Het is druk in de perenboom.

Het is druk in de perenboom in deze tijd van het jaar. De peren zijn rijp en dat zullen we weten! Los van de peren die voor eigen consumptie zijn, is het namelijk ook een smulfestijn voor de dierenwereld. Aangetrokken door de zoete, weeïge geur van langzaam rottende peren, is het een komen en gaan van vogels, wespen en vlinders.

Het aantal atalanta’s dat zich iedere dag ten goede doet aan de peren is haast niet bij te houden. Een perenboom in een klein stadstuintje, het is een weelde. Maar de eerlijkheid gebiedt te vertellen dat toen wij zo’n 19 jaar geleden het huis kochten, ik degene was die de boom wilde verwijderen.

Dit biecht ik u, met het schaamrood op de kaken, eerlijk op. Op dat moment zag ik de waarde van die scheve perenboom in het kleine, volledig betegelde tuintje niet echt in. Weg met dat boompje, ruimte willen we hebben!

Gelukkig hield moeder de vrouw mij tegen. Als dochter van een tuinman wilde zij juist de perenboom laten staan. Toch iets van groen in de tuin. Wat een geluk dat ik zo’n wijze vrouw als partner had. Want nu, een aantal jaren verder, is de perenboom verworden tot oogappel (of misschien beter gezegd ‘oogpeer’) van de tuin.

Ik koester de boom als ware het 1 van mijn kinderen en heb intussen de tuin geheel vergroend. Het merendeel van de tegels is verdwenen en als het aan mij ligt verdwijnt het laatste stuk ook. Weg met dat steen, ruimte voor de natuur, zo moet het. Dat had ik 19 jaar geleden toch niet kunnen bedenken.

Een inzicht dat toch ergens bij het laten staan van die scheve perenboom is ontstaan. Noem het maar een fraai staaltje van voortschrijdend inzicht. Een voortschrijdend inzicht dat je in deze woelige tijden meer mensen op deze aardbol zou gunnen. Juist nu…..