Hoi lieverd,
over een paar dagen ben je jarig. Ga je het op jouw manier nog vieren? Want als er iets in jouw DNA niet voor kwam, was het wel je verjaardag niet vieren. Wij zullen absoluut deze dag extra aan je denken. Ik heb, maar ik denk dat je het er wel mee eens bent, de kinderen een mooi cadeau beloofd uit jouw naam. Ik heb ze verteld dat ik je gesproken heb en dat je erg trots op ze bent.
Hoe ze het toch allemaal in deze dagen weten te rooien en dat je graag op je verjaardag cadeaus uitdeelt. Dat lijkt me wel een mooie traditie, om uit jouw naam voortaan ieder jaar op je verjaardag de meiden een cadeau te schenken, wat jou?! Niet dat de meiden anders niet aan je zullen denken hoor. Ik heb je al eerder verteld dat je nog volop aanwezig bent binnen ons gezinnetje.
Mijn vaderhart breekt als ik de kinderen over het gemis aan jou, aan mama, hoor praten. Ik kan luisteren, verzachtende woorden spreken, knuffelen en troosten, maar net als bij mezelf, kan ik de diepe pijn er niet mee wegnemen. Die zal toch echt langzaam moeten gaan slijten, beetje bij beetje een plekje moeten gaan krijgen. Een proces dat niet van de één op de andere dag gebeurd is. Leg dat maar eens uit aan een kind die haar mama mist 🙁
Ook zelf denk ik nog veel meer aan je de laatste tijd. Sinds, zoals ik in de vorige blog al aangaf, er meer rust bij me is ontstaan, nemen de gedachten aan jou zienderogen toe. Al zullen de huidige omstandigheden daar ongetwijfeld ook wel een fiks handje bij helpen. Al dat contactloze gedoe, weinig sociaal contact, dat maakt extra pijnlijk duidelijk wat voor een enorm gat jouw overlijden heeft veroorzaakt.
Niemand meer naast je om lekker tegenaan te hangen, niemand om de zorgen mee te delen, lekker mee te lachen, te vrijen, samen de wereld mee aan te kunnen. Tja El, je wordt danig gemist. Zoals ieder stel konden we best weleens bakkeleien, maar de zekerheid van de liefde voor elkaar stond boven alles. Altijd konden we bij elkaar terecht, zo slecht deden we het volgens mij nog niet 🙂
De laatste tijd moet ik ook vaak denken aan wat er eventueel gebeurd zou zijn, als de rollen omgedraaid waren geweest. Als jij was achtergebleven met de kinderen. Hoe zou jij deze tijd zijn doorgekomen, zou je het alleen zijn wel aankunnen? Of zou je van ‘gekkigheid’ niet hebben geweten hoe snel weer aan de man te komen?! Niet dat ik dit doe om elkaar te vergelijken, zeker niet, maar dit zijn zulke rare tijden.
En jij kon zo slecht tegen alleen zijn, sociale contacten was jouw hobby. Ik heb het al eerder geopperd, als het dan toch jouw tijd moest wezen, ben ik blij voor je dat je dit niet hoeft mee te maken. Volgens mij zou je tegen de muren aangevlogen zijn. Ik denk dat je iedereen min of meer ‘gedwongen’ zou hebben, toch gewoon langs te komen 🙂
Nou ja, het feit ligt er dat ik ben overgebleven met de kinderen, dus eigenlijk hebben dit soort gedachten weinig nut. Het schiet me alleen af en toe te binnen. Ik zal het moeten doen en ik hoop dat je trots bent op hoe we het doen. Ik ben van plan heel oud te worden, dus voorlopig blijf ik ook nog wel even aan deze kant van het leven.
Maar, waar jij je vraagtekens al bij zette, zal ik zelf ooit nog eens een relatie krijgen? Ik denk wel dat je het me van harte zou gunnen en zeker ook de kinderen. Aan de ene kant lijkt me het ook fijn om met iemand naast me oud te worden. Ik heb het gevoel dat ik nog meer dan voldoende liefde in me heb, zonde om dat niet aan iemand te schenken.
Tegelijkertijd ben ik bang, en dat was precies wat jij bij me voorvoelde, voor mezelf. Ik ben iemand geworden die zichzelf meestal snel wegcijfert binnen een relatie en dat moeten we juist nu niet hebben. Mede met de hulp van jou ben ik eindelijk gekomen tot wat en waar ik nu ben. Op deze manier in het leven staand, wil ik ook graag oud worden. Maar ben ik voldoende assertief om deze moeizaam verworven positie te verdedigen als dat nodig zou blijken te zijn?
Een toekomstig partner moet wel achter mijn manier van leven staan. Een leven waarin creativiteit een belangrijke rol speelt. Zoals ikzelf nooit iemand zou willen veranderen, moet iemand anders dat ook niet bij mij willen proberen. Natuurlijk groei je in de loop der tijd naar elkaar toe, maar je moet wel altijd de wensen van een ander blijven respecteren.
Tja, en deze kneus is niet zo bedreven in het beschermen van zijn eigen grenzen. Dus zie ik ervan komen dat ik het niet meer aandurf, een nieuwe relatie. Bang om te verliezen wat ik nu heb verworven. Aan de andere kant, zou er werkelijk nu geen dame zijn, die ook rustig in het leven staat. Bij wie je niet hoeft te ‘vechten’ om jezelf te kunnen blijven? De tijd zal het leren.
Jij had iets meer levenservaring in relaties aangaan dan ik. Of je daar nu echt zo blij mee was, weet ik niet. Feit is wel, dat je richting mij een houding had van: “dit ben ik en als het je niet zint, heb je pech gehad”. Zoals je al vanaf dag 1 tegen me zei: “I’m nobody’s wife”, overeenkomstig het toen populaire lied van Anouk. Nu is dat gelukkig tussen ons nog best wel goed gekomen, toch?!
Eerlijk gezegd, had ik de eerste jaren weinig in de melk te brokkelen 🙂 Dat lag niet zozeer aan jou, maar nog veel meer aan mij. Jij leefde jouw leven en dat was je goed recht. Alleen was ik daar niet altijd even goed tegen opgewassen. Ik was, vooral de eerste jaren, niet echt duidelijk in wat ikzelf wilde. Dus zal het voor jou ook regelmatig gissen zijn geweest.
Maar door onze relatie heb ik, met vallen en opstaan, uiteindelijk wel geleerd zelf ook assertiever te worden. Te beseffen dat het niet ongezond is, eerlijk te zeggen wat je wel en wat je niet wilt. Deze levensles heb ik van/met jou geleerd. Waarvoor met terugwerkende kracht mijn grote dank. Anders had waarschijnlijk mijn ‘carrière-switch’ ook nooit plaatsgevonden.
Begrijp me dus goed, mocht je daar aan twijfelen, ik heb absoluut geen seconde spijt gehad van onze relatie, juist integendeel. Ik zou niets liever willen dan dat alles bij het oude was gebleven. Dat je er gewoon nog was en we samen oud zouden kunnen worden. Zoals ik je ook nog wel in de laatste periode vertelde, tot op de dag van vandaag weet ik precies waarom ik zo verliefd op je ben geworden.
En gebleven, want dat gevoel zal nooit verdwijnen. Dat plekje in mijn hart heb je voor eeuwig verworven. En er zijn maar zeer weinig vrouwen in mijn leven die zo’n plekje hebben. Maar het is hard werken geweest om de man te worden die ik nu ben, en wil blijven. Dat moet ik ook als eerbetoon aan jou zo houden, want met z’n tweeën zijn we door dat hele proces van groeien gegaan.
Het zou wel bijzonder treurig zijn als ik al die jaren van ‘arbeid’ overboord zou kieperen voor een of andere dwaze liefde. Ik denk dat jij dan hoogstpersoonlijk een enorm onweer boven mijn hoofd zou laten losbarsten!! Nee schat, ze zeggen wel dat liefde blind maakt, maar ik zal echt proberen om mijn ogen open te houden!
Ach wat een gezemel begint dit eigenlijk te worden over relaties en eventuele liefdes. Het lijkt welhaast de “Op goed geluk” show van Carry Tefsen en dat nog wel in een brief aan jou 🙂 Dat is niet de bedoeling, al ben jij natuurlijk de enige die precies begrijpt wat ik bedoel. Tegelijkertijd besef ik dat het juist ook een ode is aan onze mooie en bijzondere relatie.
Het feit dat ik het zo spannend vind om ooit weer een relatie te beginnen, geeft mede aan hoe fijn ik me voelde in onze relatie. Hoe vertrouwd het was, hoe geborgen ik me bij je voelde, hoeveel we om elkaar gaven, wat we voor elkaar betekenden en elkaar gunden. Hoe welhaast onmogelijk me het lijkt ooit weer zo’n soulmaatje te vinden.
Met deze woorden wil ik de brief afsluiten. Laat iedereen die het nog niet wist, nog maar eens duidelijk doordrongen zijn van het feit dat wij tweetjes bij elkaar hoorden. Met al zijn plussen en al zijn minnen, met al zijn bergen en dalen. Zoals dat gaat in het echte leven. Maar bovenal:
Wij twee, onlosmakelijk één
Lieverd, heb een fijne verjaardag, we houden van je. Je bent geen dag uit onze gedachten!!
Liefs, René
Prachtig, René! Ik denk nog zo vaak aan Ellen en lees je stukjes altijd. Het blijft een groot gemis….
Wat is dit weer een prachtige ode aan Ellen geworden.
Zij word zo gemist door heel veel mensen,
en door jullie het meest.
Ik steek een kaarsje aan op haar verjaardag,
en denk aan jullie. Liefs, Leny
René wat een mooie ode aan Ellen.
Ik denk geregeld aan Ellen, ik ben haar zeker niet vergeten. Maandag steek ik een mooie kaars aan.
Groetjes Aan Anne en Sara.
Liefs Esther
Een mooie brief aan jouw lieve Ellen. Wat zal ze trots op je zijn dat je het zo goed doet en je meisjes zo ontzettend helpt op alle gebieden. Morgen zal ik extra denken aan Ellen. Nog zo vaak in m’n gedachten.
Liefs Mary