Hoi lieverd,
hoe staat het met jou? Tijd voor een echt voorjaar, vind je ook niet? Zelf begin ik er steeds meer naar te verlangen. Het weer van de afgelopen weken in combinatie met het verplichte thuiszitten begint me danig op de zenuwen te werken. Het wordt tijd dat iedereen weer zijn eigen ding kan gaan doen. De laatste weken miste ik je nog meer als anders, mijn maatje.
Gewoon even lekker tegen je aan kunnen hangen of kunnen zeggen: “zo, nu neem jij het even over”, als ik het zat werd. Al die ooit zo volstrekt normale zaken die nu zo ontzettend bijzonder lijken. Samen het huishouden runnen, samen ons door deze tijd heen slaan, het kan niet meer. Het besef er alleen voor te staan is zo nadrukkelijk aanwezig op dit moment.
Ik ben sowieso erg met je bezig de laatste tijd. Ik praat wat af met je, heb je het niet gemerkt?! Er lijkt een nieuwe golf van besef over me heen te komen. Alsof ik me er nog steeds niet volledig bewust van was, dat jij toch echt dood bent. Zo vaak lees ik bijvoorbeeld berichten over kanker, en bedenk me dan plots met een schok dat dat ook ons is overkomen.
In eerste instantie realiseer ik me tijdens het lezen dat dan niet, maar komt het besef er een tijdje na. Alsof die berichten over volstrekt andere situaties gaan, niet over dingen zoals die we helaas zelf hebben mogen ervaren. Zo raar, alsof ik met terugwerkende kracht die gehele fase aan het verwerken ben. Toentertijd was er natuurlijk ook geen ruimte om te denken. Het was handelen vanaf dag 1.
Daarna is het ook niet meer rustig geworden, ook na jouw overlijden niet. Tot op de dag van vandaag dendert alles, anders dan anders, door. Nu weer veroorzaakt door het hele gebeuren met corona. Wat een bizarre tijd, het lijkt wel alsof het al jaren niet meer een keer normaal is geweest. Om gek van te worden.
Het valt niet altijd mee, het liefst zou ik een tijdje willen schuilen voor alle hectiek en dynamiek in de huidige maatschappij. Even op adem willen komen, tijd voor relativering. Maar ja, die is er niet, en ik ben ongetwijfeld niet de enige die hiermee zal moeten dealen. Het komt ook allemaal wel weer goed, maar missen doe ik je 🙁
Pas geleden had ik een vreemde droom. Een droom die prima binnen het verwerken van de afgelopen tijd past. We waren namelijk met z’n tweetjes, maar zonder te praten. Continu vielen er kaarten in de brievenbus, bestemd voor jou. Ieder van deze kaarten was afkomstig van bekenden die erin schreven hoe erg ze het vonden voor je.
Bij iedere kaart die kwam en die ik las, kreeg ik een ‘klap voor mijn kop’. Jij leek me er vrij laconiek onder, maar voor mij was het steeds weer een bevestiging van het grote onvermijdelijke, jouw dood. Alsof we opnieuw met z’n tweetjes de fase ondergingen waarin duidelijk werd dat je niet meer te redden was.
Toen die fase er werkelijk was, heb ik hem voor mijn gevoel ‘gelaten’ ondergaan. Ik was ‘blij’ met alle lieve kaarten voor je en alle steun die de mensen daarin uitspraken. Maar door het hectische van deze periode, zijn dit soort teksten toen nooit goed tot me doorgedrongen.
Misschien heb ik ze ook wel niet toegelaten hoor, dat kan ook. Om te kunnen handelen en de boel draaiende te houden, heb ik heel wat emoties op dat moment geparkeerd. Maar nu, in deze droom, werd alles nogmaals herhaald. Met als groot verschil dat ik de emoties nu wel toeliet. En dat kwam hard aan, zelfs in een droom.
Misschien moet ik de kaarten, die ik natuurlijk bewaard heb, weer eens op een rustig moment lezen. Misschien is dit wel goed voor het verwerkingsproces. Ik zie ook niet op tegen de emoties, maar nu is het er wederom te hectisch voor. Ik wil niet dichtklappen of geblokkeerd raken, daar is de ruimte nu gewoon niet voor.
Ach, wat rust, wat zou dat fijn zijn. Maar goed, kop op, genoeg gezemeld, het is zoals het is. Tijd voor andere zaken.Wist je dat Sara een complete metamorfose van haar slaapkamer aan het bewerkstelligen is?! Sinds de dame weet dat ze naar de middelbare school gaat, staat alles op zijn kop.
Zakken vol troep zijn inmiddels uit de slaapkamer afgevoerd en het begint meer en meer een tienerkamer te worden. Andere dingen aan de muur, nieuw vloerkleedje, ruimte voor de toekomstige schoolboeken. Leuk om te zien deze sprong. En wat zal het snel gaan, dat kun je je vast ook nog wel herinneren van Anne.
In ene gaan ze hun eigen weg en kun je ze weinig meer wijs maken. Sara is ook al flink aan het oefenen voor de eindmusical. Ze heeft de rol gekregen die ze heel graag wilde, daar is ze zo blij mee. En gemotiveerd dat ze is, het boekje met teksten gaat zelfs mee op de meivakantie, want ze moet oefenen. Ja, laat dat maar aan Sara over 🙂
De dames hebben vanaf morgen twee weken meivakantie. De eerste week gaan ze een paar dagen met Anja en Carla in een huisje. Hoe leuk is dat wel niet?! Ze zien er dan ook erg naar uit. Een huisje aan de kust in Vlissingen. Zijn wij niet ooit eens een lang weekeinde daar in de omgeving geweest? Ik kan me zoiets herinneren. Volgens mij hadden we toen een hotel in Terneuzen.
Hebben we toen niet rond getourd en onder andere heerlijk mosselen gegeten? Hoe zijn we er eigenlijk ooit op gekomen om naar Terneuzen te gaan? Dat moet je me ook nog maar eens influisteren tijdens een droom 🙂 Ik moet ze wel met de trein brengen naar Vlissingen. Wist ik veel, bijna 3 uur reizen!! Maar goed, je weet, de trein vind ik persoonlijk het mooiste vervoersmiddel dat bestaat.
Dus een goed boek mee en dan zullen die uren wel omvliegen. Ik zou zelf natuurlijk ook een hotelletje kunnen boeken in Vlissingen, maar dat doe ik liever als alles weer open en toegankelijk is. Laat me nu deze dagen maar besteden aan even op adem komen. De meiden blij, ik blij, wat willen we nog meer?!
Ook dit jaar wederom geen Koningsdag. Het tweede jaar op rij waarin we niet de traditie van op de rommelmarkt zitten kunnen voortzetten. Nu ben ik persoonlijk daar niet zo heel rouwig om. Dat was echt jouw ding, zes uur ‘s ochtends de spullen uitstallen op een kleedje. Alhoewel, we deden maar alsof het jouw ding was, volgens mij lag jij rond dat tijdstip ook liever lekker in je bed te stinken 🙂
Hoe dan ook, voor de meiden was het echt een traditie en een hele leuke. Een traditie die onlosmakelijk met jou is verbonden. ‘s Ochtends spulletjes verkopen en dan ‘s middags het verdiende geld op de kermis verbrassen. Ze keken er al maanden naar uit. Voor hun hoop ik dat het volgend jaar weer mag. Dan kunnen we de traditie weer voortzetten.
Ach lieverd, we zullen wel zien. Er is zoveel onzeker dat het weinig zin heeft ver in de toekomst te kijken. Met deze brief aan jou, ‘sluit’ ik voor twee weken de blog. Ook ik ga even vakantie nemen, even op adem komen. Met de meiden lekker ontspannen en in de eerste dagen, als de meiden weg zijn, een paar heerlijke wandelingen maken.
We missen je, dat is duidelijk, maar we komen er wel. Soms is het gemis alleen wat sterker en groter dan op andere momenten. Dat geeft niks, want aan jou denken is absoluut geen straf!! Maak je geen zorgen, we komen er wel, echt. Even zo’n brief aan je schrijven doet al wonderen 🙂
We houden van je!!
René
Lieve René,
Wat heerlijk dat je de komende meivakantie lekker eerst met je meiden kunt relaxen en daarna heerlijke wandelingen en hopelijk prachtige foto’s kunt maken waar wij hopelijk later ook van mee kunnen genieten 😉!
Het is al weer een tijdje geleden dat ik je blog gelezen heb. Op de een of andere manier hun ik mezelf die tijd gewoon niet. Alles dendert maar door. Maar ik heb er weer van genoten. Je hebt zo’n heerlijke schrijfstijl. Het is alsof we elkaar al eeuwen kennen. Ook heb ik wel weer een traantje moeten wegpinken omdat wat je schrijft mijn altijd weer raakt.
Het klopt dat de tijd het gemis wat verzacht maar er zijn momenten in je leven dat het in alle hevigheid weer terug komt. Zelf zit Ik op dit moment in een situatie met mijn oudste dochter van 18, mijn lieve mooie Lisa, die het afgelopen jaar een eetstoornis heeft ontwikkeld naast een depressieve stoornis. Van de week, na maanden wachten, eindelijk de eerste intake gesprekken gehad en die hakten er flink in. Dit zijn van die momenten dat ik mijn oudere zus echt wel mis als klankbord. Maar daar staat tegen over dat we een hecht gezin zijn en ik het samen met mijn lieve man kan doen. Ik weet dat Lisa dit dit zal overwinnen maar ik zie er ook tegenop als ik bedenk dat het af en toe echt niet fijn zal zijn als we moeten ‘optreden’ tegen haar eetstoornis.
In deze gekke tijden is het zo belangrijk om op elkaar te letten en de helpende hand, ondersteunend schouder of luisterend oor te bieden. Ik vind gelukkig nog steeds veel troost en rust in het fotograferen en ben zo blij dat ik er mijn gevoel in kwijt kan.
Lieve René, geniet van de zon, de vrije tijd, de ruimte, je lieve meiden en de rust. En tot gauw maar weer ❤️
Warme groet,
Jacqueline Liem
Weer een mooie brief aan Ellen, je zal haar altijd wel blijven missen.
Het valt ook niet mee als alleenstaande vader. Wel fijn dat de meisjes even met vakantie gaan, even tijd voor jezelf. Geniet ervan.
Groetjes, Carla.