Hoi lieverd,
wat is het toch een fantastisch nazomerweer geweest. Heb je er nog iets van mee gekregen? Zodra het maar enigszins mogelijk was, ben ik naar buiten geweest. Fotograferen in de duinen en lekker van het uitzicht genieten. Wat moet ik dan toch vaak aan je denken. Niet dat je meegelopen zou hebben, maar het idee dat jij dit allemaal niet meer kan meemaken, daar denk ik vaak aan.
Thuis leg ik dikwijls mijn handen op de urn en heb zo dan een tijdje het gevoel dat je weer dicht bij me bent. Altijd gaat er wel een soort van lading door me heen, waardoor het net is alsof we elkaar aanraken. Maar hoe bizar toch, dat deze urn al het fysieke van jou herbergt, dat nog resteert op deze aardbol. Een groots maar veel te kort leven van 51 jaren, met al zijn ups en downs, al zijn opgedane ervaringen.
Een leven dat 2 prachtige kinderen heeft voortgebracht, soortgenoten heeft verzorgd en wat al niet meer. En dan is al dat overblijft van je ‘slechts’ een relatief kleine urn met as. Wat stelt een leven nu eigenlijk voor, niets toch? Maar ja, het feit dat ik er nog wel ben, geeft me geen schuldig gevoel naar jou. Het geeft me juist het gevoel dat ik er alles uit moet halen, wat maar mogelijk is.
Ik heb het gevoel dat dat hetgeen is dat ik aan jou ‘verschuldigd’ ben. Naast natuurlijk het opvoeden van onze twee kanjers. De jongste is, zoals je weet, verleden week jarig geweest. Daar heb ik in de vorige blog uitgebreid over verteld. Alweer haar tweede verjaardag zonder jou, wat gaat het snel. Maar het ging goed, beter dan de eerste keer. Toen zag ik als een berg tegen de verjaardag op, nu was dat beduidend minder.
Alleen op het moment dat we de taart gingen aansnijden, voelde ik plots een enorm gemis. Een grote leegte naast me, ondanks dat er visite was. Toen ik de kaarsjes aanstak, besefte ik zo heftig dat ik dit nu allemaal alleen moest doen, zonder jou naast me. Dat was wel even een moment waar ik flink moest doorbijten. Het was voor mijn gevoel ook altijd zo’n mooi moment van verstandhouding tussen ons.
Het moment waarop de kaarsjes werden aangestoken, de taart aangesneden, volgens mij vonden we dat beiden altijd wel een beladen ogenblik. Dan konden we zo kijken naar elkaar, van wie gaat wat doen, maar ook een blik van onuitgesproken woorden delen met elkaar als ‘alweer een jaar ouder, wat gaat het hard met die meiden’. Nu kon ik kijken naar ik wie ik wilde, maar met niemand had ik een blik van verstandhouding 🙂
Maar ja, uiteindelijk werd ook nu de taart verdeeld, zat iedereen ervan te genieten en ging alles gewoon verder. Wat ook nog steeds almaar verder gaat, is het geklooi met de administratieve zaken. Daar ben ik nu toch echt wel compleet klaar mee. Bij toeval kwam ik erachter dat het testament, dat we hadden gemaakt, niet geactiveerd was. Ik dacht dat we alles in kannen en kruiken hadden met het opstellen hiervan, maar ik had jouw overlijden moeten melden bij de notaris.
Dat heb ik dus pas een paar maanden geleden gedaan. Ik had er geen seconde bij nagedacht. Ik ging ervan uit dat het testament ‘gewoon’ in werking zou treden na jouw overlijden. Dat de notaris door de overheid zou worden ingelicht, voor zover dat al nodig zou moeten zijn. Maar nee, dat had ik dus moeten doen. Nu zijn we pas werkelijk bezig het testament te laten gelden.
Zelfs het huis staat momenteel blijkbaar nog niet eens op mijn naam. Wat een gedoe weer. Al weken ben ik bezig met de notaris. Ze zijn ontzettend behulpzaam, maar toch moet ik weer met mijn neus in de papieren. Wat kostte de uitvaart, wat was de hypotheekschuld op het moment dat jij overleed? Hoeveel zijn onze bezittingen waard en zelfs het huis wordt nu opnieuw getaxeerd door een makelaar.
Dit alles om zo goed mogelijk te kunnen vaststellen hoe de erfenis tussen mij en de kinderen verdeeld moet worden. Of beter gezegd, wat de aanvangswaarde van de schuld is, die ik naar de kinderen toe ga opbouwen. Allemaal technisch gedoe, maar wel met de bedoeling om de kinderen later, als ik er ook niet meer ben, een mooie erfenis te kunnen geven. Dat was precies de bedoeling van je toch?!
Maar goed, ze wachten nog maar een jaartje of 50 hoor, ik heb nog veel te veel te doen in dit aardse leven! De ellende van dit alles is wel, dat het zo langzamerhand mijn keelgat uitkomt. Ik zei al tegen je zus, dat men bijna bewerkstelligt, dat ik straks welhaast nog blij ben dat ik van je ‘af’ ben. En dat is natuurlijk helemaal niet het geval. Dat hoef ik je niet uit te leggen. Maar oh, wat een gedoe.
Ik snap het ook niet. Helaas overlijden er in Nederland per jaar duizenden mensen, moeten alle nabestaanden dit lot nu ondergaan? Alsof je hoofd niet naar andere dingen staat. Nu is in dit land alles zo goed geregeld, maar hierbij laten ze de mensen toch gewoon maar zelf wat aanmodderen. Net als een tijdje geleden met die belastingperikelen.
Alles weten ze van ons, nog meer dan we zelf weten, maar nee hoor, je moet zelf ook nog eens het wiel gaan uitvinden. Het vergroot de kans op fouten en de nabestaande zit er al helemaal niet op te wachten. Nou ja, ik bijt nog wel even door, vooral ook omdat ik weet dat ik daarmee handel in de geest van jou. Je wilde het voor ons, maar zeker ook voor de kinderen in orde hebben. Dus lieve schat, ik zet nog wel even door.
Genoeg over vervelende zaken, terug naar het fantastische weer. ik heb de schuur en de tuin inmiddels leeg geruimd. Vind je het niet stoer? Het afdakje is weg, alle rommel naar het grofvuil, dus laat het groen maar komen. Deze werkzaamheden vormden duidelijk een mooie afleiding voor me om alle negatieve energie kwijt te raken. Ik heb mezelf een mooi boek cadeau gedaan met allerlei ideeën over wat je met de tuin zou kunnen doen.
Ik wil ook pas volgend jaar het groen gaan plaatsen. De winter wil ik besteden aan het goed overdenken, wat ik het beste kan gaan doen. Hoe ga ik de tuin indelen, wat voor planten wil ik? Het is toch wel handig als ik daar eerst eens over nadenk. Ik weet wel dat ik graag groenblijvende planten wil, veel bloemen, liefst het gehele jaar door. Misschien dat ik zelfs een klein vijvertje ga aanleggen. Vraag me niet hoe ik dat allemaal ga passen in die enorme tuin van ons, maar het plan is er.
Nu kan ik jou wel om tips vragen, als dochter van de tuinman zijnde, maar ik geloof dat dat weinig zin zou hebben, toch?! Daar had je niet zoveel mee, met groen. Volgens mij had jij het liefst de tuin bestraat gelaten. Lekker makkelijk, geen onderhoud 🙂 Maar sorry lieverd, dat zijn wel één van de initiatieven die ik heb ondernomen, nu jij er niet meer bent.
Ik ben dol op groen, dus weg met die stenen! Ach, tegelijkertijd zou jij de eerste zijn om me groot gelijk te geven. Zo was jij ook wel weer. Zo van, pak je kans, ik kan er nu toch niets van zeggen 🙂 Maar ik beloof je, het wordt echt mooi. Het is mijn eer te na om er een rommeltje van te maken. Tips over het te plaatsen groen vraag ik wel aan de lezers. Dus, beste lezer, mocht u nog ideeën hebben over mooie meerjarige struiken, planten, bloemen of wat dan ook, kom maar op. Alle tips zijn welkom.
Nou lieve schat, dat was hem wel weer zo’n beetje. De meiden komen zo thuis, dus ik ga deze brief afronden. Weet dat je altijd bij me bent, dank ook voor het feit dat ik altijd tegen je aan mag kletsen. Want er zijn nog steeds genoeg momenten, genoeg te nemen beslissingen, waarbij ik me tot jou wendt. Wat dat betreft, ben je er nog steeds. Ons gezin mag dan, fysiek letterlijk genomen, uit drie personen bestaan. In onze beleving zijn we nog steeds met z’n viertjes, geen dag uitgezonderd!!
Ik hou van je!!
Liefs, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
zo lief hoe jij over Ellen schrijft.
Wat zijn de fotos weer mooi geworden .
Mooiii lief 💝😇😓