken, heb ik een song gecomponeerd met de simpele titel ‘5’. Geïnspireerd door de gedachten aan 5 jaren zonder jou. Vijf jaren van keihard werken met z’n drietjes om te komen waar we nu staan.

Een eerbetoon aan jou, de vrouw/moeder die nog steeds deel uitmaakt van ons dagelijks leven.

Geen dag zonder elkaar, altijd in ons hart. We houden zielsveel van je.

Liefs, René

---

---