At Hodson Street is the collective name for all my creative expressions. Keywords in my creative projects are the words hope, inspiration and positivity.
Een eerste resultaat uit de “Hodsonstudio” in het bovenkamertje thuis. Het kan altijd beter, maar héé, wij zijn geen Abbey Road Studios :-):-)
Symptomatisch voor de moderne mens is het jachtige bestaan. Dit weekeinde begon op vrijdagavond met een mooi voorbeeld hiervan. Een nogal fors uitgevallen auto met jeugdige bestuurder wilde de straat in, waar ik als voetganger net stond. Na een portie toetergeweld reed de auto naast me en begreep ik dat de bestuurder me iets duidelijk wilde maken.
Het raampje ging open en ja hoor, wat verrassend, ik stond volgens de jongeman in de weg. Verbazingwekkend op zich, want de auto stond op dat moment nota bene naast me. Vervolgens werd mij direct medegedeeld dat ik dan misschien wel geen haast mocht hebben, maar dat deze persoon niet alle tijd had en nog wel meer te doen had.
Nadat ik mijn oprechte medeleven had betoond aan deze drukbezette man, ging het raampje weer dicht en scheurde de auto er vandoor. Op weg naar een heerlijk, ontspannen weekeinde, tenminste dat hoop ik dan maar 🙂 Tja, dat is toch wel iets dat ik in de loop der jaren heb afgeleerd. Jezelf het gevoel geven dat je tijd tekort komt omdat alles even belangrijk is.
Wat is nu werkelijk belangrijk, volgens mij is dat doorademen omdat de mens nu eenmaal niet zonder zuurstof kan. Hmmm, een symptoom van een midlife crisis?! Volgens een artikel over midlife crisis op één of andere website is dit één van de vragen die je aan jezelf stelt als je in die fase terechtkomt. Vragen als ‘wie ben ik’, ‘ben ik gelukkig’ enzovoort.
Het is mijn zwager die mij attendeerde op de eventuele aanwezigheid van een midlife crisis bij mij. Toen hij bemerkte dat ik sinds een jaar of twee weer graag legpuzzels maak, iets dat ik vroeger heel vaak deed, ging er bij hem een lampje branden. Nog beangstigender werd het toen hij er ook nog achter kwam dat ik me sinds enige tijd heb gestort op het maken van plastic bouwpakketten.
Jawel, ook een activiteit die ik op jongere leeftijd veelvuldig pleegde. Niets zo heerlijk als na een drukke dag, een uurtje te zitten frummelen met piepkleine onderdeeltjes die met veel moeite aan iets vastgelijmd moeten worden. Engelengeduld en totale toewijding, maar tegelijkertijd ook geestelijke ontspanning. Geen mogelijkheid om over andere dingen na te denken, want voor je het weet zit de hele boel aan je vingers geplakt.
Hetzelfde soort ontspanning krijg ik dus bij het maken van legpuzzels. Het liefste blauwe luchten en veel groen (misschien een afwijking van me), het kan me niet moeilijk genoeg zijn. Deze hobby heb ik al op jonge leeftijd ‘ontdekt’ via mijn oma. De hardboardplaat op tafel en puzzelen maar. Vele uren, vaak ‘s winters, hebben we met zijn tweetjes doorgebracht, zwetend en ploeterend boven een blauwe lucht, heerlijk.
Tja, en ik dus maar denken dat deze hobby’s weer herontdekt waren door het behoefte hebben aan ontspanning. Heel wat tijd breng ik door met muziek momenteel en dan is het fijn om af en toe eventjes iets compleet anders te doen. Maar wat blijkt volgens het eerder genoemde artikel?! ‘Heimwee naar vroeger’ is een veelvoorkomend symptoom bij een midlife crisis. Oei, daar gaan we, zou mijn zwager toch gelijk hebben?!
Bij het lezen van een ander symptoom, namelijk ‘het aanschaffen van dure dingen (bijvoorbeeld een boot, sieraden of een sportauto)’ sloeg de schrik echt om mijn hart. Wat wil namelijk, ook dat heb ik recentelijk gedaan. Ok, weliswaar geen sportauto, ik ben niet eens in het bezit van een rijbewijs, maar wel een aanschaf die ik in de afgelopen vijftig jaar nog niet eerder gedaan heb.
Voor het eerst in mijn leven heb ik namelijk een spiksplinternieuwe fiets gekocht. Eentje met versnellingen en geen terugtraprem. Voor mijn doen toch een soort van sportauto onder de fietsen. En trots dat ik er op ben 🙂 Het geval wil namelijk dat ik al heel lang op een oude fiets rijd, zonder versnellingen en met een terugtraprem. Op zich niets mis mee want deze fiets brengt me al jarenlang overal.
Maar toch wordt het steeds vermoeiender om na een dag wandelen in de duinen, de terugreis te aanvaarden op deze fiets. Wat wil, de duinen zijn nogal heuvelachtig en langs de kust staat er altijd wel wind. Met als gevolg dat ik vaak bezweet en flink vermoeid thuis kom na zo’n lange dag wandelen en tot slot nog zo’n half uur fietsen. Heuveltje op, heuveltje af en maar doortrappen, terwijl je links en rechts lachend gepasseerd wordt door menigeen.
Natuurlijk, daar zitten heel wat elektrische fietsen tussen, maar ook de nodige sportieve fietsen met versnellingen. De belastingteruggave was dit jaar ons redelijk positief gezind, dus de knoop werd doorgehakt en nu rijd ook ik dus lachend door de heuvels!! Af en toe even schakelen en hop, daar scheuren we weer verder, op naar een volgend avontuur 🙂
Kan niet anders zeggen, maar wat heerlijk, een goede keus geweest, weliswaar geen sportauto maar toch zeker een sportfiets!! Eerlijk gezegd maakt het me ook niets uit, of dit nu een midlife crisis heet of niet, ik voel me er prima bij. Geef het beestje een naam als je wilt, ik heb er geen last van. Als dit dan die ‘crisis’ is, dan bevalt ie me opperbest!! Volgens mij heet dit gewoon doen wat je leuk en verstandig vindt.
Als mijn vrouw een nieuwe auto aanschaft, klaagt er, behalve de portemonnee, ook niemand. Ach, en u begrijpt, mijn zwager maakte ook maar een grapje 🙂 Geniet, net als ik, lekker verder van het leven en tot de volgende blog!!!!
Groetjes, René
ps.: nu word ik door mijn vrouw toch weer aan het twijfelen gebracht. Toen ik gisteravond na een lange en prachtige wandeling door de duinen terugkwam, vertelde ik mijn vrouw dat ik van het wandelpad geweken was. Iets dat ik zelden doe, om de natuur en zijn bewoners niet in hun rust te verstoren, maar gisteren gebeurde het toevallig en sneed ik een stuk van de weg af door even tussendoor te gaan.
In mijn optiek in een poging om even sneller bij het strand te komen, niets bijzonders dus. Maar mijn vrouw wees me op een ander symptoom van een midlife crisis, namelijk het ‘toevlucht zoeken tot gevaarlijke aktiviteiten’ (dit om het gevoel van zinloosheid te verdrijven). Oei, daar kun je dit gedrag van mij natuurlijk ook in plaatsen!!
Zou het dan toch…….?! 🙂 🙂
Schrijf je in voor de nieuwsbrief. Het kost niets, het is geheel vrijblijvend, maar zodoende ben je wel altijd op de hoogte van de laatste nieuwtjes!!!!
3 thoughts on “Help, een midlife crisis in aantocht?!”
Opname klinkt heel goed.
Heerlijk verhaal met een big smile gelezen.
Opname klinkt heel goed.
Heerlijk verhaal met een big smile gelezen.
Hi René.
Geweldig dit verhaal, hoe krijg je het zo bij elkaar.
Complimenten hoor. 👍🏻👍🏻👍🏻
Hi René.
Wat een geweldig verhaal.
Complimenten hoor. 👍🏻👍🏻👍🏻