Hoi lieverd,
ik had de dringende behoefte om je weer eens te schrijven. Er is van alles in beweging in mijn leven en daar wil ik je graag deelgenoot van maken. Om maar direct met de deur in huis te vallen, het belangrijkste nieuwtje is dat ik voor onbepaalde tijd ga stoppen met de blog. Niet omdat ik het niet leuk vind om te schrijven, maar omdat mijn intuïtie me vertelt dat dit momenteel het meest verstandig is.
Ik heb tijd en ruimte nodig om me te bezinnen. Er zijn teveel dingen die ik wil en er is te weinig tijd om ze allemaal uit te voeren. Zeker als de primaire taak het opvoeden van de kinderen is en het draaiende houden van het huishouden. Ik heb geprobeerd deze taken te vervullen naast al datgene dat ik voor mezelf nog wilde. Maar dat is gewoon een kansloze missie.
De acceptatie is er dat de komende jaren voornamelijk in het teken van de kinderen staan en het geven van zo’n goed mogelijke start aan hen. Al wat ikzelf aan plannen heb, is daaraan ondergeschikt. Om frustratie te voorkomen, die er nu deels toch is, moet ik activiteiten van mezelf gaan afstoten of gaan combineren. De afgelopen blog gaf me hiervoor een aardig zetje in de goede richting.
Ik schreef hier over de mens en de natuur, een onderwerp dat me na aan het hart ligt. Door het schrijven hierover besefte ik ook voor mij persoonlijk weer eens iets terdege. Het leven is nu en niet morgen, dus leef! Daar bedoel ik mee dat ik moet genieten van het nu in alle opzichten. Wat morgen brengt is onbekend.
Als ik bijvoorbeeld vandaag een moment voor mezelf heb, wil ik graag even wandelen en genieten van de prachtige natuur. Dat vind ik uiteindelijk toch belangrijker dan deze tijd besteden aan het schrijven van een verhaal over de natuur. Hoe leuk ik het schrijven ook vind overigens.
Maar als ik me toch sterk wil maken voor de natuur, kan ik dat ook middels fotografie doen. Zo snijdt het mes aan 2 kanten. Ik geniet in die spaarzame vrije tijd van datgene dat me weer energie geeft en ik kan direct door middel van foto’s (hopelijk) de mens doen inzien hoe belangrijk het is om die natuur te beschermen.
Het leven in het hier en nu bedoel ik ook richting de kinderen. Door alle corona-toestanden leefden we weliswaar meer dan ooit op elkaars lip, maar deden we ook minder met elkaar. Intussen zijn we bijna 2 jaar verder en de meiden blijven qua ontwikkeling niet stilstaan 🙂 Voor je het weet, willen ze niets meer met vaders doen.
Laat ik vooral nu van ze genieten en leuke dingen met ze doen en niet denken dat morgen wel een keer te gaan doen. Hoe vaak hoor je niet dat mensen spijt hebben niet genoeg tijd te hebben doorgebracht met de kinderen. Dat altijd op het moment dat de kinderen de deur zijn uitgegaan. Het leven gaat nu eenmaal sneller dan we altijd denken.
Wat ook een belangrijke reden is om afstand te gaan nemen van de blog is, dat ik nu eens goed ‘werk’ moet maken van het verwerkingsproces. Ook hier heb ik mezelf veel te weinig tijd in gegund. Deels door onmacht overigens, gezien de situatie. Maar aan alles voel ik dat ik op een punt sta, waarin ik verder wil.
Verder, maar zonder me steeds aan jou te conformeren. Niet omdat ik je wil vergeten, dat zal ik nooit doen. Maar een mens moet verder, ook richting de kinderen. Er zijn bijvoorbeeld dingen in huis die we met z’n drietjes willen veranderen. Een andere bank, andere gordijnen, wat dan ook.
Van mijn part sloop ik de gehele keuken eruit, maar tot nu toe komt het er niet van. Regelmatig voel ik me geblokkeerd en ben ik nog teveel met jou bezig. Met wat jij ervan zou vinden. Ik weet dat jij de eerste zou zijn die zou roepen bij al deze plannen: “leuk, moeten jullie doen!!” Het probleem ligt echt bij mij.
Daar speelt de blog een belangrijke rol bij. Door steeds te schrijven over hoe het binnen ons gezinsleven gaat, benadruk ik voor mezelf iedere keer weer het feit dat jij er niet meer bent. Hierdoor leef ik teveel in 2 werelden. Ben ik met mijn gedachten toch weer steeds bij jou.
Nogmaals, dat geeft niet, je zult voor altijd in mijn hart zijn. Maar toch moet ik je een plekje gaan geven in mijn leven. Je ergens ‘stallen’ waardoor de focus op de toekomst komt te liggen. Ik moet verder zonder jou, letterlijk, dus moet ik er ook voor gaan. Niet bij ieder plannetje bedenken wat jij ervan zou vinden.
Onderdeel van het verwerkingsproces is ook dat ik ben begonnen met nieuwe fotoboeken voor de meiden. Dat had ik al een tijdje in mijn hoofd. Voor ieder weer een boek waarin een aantal jaren van hun leven zijn samengevat. Deze boeken beginnen ditmaal in het jaar 2015 en wil ik laten eindigen in het nu. Dat betekent dat ik deze periode weer herbeleef door het bekijken van alle foto’s.
Wat is de tijd toch snel gegaan. Het lijkt zo kort geleden, 2015, maar als ik dan zie hoe de kinderen gegroeid zijn en wat er allemaal is gebeurd in die paar jaar, lijkt het wel een eeuwigheid. Neem nu Sara, uit 2015 kwam ik foto’s tegen waarin ze nog op de kleuterschool zit. Intussen is het een dametje die naar de middelbare school gaat. En voor Anne geldt precies hetzelfde.
En ach, wat zijn we nog zorgeloos in 2015. Na de heftige jaren met het verzorgen van je ouders, dachten we nu iets meer aan ons eigen gezin toe te komen. Het geluk lachte ons toe, niemand kon ons wat maken. We zaten vol plannen over de toekomst, hadden het zelfs wel eens over verhuizen. Zagen ons al later in onze tuin zitten als opa en oma 🙂
Het is maar goed dat een mens over het algemeen niet in de toekomst kan kijken, anders hadden we totaal niet kunnen genieten in die periode. Mijn god, wat is alles anders gelopen. Toch ben ik blij dat ik gestart ben met deze fotoboeken. Het dwingt me te accepteren dat alles anders is.
Het dwingt me te accepteren dat het leven dat wij samen leidden en de toekomstplannen die daarbij hoorden, een afgerond verhaal is. Niet alle plannen hoeven de prullenbak in, zeker niet, maar ik zal toch echt mijn leven moeten gaan inrichten zonder jou.
In het verhaal “René” is het hoofdstuk “Ellen en René” afgelopen. Maar mijn verhaal is nog lang niet klaar. Ik wil nog heel wat hoofdstukken laten volgen, zodat het een extra dik boek wordt. Maar net als met een boek lezen, als je verder wilt gaan, zul je aan een nieuw hoofdstuk moeten beginnen.
Terugbladeren kan altijd, maar voor een lang verhaal zijn nieuwe hoofdstukken een vereiste. Om aan zo’n nieuw hoofdstuk te kunnen beginnen, zegt mijn gevoel me de blog voorlopig te laten rusten. Te vaak namelijk blader ik, figuurlijk gezien, terug in deze blogs. Dat is iets dat ik voorlopig niet meer wil.
Sowieso wil ik me gaan herbezinnen over waar ik over wil gaan schrijven als ik nog wil schrijven. Wil ik nog wel over ons dagelijks leven schrijven? De kinderen worden steeds ouder, meer en meer stuit ik op bezwaren van ze over bepaalde onderwerpen. Ze vinden het dan niet fijn als ik daarover vertel en terecht. Het is ook hun privacy.
Er is overigens genoeg inspiratie voor nieuwe hoofdstukken. Hoofdstukken die ook beter ingedeeld kunnen worden, voor wat betreft de verhouding vrije tijd en gezinstijd. Op muziekgebied bijvoorbeeld heb ik al lang een paar projecten liggen, waar ik maar niet aan toe kom om ze af te ronden. Twee zeer persoonlijke projecten die ik graag nu eens de aandacht wil geven die ze verdienen.
Op fotografiegebied zijn er nog zoveel onontgonnen terreinen waar ik werk van wil maken. Tijdens wandelingen ontdek ik steeds weer nieuwe thema’s om vast te leggen. Thema’s waarmee ik de mens wil laten zien hoe belangrijk het evenwicht tussen mens en natuur is. Het lijkt er meer en meer op dat dat misschien wel mijn ‘missie’ voor de komende jaren wordt.
Niet de wereld eigenhandig denken te kunnen veranderen. Maar wel mijn, vermeende, creativiteit willen inzetten om de mens zich bewust te laten worden dat er echt iets moet veranderen. Niet straks, maar nu. Er moet veel meer evenwicht tussen mens en natuur, alsmede tussen de mensen zelf, komen. Vind je dat niet een thema dat goed bij me past?
Voor die bewustwording zou ik graag mijn tijd en energie willen benutten. Op wat voor wijze dan ook. Hetzij door fotografie, hetzij door muziek. Misschien kom ik toch weer tot een combinatie van deze 2. Daar ben ik ooit eens mee begonnen. Hoe mooi zou het niet zijn om deze 2 elementen elkaar te laten versterken in video’s?!
En wie weet dan wel begeleid door mooie teksten of gedichten?! Je merkt, het borrelt en bruist bij mij van alle kanten 🙂 Allemaal ideeën die voortkomen uit gedachten en wensen over een nieuwe toekomst, mijn toekomst. Ik wil hier nu eindelijk tijd voor maken en het ook daadwerkelijk uitvoeren, zonder me af te vragen wat voor nut het heeft.
Zonder me schuldig te voelen dat ik misschien mijn tijd verkwist, dat ik me eigenlijk met andere dingen zou moeten bezighouden. Gewoon wanneer het kan, zonder verplichtingen en zonder tijdsdruk. Een fijne combinatie van met, in en voor de natuur bezig zijn. Een mooiere inspiratiebron kan een mens zich toch niet wensen?!
Allemaal ideeën, plannen die de opmaat moeten gaan vormen voor nieuwe hoofdstukken. Hoofdstukken die het verhaal van mij hopelijk gaan aanvullen tot een heel dik boek. Een boek waarin jij voor altijd een grote rol zult spelen. Dat hoofdstuk is al geschreven en wordt niet meer geredigeerd. Een hoofdstuk waar ik mijn leven lang met heel veel liefde en trots op zal terugkijken.
Maar ik wil dus ook ‘af’ van mijn weduwnaarschap. Natuurlijk ben ik weduwnaar, dat zal ik altijd blijven, maar ik wil het niet meer benadrukken. Ik zal zolang ik leef, met alle liefde en trots over jou blijven praten. Wij twee, onlosmakelijk één, maar in het hoofdstuk “Ellen en René”. Ik wil mezelf ook weer gaan zien als een individu met 2 prachtige meiden die zin heeft in het leven.
Een man die nog een mooie toekomst wil hebben en gelukkig wil zijn. Een man die nog genoeg verhalen te vertellen wil hebben voor zijn ‘boek’. De inspiratie is er, dat heb je wel gemerkt, nu alleen de daden nog. Daarvoor moet ik ruimte creëren, maar zeker ook dus voor het verwerkingsproces. Het is wat dat betreft weleens lastig dat jij niet zo’n prater was.
Over zoveel dingen heb ik nog vragen, ook heel persoonlijke. We hebben al die tijd eigenlijk nauwelijks diepgaande gesprekken gehad, dat lag jou niet zo goed. Ik snap het ook wel, want als we het over de toekomst zonder jou zouden hebben, zou je daar ook mee hebben toegegeven dat je dood zou gaan. Je vocht, terecht, voor iedere vezel hoop in je lichaam dat het lot nog zou veranderen.
Maar door vooral met het hier en nu bezig te zijn, kwamen we aan elkaar nauwelijks toe. Jij vechtend en iedere seconde maximaal belevend en ik, rennend en hollend, alles draaiend proberende te houden en jou te verzorgen. Tot het laatste moment aan toe verliep alles chaotisch, wat een gekkenhuis 🙁
Achteraf mis ik toch wel ontzettend een moment waarop we misschien over de diepere vragen hadden kunnen praten. Waarin we naar elkaar toe hadden kunnen uitspreken wat we voor elkaar betekenden. Misschien had je nog verwachtingen omtrent de kinderen, ik weet het niet. Maar ja, praten over jezelf was niet je grootste hobby, toch?! 🙂
Je hebt alles gedaan zoals jij wilde en terecht. Daar neem ik je absoluut niets kwalijk in. Maar voor mijn eigen verwerkingsproces hadden een paar van die gesprekjes wel kunnen helpen, merk ik nu. Ik ga me binnenkort dan ook begeven aan 1 van de grootste uitdagingen voor mezelf op dat vlak. Toch wil ik jouw levensader, jouw mobiele telefoon gaan openen.
Daar zie ik als een berg tegenop, het voelt ook vreemd. Alsof ik stiekem in je dagboek ga kijken, maar ik hoop daar toch nog wat antwoorden te kunnen vinden op mijn vragen. Misschien dat je wel in gesprekken met al je vriendinnen, af en toe iets hebt verteld. Toen je nog leefde zei ik altijd al tegen je, dat ik via anderen wist wat jij ging doen.
Zelf vergat je meestentijds te zeggen wat de plannen waren en hoorde ik dit via anderen 🙂 Dus wie weet, heb je tegen hen wel iets meer losgelaten. Ik ben ook niet specifiek naar iets op zoek, maar ik zou wel iets meer van je innerlijke gedachten willen vinden. Dus wees niet boos dat ik dat ga doen, maar het lijkt me wel een goede stap in het verwerkingsproces.
Misschien dat je op deze manier ons ook nu weer helpt. Want als ik een sterke locomotief wil zijn, voor mezelf en voor het gezin, moet ik toch vooral goed op de rails staan. Dus ga ik de confrontatie met jouw telefoon aan, puur om een ‘betere’ vader te kunnen zijn voor de meiden. Met wat geluk draagt jouw telefoon daartoe bij.
Op naar een toekomst waarin ik opensta voor wat er maar op mijn pad komt. Als René zijnde, een alleenstaande man met 2 prachtige dochters. Je begrijpt me toch goed hè, lieverd, dat heeft totaal niets te maken met mijn liefde voor jou. Wat mij betreft had het hoofdstuk met jou ook nooit hoeven eindigen, zeker niet al zo snel.
Maar ja, er zijn krachten in het leven waar niemand invloed op heeft. Het enige wat wij, aardse stervelingen, kunnen proberen te betrachten, is het leven zodanig te leiden, dat we op het end van de rit er met een tevreden gevoel op kunnen terugkijken. Niet voor niets was jouw credo “geniet van het leven”.
Wees gerust, de kinderen zullen altijd op de eerste plaats blijven staan bij me, maak je daar geen zorgen om. Zij zijn de belangrijkste reden om me te bezinnen op de toekomst. In de eerste plaats ben ik er voor hen. Ook met hen heb ik nog allerlei plannen om gezamenlijk te doen.
Alhoewel, volgens mij hebben zij zelf ook genoeg ideeën die ze met mij zouden willen uitvoeren. Als ik alleen al de plannen opsom die ze de laatste tijd tegen me verteld hebben, nou…. Dan mag ik wel wat snipperdagen opnemen en een geldboom in de tuin gaan planten 🙂
Lieve Ellen, ik ga deze brief beëindigen. Maak je geen zorgen om ons, het zit echt goed. Al deze acties zijn juist bedoeld om alles nog beter te laten verlopen. Om me open te stellen voor een nieuwe toekomst, met veel nieuwe energie. Dit zal niet alleen mij, maar zeker ons gezin alleen maar ten goede komen.
En daar draait het uiteindelijk allemaal om, dat die 2 prachtige meiden van ons een goede start in het leven krijgen. Dat ze ten volle van het leven kunnen genieten, net zoals jij altijd hebt gedaan. Volgens mij is dat de beste manier om jou te eren en ons gezamenlijk hoofdstuk toch tot een mooi einde te brengen.
We houden van je, voor altijd!!
Liefs, René
Lieve lezers, ik wend me in deze brief ook nog even tot jullie. Ontzettend bedankt dat jullie me al die tijd hebben gevolgd. Iets dat begon als klein stukje, is verworden tot een jarenlange blog waarop jullie heel positief hebben gereageerd. Dat heeft me altijd heel veel steun en motivatie gegeven.
De blog werd ook onverwacht een middel om mijn verdriet te kunnen verwerken. Alleen, zoals ik in de brief al aangaf, gaat het nu steeds meer tegen mijn verwerking werken. Dat kan niet de bedoeling zijn natuurlijk, vandaar dat ik (voorlopig?) stop.
Ik weet niet wat de toekomst brengt, ik ben niet van plan van de aardbodem te verdwijnen. Maar ik kan op dit moment absoluut niet voorspellen of ik over enige tijd de ‘pen’ weer oppak, of dat ik het, voor wat betreft mijn schrijfkunsten, hierbij laat.
Voorlopig ga ik me in ieder geval storten op al die dingen die ik jaren voor me uit heb geschoven, maar die ik heel graag gedaan wil hebben. Daar wordt het nu toch echt weleens tijd voor.
Op deze site zal ik nieuwe poëzie, muziek of foto’s blijven plaatsen. Wat betreft de fotografie kunt u me natuurlijk ook op Instagram blijven volgen. Wie weet zitten er binnen afzienbare tijd weer optredens in en kan ik u daar verwelkomen.
Kortom, onze wegen scheiden zich niet. Ik wens u het allerbeste en wie weet tot gauw! U hoort nog van mij 🙂 🙂
Beste Rene, mooi, ontroerend en eerlijk geschreven. Ik volg vooral je foto‘s en af en toe kijk ik op je blog.
Ik wens je vooral veel plezier toe in het uitwerken met de plannen met je dochters. Het verdriet zal op onverwachte momenten vast wel weer eens opdoemen maar ik hoop voor je dat het geen hoofdthema meer blijft.
Heel veel geluk
Wat een mooie ontroerende brief aan Ellen. Ze zal zeker begrijpen dat je verder moet, alleen met jullie dochters.
Ik kan begrijpen dat je gaat stoppen met de blog en wens je veel succes met alle dingen die je graag wilt doen.
Wens je ook veel sterkte met het verwerkingsproces van Ellen, dat zal veel tijd nodig hebben.
Veel geluk voor jou en jullie dochters.
Lieve René,
Wat een prachtig ontroerende brief aan Ellen. Je hebt me tot tranen toe ontroerd (echt, ik zit hier met betraande ogen aan de eettafel en als mijn kids mij zo aantreffen, zullen ze zich bezorgd afvragen of alles goed is ;)) met jouw openheid en kwetsbaarheid over jezelf, het reilen en zeilen van je gezin en je liefde voor Ellen. Zo herkenbaar voor mij. Dank je wel.
Ik volg je foto’s graag op Instagram graag en lees zo nu en dan je blog met veel plezier. Ik blijf jou volgen en wens je veel succes en plezier met jouw mooie plannen en ideeën voor de toekomst. Voor wat het waard is, ja, ik vind het thema balans tussen mens en natuur helemaal bij jou passen. En je muziek … daar hoop ik ook gauw een keer van te kunnen genieten! Muziek en je foto’s of video’s gecombineerd … fantastisch idee.
Liefs,
Jacqueline Liem
Ik realiseerde me dat ik de laatste tijd weinig van jou voorbij heb zien komen op Instagram. Vandaar dat ik naar je website ben gegaan en op je laatste blog stuitte. Wat schrijf je toch gemakkelijk en neem je de lezer mee in hetgeen jij voelt en meemaakt. En wat een talenten op gebied van fotografie, poëzie en muziek!
Wens je wederom alle goeds en hoop dat je veel (nieuwe) dromen kunt waarmaken. Lieve groeten, Ellen