Het lukt me niet meer!

Het lukt me niet meer, ik geef het maar eerlijk toe. Het zal de leeftijd wel zijn, laten we het daar maar op houden. Maar in ieder geval lukt het me dus niet meer.

De spreektaal van de hedendaagse jeugd is me echt te moeilijk geworden. Zoals er in berichtjes gecommuniceerd wordt met me, is het voor mij alsof er een geheimtaal wordt gebruikt.

Zo was mijn jongste dochter laatst naar de film. Vlak voordat de film begon ontving ik dit whatsappje: “Papa, we zitten nu in de film mr me tell is mr 14% blijkbaar”.

Waarop ik in de lach schoot en dacht dat ze net als de keer ervoor in de verkeerde filmzaal was gaan zitten. ‘ Wat een sufferd’, dacht ik nog. ‘ Welke ezel stoot nu 2 keer zijn hoofd?!’

Ik las namelijk: “Papa, we zitten nu in de film, maar mister Me Tell is mister 14% blijkbaar”. Dus zocht ik de website van de bioscoop op en zocht naar de film ‘mister 14%’.

Die kon ik nergens vinden, dus ik begreep er helemaal niets meer van. Ik besloot maar te wachten tot thuiskomst, misschien was mister 14% ook wel een leuke film😊

Het vreemde is, dat toen mijn dochter thuiskwam en ik haar nu vroeg wat ze bedoelde, ze niet meer bijkwam van het lachen. “Jemig pap, snap je dit nu echt niet?”, vroeg ze vol verbazing.

“Je snapt toch wel dat ik schreef dat mijn telefoon nog maar 14% was? Zo schrijven wij allemaal, loop je zo hopeloos achter?!” Blijkbaar wel dus.

Ik kan het gooien op dat ik het druk had en vluchtig het appje had gelezen. Ik kan het gooien op dat mijn tablet raar deed. Maar nee, het lukt me dus niet meer, ik ben duidelijk gedateerd op het vlak van moderne communicatie.

Als ik zelfs nog op de website naar de film “mister 14%” ga zoeken, ligt het toch echt aan mij en zijn er geen excuses mogelijk. Een dom blondje is er niets bij….

Gelukkig reageerde dochterlief vol begrip op mijn ‘achterstand’. Sinds dit voorval worden alle berichtjes aan mij dusdanig geschreven, dat alle letters zichtbaar zijn. Zodat opa het ook kan begrijpen.😊