“Herfst, herfst, wat heb je te koop? Duizend kilo bladeren op een hoop”. Zo luiden de eerste regels van een bekend kinderliedje, dat ik altijd moet zingen als de eerste blaadjes beginnen te dwarrelen. En dwarrelen doen de eerste blaadjes. Of het nu komt door de vele wind of de warme zomer, maar bepaalde stukken in de duinen doen alweer herfstachtig aan.
Heerlijk vind ik dat. Lekker wandelen over paden die rijkelijk belegd zijn met afgevallen blaadjes. De geur van de aarde, de eerste, schuchtere kopjes van paddenstoelen die zich her en der vertonen. En niet te vergeten, het prachtige licht, al die mooie herfstkleuren. Ach, ik heb al menig blog gewijd aan het fenomeen herfst en mijn gevoelens hierover. Al valt het me wel op dat de herfst steeds eerder lijkt te beginnen.
Voor mijn gevoel zijn we net van de hittegolf af. Het puffen en zweten in die allesverzengende hitte ben ik nog lang niet vergeten. En nu praat ik alweer over herfstgevoelens. Ben ik nu zo in de war?! Niets is minder waar, blijkt uit het volgende artikel. Dit werd afgelopen week geplaatst en bevestigde volledig mijn gevoelens. De herfst begint tegenwoordig zo’n drie weken eerder dan 50 jaar geleden.
Een interessant artikel en zeker de moeite waard om even te lezen. We zullen hier aan moeten gaan wennen. Een eerdere start van de herfst en hogere temperaturen hierin. Dat lijkt misschien mooi, maar is het natuurlijk helemaal niet. Maar ja, het is wel een feit. Wie weet, over nog eens 50 jaar, beleeft de mens zijn herfst in een T-shirt. Daar moet je toch niet aan denken?! Bij herfst hoort onlosmakelijk in mijn beleving wind, regen, dalende temperaturen en al dat soort dingen. Waar gaat dat heen, waar gaat dat heen?!
Hier thuis lijkt zich overigens ook een verschuiving in de start der seizoenen te ontwikkelen. Ieder jaar weer beginnen de kinderen namelijk steeds vroeger met kerst. Aangespoord door de oudste, van wie ik vermoed dat ze het liefst het gehele jaar een kerstboom op haar kamer heeft staan 🙂 September heeft nauwelijks zijn neus laten zien, of de eerste kerstliedjes galmen in dit huis alweer door de speakers.
Mariah Carey, George Micheal, Bing Crosby en wat al niet meer teisteren dag en nacht het gemoed van deze man. Het zweet van de afgelopen zomer staat bijkans nog op mijn voorhoofd of ik neurie, onbedoeld, alweer mee met “White Christmas”. Mensen help, ik wil eerst nog genieten van die prachtige herfst, ik wil nog helemaal niet denken aan kerstmis!
Het belooft sowieso een bijzondere kerst te worden dit jaar, want de oudste wil ook een kerstboom op haar eigen kamer. En dan praat ik niet over een kunstboom, nee, ze wil een echte boom. Twee bomen in huis, dat is nog nooit vertoond bij ons. Ik houd u op de hoogte, wordt vervolgd…. Maar eerst dus de herfst en de daarbij behorende gevoelens.
Afgelopen vrijdag kon ik onverwacht de duinen in. Lekker uitwaaien en speuren naar mooie luchten en paddenstoelen. Langzaamaan zie je weer steeds meer soorten verschijnen. Waar ik het in de lente leuk vind om vooral op zoek te zijn naar vlinders en andere insecten, vind ik het in de herfst leuk om diverse soorten paddenstoelen te vinden. En dan vooral die kleintjes, daar kun je, fotografisch gezien, zo lekker op ‘losgaan’.
Tijdens het wandelen kreeg ik dus echt al zo’n herfstgevoel. De wind in het gezicht, vallende bladeren en natte aarde. Speuren maar, tussen bomen en hoog gras naar verstopte paddenstoelen. Wat wil een mens nog meer?! Al gauw lag ik op mijn knieën om er een paar vast te leggen. Wat overigens fraai opvalt, is dat daar waar Schotse hooglanders hun behoefte doen, er heel vaak grote paddenstoelen uit de grond schieten. Blijkbaar is de ontlasting van zo’n dier perfecte mest voor paddenstoelen!
Na een paar uren wandelen werd mijn oog getrokken naar een klein stukje geel, verscholen tussen het grasland. Het zou toch niet waar zijn?! Jaren geleden had ik namelijk een gele puntmuts wasplaat vastgelegd. Een mooi, zeldzaam, klein paddenstoeltje met een, hoe verrassend, fraai gele kleur. Daarna had ik hem niet meer kunnen vinden. Tot deze middag dus, want het was er inderdaad één!
Gelukzalig zeeg ik door mijn knieën in het gras en begon ijverig het wasplaatje vast te leggen. Alsof ik die middag de jackpot had gewonnen, zo voelde het. Blijkbaar heeft een mens niet veel nodig om gelukkig te zijn 🙂 De dag kon niet meer stuk, wat een start van het herfstseizoen. Hoe zeer mijn aandacht werd opgeslokt door de paddenstoel, bleek uit het feit dat ik me plotseling rot schrok.
Terwijl ik zo intens bezig was, klonk er in ene een luide stem naast me. Ik had het niet meer, verschrikt veerde ik 50 meter omhoog. Bleken het een man en een vrouw te zijn die ook met het fototoestel rondliepen en blij waren een ‘soortgenoot’ te ontdekken 🙂 Het was namelijk heel rustig in de duinen en ik vormde één van hun eerste ontmoetingen die dag. Mijn hemel, hadden ze niet eerst even kunnen aanbellen?!
Ze lagen natuurlijk in een deuk om mijn reactie en terecht. Maar ze begrepen, als mede hobbyisten, natuurlijk heel goed waarom ik volledig opging in het fotograferen. Een tijdje bleven we geamuseerd met elkaar praten over het fotograferen en het prachtige landschap. Iets wat ik altijd ontzettend leuk vind. Gewoon kletsen met onbekende mensen, die net zo enthousiast als jij zijn over het beleven van zo’n heerlijke middag.
Het kunnen delen van een bepaald gevoel dat je niet hoeft uit te leggen, maar dat ieder op dat moment ervaart door er te zijn. Door dezelfde lucht in te ademen, hetzelfde fascinerende stuk natuur te bewonderen, dezelfde passie te delen. Dat soort momenten geeft me zoveel energie en ook levenslust. Steeds meer ga ik beseffen dat ik het zelf allemaal moet gaan doen in het leven.
Ellen zal niet terugkomen, hoe graag ik dat ook zou willen. Dus ik zal er zelf wat van moeten maken. Juist ook het besef hoe eindig en kwetsbaar het leven is, geeft me des te meer de behoefte de vele jaren die me hopelijk nog gegeven zijn, op een mooie manier in te vullen. Ellen kan er niet meer van genieten, dus laat ik het nu maar voor twee doen. Beetje bij beetje begint me dat steeds beter te lukken.
Natuurlijk, als ik zo’n middag met een heerlijk gevoel rondloop, vraag ik me meermaals af, waarom Ellen dat niet gegund is geweest. Maar ook steeds vaker besef ik me, dat ik er daarom juist van moet genieten. Ik mag het nog, dus doe het dan ook! Vandaag heb je, morgen valt nog maar te bezien. Dus leef dat leven, het liefste voor twee!! Ellen had niet anders gewild.
En zo sloot ik een fijne middag wandelen en fotograferen in een herfstige omgeving, met een heerlijk gevoel af. Eenmaal thuis, wachtte me nog een verrassing. De meiden hadden goed voor zichzelf gezorgd, lekker wat te eten besteld en als bonus, heerlijk ijs gehaald. Terecht, want als vaders mag genieten, mogen zij het helemaal. Maar met het ijs hadden ze ook aan vaders gedacht. Hoe heerlijk is dat, bezweet thuis komen en dan mogen genieten van een paar bolletjes ijs. Wat een bofkont was ik toch.
Vol enthousiasme stormde ik naar de vriezer om het ijsje te pakken. Het water liep me al in de mond, maar waar was het nou?! Ik vond niets in de vriezer en dat klopte ook. De oudste dame had het namelijk in de koelkast gezet, ze dacht dat dat wel kon. Grum, grum, puberbreinen, het is me wat 🙂 Want in de koelkast resteerde natuurlijk slechts een bakje met een drabbige substantie, dat in een ver verleden misschien inderdaad ijs geweest kon zijn.
Snik, daar ging mijn ijsje. Maar, u zult trots op me zijn, manmoedig heb ik me er overheen gezet en mijn dag er niet door laten verpesten 🙂 Hoe kon dat ook, wat een start van de fotografische herfst met de vondst van een gele puntmuts wasplaat! Een heerlijke dag waarin het geluk bestond uit hele kleine dingen. “Wie het kleine niet eert,…..”.
Ik wens u een prachtige week toe, geniet ook van de kleine dingen en u zult zien, daar wordt een mens erg gelukkig van 🙂
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Wat schrijf je enthousiast over de herfst, ik krijg er helemaal zin in. De lente en de de herfst zijn voor mij de mooiste jaargetijde. Het is ook leuk om weer aparte paddestoelen te vinden. Met de hond uitlaten kom ik ze ook vaak tegen.
Groetjes, Carla.
De paddestoelen zijn prachtig René, ik snap je passie en enthousiasme hiervoor. Lekker blijven genieten van de natuur en je meiden. Dikke kus.