Help, de weduwnaar verzuipt!!

At Hodson Street – Only memories left ©2019

---

Wij Twee

Help, de weduwnaar verzuipt bijkans in al het papierwerk. Lieve mensen, ongelooflijk wat er na het afscheid nemen van je partner nog verder om de hoek komt kijken. Het is ook echt zo’n perfect gekozen moment om iemand nog eens even lekker lastig te vallen met bureaucratie.

Momenteel ben ik bijvoorbeeld tegelijkertijd bezig met de SVB, de belastingdienst, het pensioenfonds, de verzekeringen, de hypotheekverstrekker, de notaris, de levensverzekering, de auto, de kinderbijslag, de bank, de KPN, het Centraal Testamentenregister en, oh ja kleinigheidje, het afhandelen van de uitvaart van Ellen.

Ongetwijfeld ben ik een aantal dingen vergeten, denk alleen maar aan abonnementen enz., maar het zal u vast een idee geven van wat er allemaal op je afkomt. Hoezo rouwverwerking, welnee joh, gewoon lekker doorgaan in de allerhoogste versnelling. Ik was er op voorbereid, maar dit is toch wel pittig, mede doordat er zo voorbeeldig door de partijen wordt meegewerkt 🙂

Iedere brief aan mij gericht begint steevast met het condoleren en begrip tonen voor deze moeilijke tijd, maar dan…… “Ondanks uw verdriet moeten wij u toch attent maken op…”, waarna er een opsomming plaatsvindt van te plegen handelingen. En het liefst een beetje snel, want iedere instantie voelt zich het meest belangrijk.

Men wil bijvoorbeeld dan een kopie van het testament, dus inscannen maar en opsturen, waarna er doodleuk een berichtje volgt of je ook nog even, schriftelijk, een bevestiging wilt vragen bij het Centraal Testamentenregister, afgekort het CTR, een overheidsdienst.

Dit om te checken of het gestuurde document ook daadwerkelijk het laatste testament is. Lang leve de gedigitaliseerde overheid met digid en wat al niet meer. Alles om het voor u zo gemakkelijk mogelijk te maken, maar helaas pindakaas, deze overheidsdienst werkt uitsluitend per briefpost.

Neem de verzekeringen. Eén maatschappij, dus lekker makkelijk zou je zeggen. Niets is minder waar, 4 verzekeringen konden zonder problemen op mijn naam worden gezet, maar de laatste 2 moesten per formulier veranderd worden. Zelfde maatschappij, zelfde verzekeringnemer, maar nee hoor, regels zijn regels. Dus dat werd per verzekering 5 A-4tjes uitprinten, invullen, scannen en weer opsturen.

Tien velletjes later en een week verder, post van de verzekering. Ha, denk je dan, dat is netjes, het is vast geregeld nu. Maar nee hoor, de verzekeringen staan op naam van een alleenstaande zonder kinderen, bellen dus maar weer. Nee, nu is alles in orde werd mij verzekerd. Voor het gemak en het milieu liet ik de verzekeringen overigens nu maar per mail komen. En wat blijkt, u voelt het al, nog steeds niet in orde. Help, ik wil met Ellen bezig zijn, ik wil mijn kinderen troosten, ik wil rouwen.

Nou genoeg geklaagd, dit is slechts het topje van de ijsberg, maar laten we maar naar de persoonlijke kanten gaan kijken. Neem nu het verhaal van het blauwe beertje. Dat is bijkans al een verhaal op zich. In ons gezin gekomen bij de geboorte van het oudste kind en door Anne aan Ellen gegeven tijdens de ziekteperiode van Ellen.

Vervolgens door de jongste geconfisqueerd na het overlijden van mama. Dat vond ik zo’n mooi gebaar van Anne, dat ze haar lievelingsknuffel aan Sara gaf, wow. Maar Sara haalt er zoveel troost uit. Praktisch iedere avond vraagt Sara voor het slapengaan: “aan welke kant zit mijn hart, Papa?”. Waarna ze het beertje dan op die kant legt om mama bij haar hart te hebben. Probeer dan maar eens rationeel te blijven, ik geef het u te doen.

Maar wat te denken ook van de oudste, Anne. Toen ik van de week naar bed ging en nog even bij de meiden keek, bleek ze voor de foto van Ellen 2 waxinelampjes geplaatst te hebben. Een klein altaartje als het ware. Met haar hoofd daarnaartoe gedraaid was ze in slaap gevallen, prachtig toch?!

Nou is niet alles even rooskleurig hoor. Wees niet ongerust, de jongste is mij nu al aan het testen. “Ja Papa, ik bedoel het niet lullig hoor, maar huiswerk maken met mama ging toch beter”. Of wat dacht u van deze actie. Er waren 2 vriendinnen op bezoek en Sara smeekte zowat of ze bij hun mocht avondeten.

Want ik zou bami gaan maken en alleen die van mama was lekker, die van mij was vies, die ging ze echt niet eten.  En dan moet u weten dat ik sowieso degene ben die meestal kookte. Maar over de doden niets dan goeds, dus zelfs het koken deed mama klaarblijkelijk altijd beter 🙂 Volgens mij zou Ellen in een deuk van het lachen hebben gelegen als ze Sara zo bezig had gezien.

Deze week kwam ook de video binnen van de uitvaartdienst. Mij leek het belangrijk de dienst op film te hebben voor de meiden. Dan kunnen ze, ook als ze ouder zijn, er nog naar terugkijken. Bij de begeleidende brief werd vermeld te controleren of de beelden correct waren. Men is in verband met privacywetgeving namelijk verplicht de beelden na een maand te vernietigen.

Deze slimme jongen dacht dat wel even te doen. Dus hup, computer aan en kijken maar. Zo dat was een misrekening. Dat was een emotietrekker van jewelste. Maar eerlijk is eerlijk, ik was wel even bezig met het rouwen om Ellen, dus wat klaag ik nou?! Even aandacht voor waar het nu eigenlijk allemaal om gaat.

Dit soort ‘intieme’ momenten ervaar ik overigens ook als ik aan het schrijven ben. Dan heb ik echt het gevoel samen met Ellen bezig te zijn. Dat is ook één van de redenen dat mijn blogs momenteel over het proces gaan dat de kinderen en ik ondergaan. Niet bedoeld als aandachttrekkerij, maar puur om met het verwerken bezig te kunnen zijn.

Wat dat betreft sloeg ik ook bijkans steil achterover van al de aandacht na het verschijnen van de eerste blog over dit proces, “Wie zet mama aan?!“. Totaal onverwacht omdat aandacht helemaal niet mijn intentie was toen ik de blog schreef, maar wel ontzettend fijn overigens.

Wat voelt het als een warm bad, al die mooie woorden van jullie. Dat steunt ons enorm. En wat voelt het fijn om te merken dat openhartigheid blijkbaar ook andere mensen kan steunen. Hoe mooi is het niet dat je met eerlijk zijn èn aandacht aan Ellen kan geven èn mensen een gevoel van herkenning geeft.

Freebird

Daarom wil ik de komende tijd zeker over dit rouwproces blijven schrijven. Om eerlijk te zijn over wat er allemaal gebeurt en over wat er allemaal door mijn hoofd gaat. Misschien dat het andere mensen helpt in hun proces, ik hoop het. Voor mij is het echt een stuk verwerking. Neem nu bijvoorbeeld de jas van Ellen.

Ik kan me er niet toe zetten om de jas van Ellen van de kapstok te halen. Stel je voor dat ik de jas nu weghaal, dan bekruipt mij het gevoel dat Ellen niet meer thuis is of thuis kan komen. Rationeel gezien denk ik ‘wat een onzin’, maar uh, ik ben ook maar een mens van vlees en bloed!! Dus die jas blijft lekker hangen 🙂 Sowieso heb ik nog steeds het gevoel dat ze ieder moment binnen kan stappen om vervolgens weer tot de orde van de dag over te gaan.

Wat betreft de overige kleding heeft een lieve vriendin een prachtige optie geboden. Zij wil voor allebei de kinderen een deken maken van kledingstukken van mama, een herinneringsdeken. Nou hoe mooi is dat wel niet. Zelf heb ik al wat kleding van Ellen apart gelegd om te bewaren. Waaronder een nachthemd vol met gaten. Ik hoor haar al zeggen van “wat moet je daar nou mee?!”, maar juist dat hemd doet mij zo ongelooflijk aan haar denken. Dat was nu precies Ellen voor mijn gevoel.

Ach, en zo gaan we verder. Het leven draait door en zo is het altijd al geweest. Wel hoop ik eindelijk tijd te krijgen om wat rust te vinden. Ik weet dondersgoed dat die rust ook tegelijkertijd heel wat emoties met zich zal meebrengen, maar laat maar komen. Ik kan wel keihard blijven werken om niet aan mijn gevoelens te hoeven denken, maar dat is geen optie.

Die gevoelens, die emoties zijn er en die moet en wil ik niet wegstoppen. Juist door aan Ellen te denken en te rouwen lijkt het mij dat ik de dingen langzamerhand een plaatsje kan geven. De afgelopen periode is zo’n idiote achtbaan geweest, dat het nooit goed voor een mens kan zijn om dat niet te verwerken en domweg maar gewoon achter een dikke muur weg te stoppen. Dus dat gaan we ook lekker niet doen 🙂

Ik wens u allen een fijne week toe en tot de volgende blog. Ondertussen, vergeet het niet hè:

“Geniet van het leven!!”.

Groetjes, René

---

Mocht deze blog je aanspreken, mis dan niets meer en schrijf je in. Uitschrijven kan altijd weer, dus je zit nergens aan vast.

Inschrijven/Subscribe Uitschrijven/Unsubscribe

Emailadres:

Leave this field empty if you're human:

---

Geniet van het leven

---

---