Het loslaten is nu echt begonnen, ook voor de jongste. Daar waar de oudste dochter zich al redelijk zelfstandig door het leven beweegt, is de jongste nu ook begonnen aan haar traject op weg naar zelfstandigheid. En dan kan het in ene snel gaan. Als ik naar de oudste dochter kijk en bedenk hoe snel die letterlijk en figuurlijk de afgelopen jaren is gegroeid, dan kan ik me een inbeelding maken van hoe het met de jongste zal gaan verlopen.
De dame is nu officieel 12, dus wat heb je als ouder zijnde dan nog te vertellen?! We hebben een leuke verjaardag gevierd, ze is flink verwend. Eindelijk konden we de verjaardag weer eens met wat mensen samen vieren. Dat was toch wel wennen. Feliciteer je elkaar nu wel of niet met 3 zoenen, geef je elkaar een knuffel? Het was weer even zoeken 🙂
Voor Sara was de kers op de taart dat haar tante en oom uit Duitsland op haar verjaardag aanwezig waren. Dat vond ze geweldig leuk. Het was sowieso wel erg fijn om elkaar na deze lange coronaperiode weer eens te zien. Als verjaardagstaart had Sara als thema dit keer de koe gekozen. Hoe ze daar nu weer op kwam, moet u me niet vragen.
Het is een traditie dat de meiden, in de dagen voor hun verjaardag, samen met een goede vriendin een taart maken. Ieder jaar mogen ze zelf een thema bedenken. Laat dat maar aan Sara over, je hoeft haar niet te vertellen wat ze wil. En zo had ze, samen met de lieve vriendin, in enkele dagen een waar kunstwerk van 2 verdiepingen tevoorschijn getoverd.
Bijna zonde om aan te snijden, maar ja, niet opeten is net zo zonde!! De verjaardag vormde de apotheose van deze eerste schoolweken voor Sara. Drukke weken waarin er veel van haar gevergd werd. Starten op de middelbare school, nieuwe vriendinnetjes maken, introductieweek, noem maar op, alles kwam in die eerste weken voorbij.
En waar je dan als volwassene nog denkt van ‘hoe zal dat allemaal gaan, is ze nog niet te jong voor deze stap’, is het kind zonder enige schroom in deze nieuwe wereld gedoken. Rugzak op en gaan met die banaan! Alhoewel het af en toe eerder lijkt alsof er een rugzak vertrekt, waar nog een kind aan vastzit. Officieel mag een rugzak maximaal 10 procent van het lichaamsgewicht bedragen.
Er zijn dagen waarbij ik het vermoeden heb, dat van het totale gewicht dat plaatsneemt op de fiets, er maar zo’n 10 procent lichaamsgewicht hoeft te zijn 🙂 Wat een gewichten laten scholen dat jonge grut meezeulen. En dan lekker op de fiets het drukke verkeer in, het loslaten is begonnen.
Want ik hou mijn hart vast hoor, het is tegenwoordig zo druk op de weg. En iedereen heeft haast, waardoor regelmatig wild west taferelen ontstaan. Zeker op de fietspaden waar je allerlei soorten vervoersmiddelen aantreft. Bakfietsen, racefietsen, elektrische fietsen, scooters, noem maar op en dat allemaal op die smalle fietspaden.
In de introductieweek moest ik Sara ophalen en fietste ik met haar op een druk fietspad. Ik fietste achter haar en vond het een mooie gelegenheid om te zien hoe Sara zich door het verkeer zou begeven. Eens kijken of mijn angsten wel terecht waren. Ik hoopte natuurlijk op een geruststellend antwoord. Maar nadat ik haar 2 maal binnen een minuut bijna van straat kon ‘schrapen’, waren mijn angsten zeker niet minder geworden.
Integendeel, het liefste zou ik haar nu iedere dag naar school brengen. Maar toen ik dat te berde bracht, werd ik bijkans gevierendeeld. Wat dacht ik wel, loslaten en snel 🙂 Ze is nog zo naïef in het verkeer, net als al haar leeftijdsgenootjes. Vingertje uitsteken en afslaan, achterom kijken is er niet bij. Ze zien toch wat ik wil?! Ja Sara, ze zien het, maar of ze er ook rekening mee willen houden is een ander verhaal.
En dan woont ze ook nog eens in de grote stad, dus rustig is het zelden op de weg. Ook heeft ze door alle corona geen verkeerslessen gehad op school, die probeer ik nu dus maar bij te brengen. Ze schrok in ieder geval flink van wat er gebeurde en van mijn reactie. Ik was me natuurlijk rot geschrokken en dat liet ik haar weten ook.
Ik vertelde dat ik niet boos was, maar dat ik maar 1 Sara heb en die liever niet kwijt wil. Ook toonde ik haar op zo’n 112-meldingensite hoe vaak de ambulance die dag al was uitgerukt in Haarlem. Dit om de boodschap om altijd te blijven opletten in het verkeer, duidelijk tot haar door te laten dringen. Slecht staaltje van pedagogiek misschien, maar ze was wel onder de indruk van de cijfers.
Het verkeer is geen lolletje, iets fictiefs waarin je kunt spelen. Voorrang krijg je en neem je niet, ook al heb je er misschien recht op. Maar ja, hoe zijn we zelf groot geworden? Ook met vallen en opstaan en zelf dingen ontdekken. Door loslaten van de ouders en vertrouwen op het vermogen van het kind.
Alleen toen ik nog jong was, was het bij lange na niet zo druk in het openbare leven. Had je zeker niet zoveel variëteiten aan vervoersmiddelen op de weg. En werd ik ook niet afgeleid door telefoons die tijdens het fietsen allerlei meldingen geven 🙂 Nou ja, iedere tijd zal wel weer wat hebben. Wie weet vinden over een paar generaties de kinderen wel dat deze, voor ons huidige, tijd wel lekker rustig was.
Kortom, loslaten en hopen dat het allemaal wel goed komt. Los van deze ‘vervoersproblemen’ is ze in ieder geval het eerste jaar op de middelbare school prima gestart. De eerste nieuwe vriendinnen zijn een feit en is de nieuwe vorm van verjaardag vieren, zoals vermeld in de voorgaande blog, ons prima bevallen.
De dame heeft zelfs al geregeld dat ze met haar nieuw verworven vriendinnetjes naar de film gaat, als vorm van een verjaardagspartijtje. Ik hoefde helemaal niets te organiseren, ik moet alleen even mijn pinpas geven…. Het is wel even wennen hoor, na jaren van kinderfeestjes organiseren. Het loslaten is begonnen.
Anne heeft inmiddels ook haar introductieweek achter de rug. Zo leuk om haar vol enthousiasme te zien terugkeren van deze dagen. Weliswaar haar stem verloren, maar een hoop nieuwe vriendinnetjes erbij 🙂 Wat ik persoonlijk wel slecht vond om te horen, is dat de meegereisde leraren niet consequent dezelfde ‘lijn’ aanhielden als verwacht werd van de scholieren.
In de weken ervoor moest ik een megalijst invullen en ondertekenen, waarin ik verklaarde dat Anne wist dat ze geen telefoon, geen drugs, geen sigaretten, geen alcohol, geen weet ik veel wat nog meer, mocht meenemen op kamp. Alsof ik daar enige invloed op heb. Als die pubers stiekem wat willen, doen ze het toch wel!
Maar daar waar de kinderen dus van alles verstoken waren, denk vooral aan de telefoon, mochten de leraren alles. Dus werd er flink alcohol gedronken rond het kampvuur en waren de mobieltjes van de leraren nooit ver weg. Het werd de kinderen zelfs enigszins sarcastisch ingewreven dat de leraren wel een mobiel mochten en zij lekker niet.
Als alle kids hun tentje in moesten, barstte voor de volwassenen het feest los. De stille getuigen de volgende ochtend duidelijk zichtbaar voor de kinderen in de vorm van lege wijnflessen en wat al niet meer 🙂 Ja, dat kan niet hoor, zeker niet met pubers. Die hebben dit soort dingen feilloos in de gaten.
Dus hup, leraren, beetje beter gedrag hoor de volgende jaren. Gewoon het goede voorbeeld geven, daar ben je leraar voor. We houden jullie in de gaten 🙂 Maar goed, ondanks dat kwam er dus gelukkig wel een blij ei thuis, die het hele weekeinde kon herstellen van haar geleverde inspanningen.
De school stond bij mij overigens toch al in een goed blaadje de afgelopen weken, hum, hum. Krijg je in ene om 4 uur ‘s middags een mail of je voor de avond nog even een Chromebook voor je kind wil aanschaffen. Men was vergeten deze mail voor de vakantie naar me toe te sturen. Tuurlijk joh, geen probleem, dat doen we toch gewoon even?!
Keuze in modellen had ik niet echt, want net als al sinds decennia met de Grote Bosatlas gebeurt, moest ik natuurlijk wel verplicht het Chromebook nemen dat school had uitgekozen. In dezelfde week volgde er nog even een nota voor de introductieweek. Om het financiële gedeelte te beëindigen met een nota voor de ouderbijdrage en schoolkosten.
Over loslaten gesproken, ik was snel van mijn geld af op deze manier. Mijn hemel, je zult het maar niet hebben. Ja, dan kun je je verbinden aan allerlei constructies om in termijnen te betalen, maar hoe dan ook, je moet uiteindelijk deze bedragen wel ophoesten. Zo verschillend per middelbare school, wat er van de ouders aan financiële bijdragen wordt verwacht.
Voor de school van Sara moest ik wel een ouderbijdrage betalen, maar verder werd er van alles door school verzorgd zonder dat ik ervoor hoefde te betalen. Zelfs etui met inhoud werd door school verstrekt. Maar goed, we mogen niet mopperen, vroeger moest er ook nog boekengeld worden betaald. Die tijd hebben we gelukkig gehad.
Alhoewel, als ik mocht kiezen tussen boekengeld of de aanschaf van een Chromebook, nou, dan wist ik het wel 🙂 U begrijpt in ieder geval, dat de maand september een maand is geworden waarop het saldo van de bankrekening aardig is geslonken. Gelukkig heeft Ellen ons niet onbemiddeld achter gelaten, wat dat betreft zorgt ze nog steeds voor ons, de schat!
Met deze woorden wil ik de blog voor deze week afsluiten. Het is me overigens goed bevallen, het nieuwe ‘blogritme’. Ik had eindelijk eens wat meer tijd om me aan andere dingen te wijden. Aan een verjaardag van mijn kind bijvoorbeeld of aan logees, of aan naar de dokter gaan met het ene kind en naar de orthodontist gaan met het andere kind 🙂
Nee, niet alleen dat, ik had ook de ruimte om me bezig te houden met het componeren van muziek bijvoorbeeld. Het begint ergens op te lijken inmiddels. Nog even geduld, dan verwacht ik u toch echt de eerste resultaten te kunnen laten horen. Bovenal gunde ik mezelf zowaar ook wat tijd om af en toe te kunnen genieten van het fantastische nazomerweer.
Want wat is het toch een prachtig weer, lieve mensen, ik kan zo genieten van dat najaar. Die geuren, die kleuren, ach wat al niet, ook met het beschrijven van het najaar zou ik alweer een hele blog kunnen vullen. Dat doen we nu dus maar niet. Voor nu houd ik het erbij u een heerlijke week toe te wensen en tot ‘weerzien’ bij de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Zelf heb ik geen kinderen, maar dat loslaten lijkt me erg moeilijk. Als ik die kinderen op hun fietsen zie gaan hou ik ook mijn hart vast. Op hoop van zegen maar.
Groetjes, Carla.
Fijne blog en prachtige foto’s, René! Fijn weekend gewenst met je meiden 🍀🎶
Groetjes
Janny
René,
Geweldig om dit te lezen.
Ik kon me goed in verdiepen.
Waar wij straks ook te wachten staat.
De tijd gaat echt heel snel op het moment.
Zo waren ze baby nu al weer een puber.
Geniet van elk moment van de dag.