Hoi lieverd,
het is herfst, in alle opzichten. Het regent, het waait, de klok is een uur terug gezet. Gisteren was het om half zes al donker, de korte dagen breken aan. Aan de ene kant is het somber hierdoor, aan de andere kant heeft het ook altijd wel weer wat. Gordijnen dicht, kachel op tien, kaarsje aan. De zogenaamd gezellige dagen breken aan.
Hoe zal dat dit jaar zijn? Door de rare situatie met het coronavirus is alles anders dan het ooit geweest is. Gaat Sinterklaas vieren wel door, mag je met Kerstmis wel bij elkaar komen? Niemand die het weet, een onzekere tijd toch wel. Het zou, dat heb ik je al eerder verteld, helemaal niets voor jou wezen, deze tijd. Sociale contacten beperkt tot een minimum, restaurants en cafés gesloten, jij zou ‘gek’ geworden zijn, denk ik.
Maar zelf sta ik er óók verbaasd van hoe snel de mens zich aanpast aan nieuwe situaties. In ene, binnen een paar maanden, is het sociale klimaat dusdanig veranderd, dat je het maar als onprettig ervaart als iemand te dicht bij je staat. Natuurlijk ben ik blij als alles weer normaliseert, maar het feit dat je dus blijkbaar zo snel ‘gewend’ raakt aan veranderingen, geeft toch best wel de flexibiliteit van de menselijke geest weer.
Alhoewel, dit geldt wat mij betreft niet voor alle veranderingen. Want wat ben ik me toch bewust van het feit dat ik er alleen voor sta. Jouw gemis laat zich danig gelden 🙁 Ik kan de laatste tijd de fut haast niet vinden om naar buiten te gaan. Het liefst blijf ik in en rond het huis. Nu verveel ik me niet en ben ik ook zeker niet depri, maar dat ik al ruim een maand geen duinen heb gezien, wil wel wat zeggen.
Er is een soort vermoeidheid naar buiten gekomen, die blijkbaar eerst moet verdwijnen. Alsof ik nu pas de rust vind om aan die vermoeidheid toe te geven. Creatief gezien geeft deze vermoeidheid, hoe raar het ook misschien mag klinken, me wel een hoop inspiratie. Op muziekgebied, maar ook op fotografiegebied. Ik probeer nieuwe dingen uit op dit vlak, alleen ditmaal binnenshuis.
Ik kan me momenteel niet schuldig voelen als ik een dag binnen blijf. Juist door me die rust te gunnen, vind ik tijd om te experimenteren op allerlei vlak. Alsof ik, door mijn vermoeide lichaam te ontzien, mijn geest alle ruimte geef om ‘los’ te gaan. Dat zul je wel gemerkt hebben aan diverse foto’s in deze blog. Ik mocht van ‘buurvrouw’ Anneke een halve bol lenen die ze gecreëerd had. Waarvoor overigens mijn grote dank.
Ik raakte namelijk nogal geïnspireerd bij het aanschouwen van dit prachtige kunstwerk. Het leek me geweldig om de halve bol op diverse manieren te belichten. Te ontdekken wat er zou gebeuren op fotografisch gebied. Het resultaat vind ik bijzonder fraai. Ik hoor jou al zeggen “ik vind het maar niks, wat moet het voorstellen?!”, dus nu weet ik zeker dat ik ze juist moet plaatsen. Zo werkte dat toch vaak bij ons?! 🙂
Er komen zoveel kleuren, zoveel voorstellingen vrij als je je fantasie laat gaan. Het ene moment heb ik het idee het silhouet van een mens te zien, terwijl het andere moment ik het idee heb een gedeelte van onze aardbol te bewonderen. Misschien moet ik volgende week hier wat dieper op ingaan, alsmede hoe het kunstwerk van Anneke ontstaan is.
Muzikaal gezien durf ik iets te doen, wat ik een jaar geleden nooit gedurfd zou hebben. Ik plaats een song van mij, gezongen door mij, voor jou in deze blog. Ik ging zitten met de behoefte iets met muziek te doen en nog geen 3 uur later was dit nummer klaar. Volledig geïnspireerd op de gedachten aan jou en vanuit het diepst van mijn hart.
Natuurlijk ben ik geen zanger, maar dat zal me een worst wezen. Het gaat om de emotie, om wat ik voel als ik aan jou denk. Wat de buitenwereld ervan vindt, maakt me niet uit, ik hoop vooral dat jij het mooi vindt. Dat je begrijpt dat je geen dag uit mijn gedachten bent en nog steeds mijn grote inspiratiebron vormt.
Waar ik , lichamelijk gezien, wel fut voor heb, is het rommelen in de tuin. Dat is een inspanning die me ontspant. Al weken lang komt er, als ik aan het graven en spitten ben, een roodborstje naast me zitten. Gewoon op een metertje afstand kijkt het beestje me, het kopje gedraaid, met één oogje aan. Soms even kwetterend om vervolgens weer snel mijn arbeid te observeren. Toen ik dat aan Anne vertelde, zei ze direct dat jij dat misschien wel zou zijn.
Dat is toch wel een mooie gedachte. Mocht je het zijn, ben je in ieder geval volledig ontspannen en volkomen op je gemak. Je kijkt, geeft soms wat commentaar, maar probeert me niet een andere richting in te duwen. Waarschijnlijk, jou kennende, denk je van “wat is die nu weer aan het doen?!” Maar tegelijkertijd hoor ik je al zeggen: “prima joh, als je dat wilt, moet je het vooral doen!” Dus voel je vooral niet teveel en blijf lekker bij me komen. Ik vind het fijn.
Op een ander vlak, liet je afgelopen week ook je aanwezigheid gelden in ons gezinnetje. Anne is namelijk weer eens wat kwijt. Ditmaal haar pinpas, maar ook haar ov-kaart. Komt het je niet bekend voor?! Hoe vaak vergat jij wel niet wat, mijn hemel. Alhoewel, samen konden we er ook wel wat van. Volgens mij zijn we in al die jaren geen enkele maal op reis gegaan, zonder nog even terug te moeten.
Oeps, toch nog wat vergeten, weet je nog wel, het werkte in ieder geval altijd positief op de lachspieren 🙂 Ja, Anne is toch echt een dochter van jou. En dan zo lekker puberaal reageren, oftewel niet reageren. Het zal allemaal wel weer goed komen. Grrr, op mijn zenuwen kan zoiets werken. Ditmaal ben ik echt niet van plan om zelf het hele huis door te zoeken.
Ditmaal is het haar eigen verantwoording. Ik heb haar wel vaker gewaarschuwd. Ja, en toen moest ze met de bus….. Eindelijk dacht ik haar in de hoek te hebben, maar nee hoor, weer niet. In plaats van goed te gaan zoeken was deze dame zo slim om via internet een buskaartje te kopen!! Ik wist niet eens dat dat kon, oude z.k die ik ben.
Ja, laat die meiden maar schuiven, ze lossen het zelf blijkbaar wel op. Maar waar de pasjes zijn, is me echt een raadsel, wordt vervolgd. Nou lieve schat, ik ga zo direct koken, de plicht roept. Vanavond steken we weer een kaarsje aan voor je. Vond je dat trouwens niet ontzettend attent van Patty Duijn? Ik vond het zo’n lief gebaar dat ze een kaarsje stuurde, om met Allerzielen te kunnen branden.
Ik ben je nog steeds dankbaar dat je haar als uitvaartbegeleidster wilde. Ook dit jaar heeft ze me nog kunnen helpen. En dan dit gebaar, ik vind het toch wel bijzonder. Ja kanjer, hoe je deze vooruitziende blik kon hebben, mag Joost weten, maar het helpt ons wel. Zoals meer dingen die je in dat laatste jaar nog geregeld wilde hebben.
Het neemt de pijn en het verdriet absoluut niet weg, maar zonder jouw vooruitziende acties had dit gezinnetje nooit zo kunnen draaien. Je helpt ons nog steeds en zo zal dat ook wel blijven. Je maakt in onze beleving ‘gewoon’ nog deel uit van ons dagelijks gezin en terecht. Wij zouden niet anders willen, hopelijk jij ook niet. Dag kanjer, tot de volgende brief!!
Ik hou van je!!
Liefs, René
Lieve brief aan Ellen, zal vast mooi vinden… en dat roodborstje, best bijzonder, hier zijn ze vaak schichtig en zo weg. Poedelen, eten en foetsie.
Kijk uit met dat pasje, check even of er niets afgeschreven wordt, dat ze niet gestolen zijn.
Fijne avond en lieve groet,
Ank
Je hebt weer een mooie blog geschreven.
Over de roodbosje.
En over de mooie dames.
Geniet iedere keer van.
Mooi geschreven René. Wat een mooi gevoelig lied zing je. Je stem klinkt juist goed voor zo’n lied.