At Hodson Street is the collective name for all my creative expressions. Keywords in my creative projects are the words hope, inspiration and positivity.
Dit jaar bestaat poptempel Paradiso 50 jaar. Ik werd er op geattendeerd door een documentaire op tv. Paradiso, daar liggen toch de nodige herinneringen. Ik heb er heel wat avonden doorgebracht. Mooie herinneringen aan de tijd dat ik zeer regelmatig concerten bezocht. Niet alleen in Paradiso, maar waar dan ook in Nederland.
Ik heb wat hallen en gebouwen van binnen gezien, die ineens als muziekruimte fungeerden. Wat een narigheid af en toe, sommige plekken waren gewoon berucht om het slechte geluid. Maar ja, daar lieten wij ons natuurlijk niet door weerhouden, je bent jong en je wilt wat.
Tegenwoordig bezoek ik nauwelijks meer optredens. Niet dat ik daar nu te oud voor ben geworden, welnee, daar zijn een paar redenen voor. Ten eerste, en misschien wel het belangrijkste, heb ik al zo’n beetje iedere artiest die ik wilde zien, gezien. Ten tweede waren de entreeprijzen voor een concert vroeger een stuk lager.
Voorbeeldje, The Rolling Stones 1990, de Kuip, voor fl.55,-, omgerekend zo’n 25 Euro. The Rolling Stones 2017, GelreDome, 105 euro. Oei, dat trekt Bruintje niet meer met 2 opgroeiende kinderen. Alles is nu ook veel meer gereguleerd. Van kaartverkoop tot concertduur. Waar vroeger de concerten nog weleens spontaan uitliepen, is dat tegenwoordig niet meer mogelijk.
Tickets worden verkocht via internet, niks geen nacht voor het postkantoor bivakkeren meer, alleen maar hopen, als een soort kansspel, dat je het geluk hebt verbonden te worden met de kaartverkoper. Ja vroeger was alles beter, genoeg gemopperd, terug naar Paradiso 🙂
De mooiste optredens vind ik altijd de optredens in de kleinere zalen, en de mooiste zaal in Nederland is wat mij betreft, u raadt het al, toch echt wel Paradiso. Een geweldige ambiance, wat ook haast niet anders kan als zijnde een voormalig kerkgebouw. Prachtige akoestiek en de kans op een mooie interactie tussen artiest en publiek. Wat heb ik in deze zaal zoal niet gezien, van The Tragically Hip tot The Paladins, van Solomon Burke tot The Jayhawks.
Oh ja, niet te vergeten The Fabulous Thunderbirds, wat een feest altijd. In de originele bezetting met Jimmie Vaughan, de broer van één van mijn grote gitaarhelden Stevie Ray Vaughan. Twee broers, allebei voorzien van een flink portie gitaartalent, maar zeer verschillend. Daar waar Jimmie zijn talent laat zien door zo weinig mogelijk noten te gebruiken, was Stevie altijd bezig zijn ziel te verbinden aan het gitaarspel. Was, helaas, want in 1990 kwam hij door een helikopterongeval tragisch om het leven.
Wat te denken van The Red Devils, aan het concert kwam maar geen einde. Er heerste zo’n geweldige sfeer tussen band en publiek, dat de band zowat van het podium moest worden gedragen. Resultaat, een Paradiso waar de complete biervoorraad was verdwenen en een jonge man die het woord ‘kroket’ bijna niet meer kon uitspreken die nacht in snackbar Hannibal aan de overkant.
Schaamte ook bij mij, ik geef het eerlijk toe, ook ik heb ‘Boe’ geroepen tijdens een optreden van de legendarische Rory Gallagher. De beste man was in dusdanige staat dat ie aan spelen nauwelijks toekwam. Uiteindelijk heeft de begeleidende band nog maar wat gespeeld, maar wat een teleurstelling. Niet te weten, dat onze gitaarheld een paar maanden later zou sterven aan een longontsteking na een levertransplantatie.
Een vrolijker anekdote dan, iets wat wij als jonge broekies van waarschijnlijk nog geen twintig jaar maar machtig interessant vonden. Bij welke band het gebeurde, weet ik niet meer, maar die avond waren we volledig geobsedeerd door een jonge dame naast ons. Spontaan trok zij tijdens het concert haar BH uit omdat ze het, naar eigen zeggen, zo warm had.
Nou, ik kan je vertellen dat ze op dat moment niet de enige was die het warm had 🙂 Het werd een erg gezellige avond. Later heeft ze nog auditie gedaan als zangeres bij onze toenmalige band. Dat werd niets, maar ze was wel weer zo origineel om, out of the blue, samen met ons het Nederlands volkslied te willen opnemen. Ben benieuwd of ze de opnames nog bezit!!!!
Een laatste dan, want ik kan nog uren doorgaan en daar zit u vast niet op te wachten. Eén van de meest memorabele concerten is die van Brian Setzer, de zanger/gitarist van The Stray Cats. We zaten vooraan op het balkon en hadden een prachtig uitzicht op alles. Gedurende het concert veranderde de zaal in één dampende, kolkende massa, een kakafonie aan geluid. De zaal werd bijkans afgebroken, rockabilly op zijn best.
Band en publiek vormden een geheel. Een hoogtepunt tijdens dit toch al legendarische concert was het gastoptreden van Slim Jim Phantom, de originele drummer van The Stray Cats. Binnen één minuut sloeg de man in zijn enthousiasme dwars door zijn snare drum, wat Brian Setzer deed uitroepen: “This is Rock ‘n Roll”, of zoiets, maar daar was geen woord aan gelogen!!!!
Ach, wat een feest was het toch meestal. Dank daarvoor, Paradiso, jouw zaal heeft mede mijn afgelopen 30 jaar gekleurd. Ik kijk er met plezier op terug, niet weemoedig, maar vol enthousiasme.
Tegenwoordig ben ik zelf weer druk bezig met de muziek. De opnames voor een promotie-cd zijn in volle gang. Wie weet, oh wie weet, ontmoeten wij elkaar weer. Dan niet in de rol van zaal en concertbezoeker, maar hopelijk in de rol van zaal en muzikant. Dat lijkt me nog eens een mooi doel, zelf optreden in Paradiso. Je weet nooit hoe het loopt, dromen mag altijd, toch?!
De fotografie deze week vertegenwoordigt mijn nieuwe “Rock ‘n Roll” kant, een stuk meer ingetogen, de wilde haren, ook letterlijk :-), inmiddels kwijt. Dat klinkt misschien in eerste instantie vreemd, maar als Rock ‘n Roll wordt bezien als iets puurs, iets recht uit het hart, dan valt de vergelijking met mijn fotografie ook op zijn plek.
De foto’s die ik plaats zijn ook zo. Ik ben zeker niet de meest begenadigde fotograaf, maar ik probeer wel altijd composities te plaatsen die mijn beleving, mijn gevoel op het moment dat ik de foto schiet, weergeven. Soms is dat niet geheel de werkelijkheid misschien, maar op die manier beleef ik het moment dan innerlijk wel.
Puur hoeft volgens mij ook niet gelijk te staan aan realiteit, maar veel meer aan oprecht, zuiver. Net als de muziek die ik schrijf probeer ik zo eerlijk mogelijk mijn gevoelens, emoties of wat dan ook weer te geven. Dat is dan ook een grote drijfveer in mijn werk, anders zou ik niet kunnen!!
Tot de volgende blog!!
Groetjes, René
ps: Wat was jouw meest memorabele concert eigenlijk?? Laat het me weten, middels een reactie. Ik ben benieuwd, want muziek blijft, in wat voor vorm dan ook, als luisteraar of als muzikant, toch altijd een grote hobby van me!!
Schrijf je in voor de nieuwsbrief!!!! Geheel vrijblijvend en altijd op de hoogte van de laatste ontwikkelingen op deze site!!!!
