Lachend de dood tegemoet, is dat niet het beste wat een mens kan doen?! Hoe cru het ook moge klinken. Uiteindelijk gaan we allemaal een keer dood, daar is niets tegenin te brengen. Alleen de één eerder dan de ander en ook de manier waarop pakt niet altijd even ‘gunstig’ uit voor een ieder.
Maar humor en positiviteit in het leven, ja zelfs over het begrip ‘dood’ kan volgens mij absoluut geen kwaad. Sterker nog, zonder humor vraag ik me persoonlijk af of het leven wel zin heeft. Is humor niet een uitstekend wapen om te overleven, vooral juist ook op die momenten die als zeer heftig worden ervaren.
Als ik naar mezelf kijk en hoe ik in het leven sta, gebruik ik humor vaak om dingen te bagatelliseren. Niet dat ik er anders niet mee om kan gaan, maar om mezelf te beschermen. Als ik, bij alles wat ik aan vervelende dingen beleef, te lang blijf stilstaan, kom ik niet meer aan leven toe. Ik ben bang dat ik dan de schoonheid van het leven niet meer zou zien.
Want dat staat buiten kijf voor me, het leven is wreed maar zeer zeker ook mooi en bijzonder. Hoe moeilijk het soms ook is, ik probeer altijd naar het positieve te kijken. Daar kan humor dan uitstekend bij helpen. Het leert je relativeren en inzien dat er meestal wel ergere dingen zijn, dan jij op dat moment beleeft.
Vaak denken mensen die mij niet kennen ook dat ik niet serieus kan zijn, totdat ze met me in gesprek raken. Oei, blijk ik in ene toch erg serieus te zijn van aard, is dat even schrikken!! Nee lieve mensen, die luchtigheid van mij is slechts een dekmantel, niet doorvertellen hoor 🙂
Nu besef ik terdege dat niet een ieder het gegeven is om zo in het leven te staan. Ik prijs mezelf dan ook zeer gelukkig met het feit, dat het mij meestal wel zo lukt. Ik beschouw het als een cadeautje, ééntje waar ik erg zuinig op ben. Want het heeft me al menig keer door vervelende momenten heen gesleurd.
Neem nu het hele gebeuren met Ellen. Ik vraag me af hoe ik hier doorheen zou zijn gekomen zonder humor. Gelukkig was mijn partner ook altijd wel in voor humor. We hebben aardig wat momenten gelachen en de nodige zelfspot gehad. Soms moesten we artsen uitleggen dat dat onze manier was om met de dingen om te gaan.
Dan kwam er weer een wrang grapje over onze lippen, waar een buitenstaander van schrok. De oncoloog die Ellen de laatste periode begeleid heeft, was dan ook niet voor niets een man met de nodige ‘zwarte’ humor. Als we dan diep in de put zaten, wist hij met een bepaalde opmerking toch weer wat licht te creëren in het inktzwarte.
Zelfs op de middag dat hij Ellen duidelijk moest maken dat het echt klaar was, kreeg hij ons nog lachend met een kwinkslag omtrent de situatie. Dat gaf ons weer de ‘lucht’ en kracht om te kijken wat het vervolgplan moest worden. Verwar overigens humor en grapjes niet met lichtzinnigheid en niet serieus kunnen zijn hoor. Dat is een wereld van verschil.
Want het was zeker geen ‘spelletje’ wat er gebeurde. Daar waren we allemaal compleet van doordrongen. Alleen kon de zwaarte van de ziekte niet zonder humor door ons gedragen worden. Zelfs op onze laatste vakantie, terwijl het al erg slecht ging, hebben we nog heel wat afgelachen. Mede ook door de mateloze kracht en positiviteit van Ellen.
Ik vond het zo bijzonder om te zien hoe zij telkens weer haar grenzen verlegde. Toch iedere keer weer probeerde er wat van te maken. Zo eenvoudig als het leek, als ze een rollator moest gaan gebruiken of in een rolstoel verder moest. Ze accepteerde het en probeerde zich te richten op de voordelen van dergelijke middelen.
Ook toen er een scootmobiel werd geleverd, bemerkte ik totaal geen terughoudendheid. Hop, daar zat mevrouw al en direct werd Haarlem onveilig gemaakt. Ja, ze mopperde wel, maar dat was alleen maar om het feit dat dat ding niet harder kon 🙂
Op de laatste vakantie, toen het al erg slecht ging, bleken ze op het park net een elektrische rolstoelfiets te hebben gekregen. Nou, dat was niet aan dovemansoren gericht. Mevrouw als een vorstin voor op de fiets in een rolstoel en ik als chauffeur er achter. Wat hebben we gelachen.
U moet zich voorstellen dat ik letterlijk een gevaar op de weg ben met alles wat ook maar enigszins harder dan een gewone fiets gaat. Dus het resultaat van mij als chauffeur op zo’n elektrische fiets was natuurlijk prompt één grote stunt. En snel dat die fiets kon, mijn hemel. Op een gegeven moment dacht ik leuk te doen en op volle snelheid wat te gaan slingeren.
Dat had ik dus nooit moeten doen. Ellen lachend voorop en ik die ternauwernood weer controle over de fiets kreeg. De sloot naast ons bleek niet ver weg te zijn met dit soort capriolen. Ik vraag me af of ze ooit door heeft gehad dat ik op dat moment peentjes zweette, volgens mij vond ze het alleen maar leuk 🙂
Ja, zo zette de dame zich met haar positiviteit ons allemaal aardig op het verkeerde been. Moet u zich voorstellen, het ene moment nog lachend op de rolstoelfiets en ‘s avonds naar de spoedeisende hulp om vervolgens het ziekenhuis niet meer levend uit te komen. Hoe wreed kan het leven zijn….
Haast letterlijk lachend de dood tegemoet. Want zelfs die laatste paar dagen in het ziekenhuis hebben we gerust nog wel momentjes van plezier gehad. En zo wilde ze het ook. Het was wel één van de eerste keren in mijn leven dat het opgewekt en positief blijven me aardig pijn ging doen. Ook aan mijn optimisme zit een grens. En als je dan zo je partner ziet…..
Een vreemde spagaat wat betreft emoties. Maar toch, ik blijf er bij dat als het dan toch moet, je maar beter zo kunt gaan, dan als één bonk ellende. Maar mijn grootste bewondering voor mijn partner, die die kracht tot het eind toe heeft weten te bewaren. Je kunt wel zeggen dat je het zo wilt, maar het dan ook nog werkelijk voor elkaar weten te krijgen is een tweede. Want het blijft natuurlijk één grote k.tzooi, laten we daar duidelijk over blijven.
En zo proberen we ook nu, na het overlijden van Ellen, het leven tegemoet te treden. Met een lach en een traan. Dat vertel ik de kinderen ook keer op keer, je mag verdrietig wezen, dat zijn we allemaal. Maar evenzogoed mag je ook plezier hebben en genieten. Ellen had niet anders gewild. Humor en positiviteit in het leven, juist ook nu!!
Lieve mensen, deze blog besluit ik met een lach. Deze week staat in het teken van de verjaardag van Anne. We hebben er zin in en gaan er een knalfeest van maken. Dat heeft ze dik en dik verdiend. Om alvast in feeststemming te komen, heb ik een video van het nummer “Sweet, sunny days” geplaatst.
Zeer passend bij deze blog en mijn muzikale interpretatie van een favoriet nummer van mij uit lang voorbije tijden. Al is de essentie van deze song nog net zo actueel als toen en zal dat ook altijd blijven. Namelijk de song “On the sunny side of the street” en wel in de uitvoering van de legendarische Louis Armstrong. Het nummer geeft me altijd de kracht en positiviteit om door te gaan.
Ik wens u allen een fijne week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Humor is heel belangrijk in het leven, het maakt ernstige situaties vaak wat luchtiger en kan je er beter mee omgaan. Goed dat jullie dat samen ook hadden.
Anne alweer jarig, wat gaat het allemaal snel. Ik wens jullie een fijne gezellige verjaardag.
Weer heer mooi geschreven. Humor is zeker zeer belangrijk en daar is kracht voor nodig wat fijn dat jullie dat samen hadden. Nog gefeliciteerd met je Anne de tijd vliegt voorbij kleine meisjes worden groot.
Bedankt voor je fijne reacties Lucienne❤❤
Gr. René