Kinderen worden zo snel groot, mijn hemel. Zo moet je ze nog het flesje geven en voor je het weet leiden ze een eigen leven. Ik moest er vooral aan denken toen pasgeleden mijn oudste dochter 15 werd. Dat is toch geen meisje meer, maar intussen een halfvolwassen vrouw. Ze weet wat ze wil, ze kan haar keuzes beredeneren en gaat volledig haar eigen gang. Dit in positieve zin bedoeld trouwens.
De ochtend van haar verjaardag moesten beide meiden eerst naar school. Samen op de fiets, tas voorop en rijden maar. Niets meer naar school brengen, niets meer van een gedagkusje, maar gewoon “doei pap” en vertrokken zijn ze. Die ochtend zat ik in de huiskamer en plotseling overviel me het gemis van Ellen. Zo heftig, zo intens, ik wilde bijna uit huis vluchten.
Helaas kwam de visite pas ‘s middags, dus ik had niemand om even mee te kletsen. Maar o, wat miste ik mijn partner. Ik wilde mijn gevoelens over een dochter van 15 zo graag met haar delen. Haar vertellen hoe enorm trots ik op beide meiden ben, haar zeggen dat we het goed hebben gedaan samen. Ik wilde met haar delen hoe knap de meiden zijn en nog veel meer.
Tja, dat heb ik wel allemaal tegen de urn verteld, maar eerlijk gezegd kwam daar weinig reactie van terug. De urn bleef stil, misschien maar goed ook. Anders had ik ongetwijfeld een hartverzakking gehad 🙂 Maar dit zijn van die momenten die zo duidelijk maken dat iemand er niet meer is. Ik hoop zo ontzettend, al ben ik niet echt een ‘zweverig’ type, dat Ellen toch nog wat meekrijgt van hoe het hier allemaal gaat.
Ik denk dat ze zo trots zou zijn op de 2 dames. Natuurlijk vechten beide meiden elkaar af en toe de tent uit, maar tegelijkertijd doen ze erg hun best. Ze staan hun ‘mannetje’, om het maar even een beetje vreemd uit te drukken. De afgelopen jaren hebben me karrenvrachten aan energie gekost, maar als ik zie hoe ze in het leven staan, is me dat zonder twijfel het allemaal waard geweest.
Maar het is wel lekker dat het wat rustiger wordt, voor alle partijen. De meiden zijn weer met plezier naar school en hebben eindelijk hun sociale contacten weer terug. Ik kan langzamerhand wat gaan ontspannen en wat herstelwerkzaamheden aan mezelf verrichten. Want, zonder ook maar één tel zielig over te willen komen, 2 van die “corona-schooljaren” vlak na alle perikelen met Ellen, hebben er toch flink ingehakt.
Ik heb de afgelopen blogs vaker aangegeven dat het moeilijk voor me is weer op gang te komen. Dat gaat wel steeds beter gelukkig. Ik heb op diverse vlakken de draad weer opgepakt, maar toch heb ik veel voor me uit geschoven de afgelopen jaren. Mijn prioriteit lag bij het welzijn van de kinderen en niet bij die van mijzelf.
Voor hen was het toch bizar om in ene niet meer fysiek naar school te mogen met bijbehorende gevolgen. Lessen via de computer, dagenlang achter zo’n scherm. Geen contact meer met je klasgenootjes, je vader als ongeduldige docent. Maar bovenal dagenlang op elkaars lip zitten. Dat was, logisch, niet altijd even makkelijk voor ze. De moed zonk ze wel eens in de schoenen.
Er zijn de nodige uurtjes aan energie besteed aan het draaiende houden van hun motortje. Maar goed, bovenal hebben ze het echt heel knap gedaan. En ik weet ook dat we niet de enigen zijn geweest die de afgelopen periode pittig vonden. Dat vond praktisch iedereen. Als ik hoor en lees hoe groot de wachtlijsten bij de psychische zorg en de gezinszorg momenteel zijn, dan hoor je mij absoluut niet klagen.
Maar voor een stukje verwerking bij mijzelf was door dit alles nauwelijks plaats. Dat gaf ik al eerder aan. Ik denderde maar door, mede omdat het niet anders kon. Over “kinderen worden zo snel groot” gesproken, Anne wees me hier laatst feilloos op. Ze vertelde dat zij de tijd hadden gekregen om enigszins te ‘wennen’ aan het idee dat mama er niet meer is.
Ze zag ook heel goed in dat ik die tijd nog niet echt gehad had. Het eerste jaar was ik, voornamelijk door adrenaline gedreven, allerlei zaken aan het regelen. De 2 daaropvolgende jaren stonden in het teken van de corona. Tel uit je winst…..
Doordat ze het zo uitlegde, begreep ik steeds beter waarom ik weer zo moeilijk op gang kom. De kinderen ‘staan op de rails’, de financiën zijn geregeld, alles lijkt best wel aardig te draaien. Maar vooral door dit besef is de adrenaline aardig weg bij me, ik hoef geen kunst- en vliegwerk meer te verrichten, ik mag gas terug nemen.
Niet vreemd dus dat ik de afgelopen zomer enigszins de klappen kreeg van alle inspanningen van de afgelopen jaren. Eindelijk kom ik toe aan verwerken en het opdoen van broodnodige nieuwe energie. Ik laat de pijn toe en denk erover na. Net als bij de verjaardag van Anne dus.
Zo vond ik het pas geleden uiteindelijk ook best lastig om weer eens uit eten te gaan. Mijn schoonzus waarschuwde me hier al voor, maar zelf dacht ik dat het wel mee zou vallen. Ik ging, nu het weer mag, uit eten met 2 andere stellen. Een vriendengroepje waarmee Ellen en ik al heel lang vriendschap hebben.
Al jarenlang gaan we af en toe met z’n zessen uit eten, om elkaar te blijven zien ook zonder kinderen erbij. Dus zodra het weer mocht, grepen we onze kans. Het werd een erg gezellige avond, maar ook 1 van de eerste keren dat ik weer eens uit eten ging na het overlijden van Ellen. Normaal gesproken zou dit zonder alle coronaperikelen al veel eerder hebben plaats gevonden.
Nu zat daar een aardige tijd tussen. En ja, het is dus inderdaad best confronterend als een ieder met zijn partner aan tafel zit en jij niet. Op zo’n moment is de afwezigheid van iemand ook tastbaar aanwezig. Eén stoel bleef leeg, tegenwoordig gaan we dus nog maar met z’n vijven uit eten. Dat was de afspraak niet, toen we lang geleden aan onze toekomst dachten….
Het was even omschakelen voor me, alhoewel het voor de anderen ongetwijfeld net zo vreemd zal hebben aangevoeld. We zijn al zoveel jaren close met elkaar, dat het weer even zoeken was naar de juiste verhoudingen nu er 1 persoon minder aanwezig was. Al klinkt dit overigens misschien wel heel zwaar, want doordat je elkaar al zolang kent, voegt alles zich redelijk snel.
Maar zelf moest ik absoluut mijn draai weer vinden die avond. Uiteindelijk was het prima zo, eens moet toch de eerste keer weer zijn. Wat me ook aan mezelf opviel die avond, was dat voor mij de tijd wel enige jaren lijkt te hebben stilgestaan. Er kwamen diverse mensen in de gesprekken voorbij en iedere keer verbaasde ik me dan weer oprecht over de leeftijd die die mensen intussen hebben.
Of we hadden het over de kinderen van hen die inmiddels zelf al weer kinderen hadden. Kinderen worden zo snel groot. Ja, we zijn toch echt, figuurlijk gezien dan, in de opa en oma fase aanbeland. Het was 1 van de tafelgenoten die me weer op aarde bracht door te zeggen dat ook voor mij de jaren niet stil hebben gestaan.
En zo is het ook, al heb ik zelf het gevoel dat ik een paar jaren gemist heb. Jaren waarin de klok ‘gewoon’ verder heeft getikt, maar waarin ik zelf niet de tijd had om af en toe te kijken hoe laat het inmiddels was 🙂 Die ruimte begint er blijkbaar ook weer te ontstaan, ik kom zo zoetjes aan weer terug in het leven van nu.
Maar, voor de zoveelste keer, daar hebben alle coronaperikelen absoluut mee te maken. Het sociale verkeer van de meeste mensen was gedurende langere tijd aardig verstoord. Beetje bij beetje worden de contacten weer aangehaald en komen de mensen weer spontaan bij elkaar over de vloer. Dat zie ik hier thuis ook.
Zelf heb ik intussen alweer wat vriendinnen bezocht en beginnen nieuwe contacten steeds meer te ‘groeien’. Dit doordat je spontaan weer acties kunt ondernemen, heerlijk! Dat geeft toch wel weer nieuwe energie. Zo wandel ik sinds enige tijd af en toe met een ‘wandelmaatje’. Lekker wandelen en kletsen tegelijkertijd en zeker onderweg ook even pauzeren voor een kop koffie met wat lekkers erbij.
Voor zo’n einzelgänger als ik behoorlijk verrassend om te ontdekken hoe leuk het is om met z’n tweetjes te wandelen. Ik kan haast niet wachten totdat we weer gaan 🙂 Pas geleden stond ook onverwachts een oude vriend van me voor de deur. Dit tot schrik van Sara. Toen ze de deur opendeed zag ze namelijk in eerste instantie een grote gestalte, gehuld in een motorpak.
“Pap, er staat een vreemde, grote meneer voor de deur, ik weet niet”, zei ze me beteuterd. Of ik maar even beneden wilde komen want hij wilde mij spreken. Voorbereid op alles liep ik met haar mee, want ja, wie kon dat nou zijn? Zo vaak hebben er de laatste 2 jaar nu ook weer niet onbekenden aangebeld bij ons. En als dat al gebeurde waren dat meestal personen met een collectebus of een verkooppraatje 🙂
Bleek het dus gewoon een “oude” vriend van me te zijn, die ik voor het laatst bij de crematie van Ellen had gezien. Hij kwam spontaan langs om te kijken hoe het met ons ging en of we hulp nodig hadden. Dat deed me wel goed, ik was erg blij met z’n komst. Hij vond het zo stil vanaf onze kant, dat ie besloot even met de motor langs te rijden. Die stilte zat hem en zijn vrouw toch niet helemaal lekker.
We hebben een paar uurtjes gezellig bijgekletst en gerustgesteld kon ie weer naar huis. De kinderen waren weliswaar een stuk groter geworden, maar alles gaat zijn gangetje binnen dit gezin. En zo zijn er meer contacten geweest de laatste tijd, die een tijdje hebben stil gelegen, maar bij het ‘herstellen’ ervan na de coronatijd, nog even waardevol blijken als de tijd daarvoor.
Ik moet ook hoognodig weer eens een filmpje pakken of een concert. De concertkaartjes die ik voor de coronatijd had gekocht, liggen namelijk nog steeds ongebruikt in de kast. Ik zou die nu toch wel eens willen gebruiken! Maar ook zou ik graag zelf weer willen gaan optreden. Zo vreemd om zolang in een gedwongen ruststand te hebben gestaan.
In ieder geval gaan we na de herfstvakantie de boel weer opstarten, daar heb ik erg veel zin in. Leuke vooruitzichten die nieuwe energie geven. En met het oog op het feit dat de kinderen steeds ouder worden, kan het toch haast niet anders dan dat er steeds meer ruimte gaat komen voor me om mijn eigen leventje ook weer wat vorm te geven.
Met deze positieve ‘toekomstvisioenen’ wil ik de blog gaan afsluiten. Ik ga me weer in de hectiek van de herfstvakantie begeven. Wah, wat gaat de tijd toch snel, we zitten al op eind oktober. We hebben intussen alweer lootjes getrokken voor Sinterklaas. De kinderen zijn alweer druk bezig met plannen voor de kerst.
Mijn hemel, waar blijven al die maanden toch?! Maar niet teveel over nadenken, anders springen er direct spontaan een aantal grijze haren uit mijn hoofd 🙂 Ik wens u allen een paar fijne weken toe en hopelijk tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Kan me voorstellen dat het erg moeilijk is om de uitjes die je altijd met Ellen deed nu alleen te moeten doen. Het gemis is extra sterk dan, lijkt me. Het verwerken zal nog veel tijd nodig hebben en komt met vlagen op je af. Gelukkig is het leven weer redelijk normaal geworden en kan je wat meer tijd voor jezelf hebben nu de meiden wat ouder zijn.
Groetjes, Carla.
Lieve René,
Ik kan me bij lange na niet voorstellen, hoe verschrikkelijk moeilijk het verlies van je partner voor je is. Ik vind je ongelooflijk dapper en er spreekt veel hoop en positiviteit uit je blog.
Goed van je, René, petje af!
En wat een prachtige foto’s heb je weer gemaakt!
Fijne weken gewenst en tot de bolgende blog.
Janny