Ik voel me zo opgefokkerd….

---

Goedendag iedereen, wat betreft het ‘opgefokkerd’ zijn, daar kom ik in deze blog nog wel op terug, eerst maar eens beginnen met het belangrijkste nieuws van de afgelopen week. Na drie chemokuren is er een scan bij mijn partner gemaakt om te zien of de chemo aanslaat. Tot onze grote opluchting doet de chemo nog beter zijn werk dan verwacht. De artsen waren al blij als de uitzaaiingen zouden stagneren, maar uit de scan blijkt dat de uitzaaiingen met ruim de helft zijn teruggedrongen!!

Dit is een prachtig resultaat, gezien de omstandigheden en een enorme oppepper voor het moraal. Er volgen nog de nodige, loodzware, kuren, maar feit is dat de uitzaaiingen worden teruggedrongen. Helaas verandert het niets aan het eind van het verhaal, genezen lukt niet, maar het betekent wel dat mijn partner voorlopig nog bij ons is. Laat de kerst maar komen en oudjaar ook, dat gaan we wel redden en wie weet hoeveel meer nog 🙂 🙂

Raar mechanisme toch eigenlijk, dat menselijk brein. In feite is mijn partner doodziek, maar toch hebben we dit resultaat gevierd. Zoals de oncoloog ons al voorhield, ‘hang de slingers maar op en hou een polonaise door de woonkamer’!! Maar ja, we leven van dag tot dag en als dan blijkt dat het harde vechten loont, mag je daar gerust wel blij en opgetogen over zijn, toch?! Een mooi lichtpuntje binnen een, verder, zwart kader.

En zo komen we vanzelf bij de titel van deze blog, ‘opgefokkerd’ zijn. Het vreemde brein van de mens produceert ook nog weleens de raarste woorden cq. opmerkingen. Niet zo bedoeld, maar vaak erg komisch. Ongetwijfeld kennen we er een aantal van onszelf. Ik kom hierop omdat van de week weer eens een fraaie werd geproduceerd. Ditmaal door een administratie-assistente van de arts. Zij begeleidde een stagiair, een jongeman, die voor mijn vrouw een aantal vervolgafspraken moest maken.

Op een gegeven moment was de bedoeling van haar dat de jongeman uit het medisch dossier van mijn partner moest om verder met de computer te kunnen. Dit vertelde zij, zonder blikken of blozen, door de man mede te delen dat hij uit mevrouw moest. Waarop mijn reactie was, dat ik een ruimdenkend mens ben. Kleurtje op de wangen, een hoop lol en de toezegging de rest van de dag haar mond te houden, waren het gevolg 🙂 🙂

Zo vertelde dochterlief vanochtend dat ze ‘opgefokkerd’ raakte van moederlief. Hoe kom je er op!! Toen ik haar vroeg of dat nu zo leuk was voor mama om te horen, antwoordde het arme schepsel vol berouw dat het inderdaad niet zo’n net woord was. Waarna we haar tot haar grote verbazing complimenteerden met het feit dat ze zojuist een prachtig nieuw woord voor De Dikke van Dale had verzonnen. Die had ze even niet zien aankomen!!

De jongste dochter kan sowieso de meest geweldige creaties op woordgebied verzinnen. Ze heeft bijvoorbeeld lange tijd een washandje een ‘handwasje’ genoemd, of een zakje chips een ‘chipje zak’. Eén van haar mooiste is toch wel de volgende. Toen iemand vroeg wat ze in de vakantie allemaal had gedaan, waaronder een huifkartocht, antwoordde de lieve schat vol enthousiasme dat ze ook een ‘kuifhaartocht’ had gedaan. Ja, ja, probeer dan maar niet de slappe lach te krijgen….

Ach, het menselijk brein, en dan las ik laatst ook nog eens dat wetenschappers proberen om al die breinen aan elkaar te koppelen. Lees de bijgevoegde link maar. Het spelletje Tetris spelen met zijn drieën en dromen over een wereldwijd ‘brein-internet’. Tsja, dan slaat mijn fantasie toch helemaal op hol, dat begrijpt u.

Een wereld van verbonden hersenen, zou je bijvoorbeeld dan nog privacy hebben?! Hoeveel ruimte cq. hersencapaciteit moet iedereen afstaan voor dit systeem?! De ene mens zal toch wat meer ruimte overhebben dan de andere, lijkt me 🙂 Bestaan er dan nog verrassingen in het leven of wordt je voor alles gewaarschuwd door de medemens en behoud je nog een eigen identiteit?!

Het zou natuurlijk ook tot mooie dingen kunnen leiden. Bijvoorbeeld door iedereen heel positief te laten denken zodat er een ‘explosie’ aan positieve gedachten ontstaat. Weg met al die negativiteit, weg met al dat haantjesgedrag!! Een ongekende rekenkracht, waarover men in dit stukje al filosofeert, behoort ook tot de mogelijkheden. Een kracht vele malen sterker dan gecreëerd kan worden met kunstmatige intelligentie.

Een rekenkracht die in dienst kan staan van positieve doeleinden, zoals bijvoorbeeld het ontwikkelen van nieuwe medicijnen. Of die ervoor kan zorgen dat onze grondstoffen gelijkelijk worden verdeeld en er niets verkwist wordt. En zo worden er nog wat dingen benoemd in het stukje zelf. Best interessant, het lijkt toekomstmuziek, maar tegelijkertijd zou het me niets verbazen als deze techniek al veel eerder dan verwacht is ontwikkeld. Waar gaat dat heen, waar gaat dat heen…. 🙂

Om deze blog in stijl te beëindigen met een ander mooi werkend mechanisme van het brein, het volgende. Herkent u dat, je loopt ergens, je ruikt iets en direct roept dat allerlei gedachten/gevoelens bij je op. De geuren nemen je mee naar gebeurtenissen, momenten die je dierbaar zijn. Zelf had ik dat van de week weer, toen ik in de duinen wandelde.

De grond was nat en bezaaid met afgevallen bladeren. Er steeg een heerlijke grondgeur omhoog die mij direct aan de schoonheid van de herfst deed denken, herfstgeur!! En daar gingen mijn gedachten alweer, richting herinneringen aan de herfst. Als kleine jongen spelend met vriendjes in de grote hopen bladeren achter de flat.

Als jongeman, trainend in die al wat killere avonden, met nevel en een steeds sneller intredende duisternis. Als volwassene altijd genietend van de pracht van de herfst, de kleuren, de lichtval, ach, wat niet!! Herfstgeur, onmiskenbaar en wat fijn. Kon je het maar vangen in een potje…..

Het inspireerde mij afgelopen week tot een stukje proza en daar wil ik deze blog mee beëindigen. Ik wens iedereen een mooie week toe en wil een ieder nog eens hartelijk danken voor alle reacties. Wellicht ten overvloede, maar reageren is er niet altijd bij, gelezen worden de reacties zeer zeker en ze doen ons goed!!

Tot de volgende blog.

Groetjes, René

---

Ik zou je willen ‘vangen’…..

Soms zou je iets willen vangen, zonder het pijn te doen. Zonder het te willen bezitten, maar gewoon voor de zekerheid.

Het niet kunnen missen, het bij je willen dragen. Om tevoorschijn te halen, wanneer je het nodig hebt.

Zoals de geur van bladeren op een natte grond. Als de herfst is aangebroken. Het licht voor het donker wordt verruild.

Een geur van weemoed en verlangen, gedachten aan vroeger tijd. Door de jaren heen onveranderd, een aroma zo uniek voor dit jaargetij.

Ik zie je lopen, moeizaam maar vooruit. Ondanks het verlies van haren, onmiskenbaar jij.

Ik wou dat ik je had kunnen ‘vangen’, zoals je was toen die tijd. Dan had ik je nu kunnen loslaten, raakte ik je nooit kwijt.

Maar één ding weet ik zeker, in mijn herinneringen blijf je voor altijd dezelfde. Daar zullen deze momenten nooit afbreuk aan  doen.

Voor altijd zul je mijn kanjer blijven, mijn rots in de branding. Voor altijd zul je bij me zijn.

Hoofddorp, 9 november 2018

---

---