Deze blog wil ik beginnen met een dankwoord aan alle mensen die ons afgelopen week hebben gesteund. Middels berichtjes op de sociale media, reacties op de blog, bezoekjes aan huis, kaarten, wat dan ook, beseften wij drietjes dat we niet alleen staan in ons verdriet. Ellen was weer even terecht het middelpunt van alle belangstelling. Ze is zeker nog niet vergeten. Wat heeft dat ons goed gedaan, alle warmte en liefde!!
De dag waarop Ellen precies een jaar overleden was, begon overigens voor mij op een fraaie wijze. Ellen liet even merken dat ik wel aan haar moest denken namelijk 🙂 Enkele tellen voor het tijdstip waarop Ellen overleed, liep ik met Sara naar beneden. En geloof het of niet, bij de laatste treden gleed ik onderuit en lag ik languit onder aan de trap!!
Zoals de oudste direct opmerkte, een actie waar Ellen weleens de hand in gehad zou kunnen hebben. Bang als ze was om vergeten te worden, zou dit typisch voor haar zijn om even te laten weten dat ze er ook nog was. Nou Ellen, zonder deze actie waren we het ook niet vergeten hoor!!
Je bent lekker bezig dame, eerst een kunstwerk van de muur laten donderen, nu dit, hou je je een beetje in?! We doen echt ons best en ik geloof ook zeker niet dat je snel zult worden vergeten. Daarvoor ben je gewoon een te groot onderdeel van ons dagelijks bestaan. Nou ja, we doen het er maar mee 🙂
Ik was ook ‘klaar’ voor deze dag. Je werkt er, bewust en onbewust, toch erg naartoe. Ik merkte het op de dag zelf al, er was een soort van opgelucht gevoel. De weken ervoor waren wat dat betreft voor mij veel heftiger en emotioneler. De kinderen wilden op deze specifieke dag ook absoluut niets anders doen dan normaal.
Dus zijn ze lekker naar school gegaan en vonden ze het prima zo. Wel heb ik ‘s avonds pannenkoeken voor ze gebakken, ik wilde de dag niet helemaal onopgemerkt laten passeren. Ook heb ik de dames in het weekeinde ervoor meegenomen naar de stad en uit naam van mama lekker laten shoppen. Dat was niet aan dovemansoren besteed 🙂
Anders gezegd, was ik eigenlijk wel blij dat de dag eindelijk daar was. Misschien een rare woordkeuze, maar zo voelde het wel. Je bent er zo mee bezig. Ook gaf het me de mogelijkheid om Ellen te eren. Ik had de desbetreffende blog al weken klaar en ook de song was opnieuw opgenomen. Nu kon ik het eindelijk plaatsen en daarmee, althans voor mijn gevoel, Ellen het podium geven dat ze verdient.
Zo’n soort gevoel had ik ook een jaar geleden bij het organiseren van de uitvaart van Ellen. Toen gebruikte ik het woord ‘genieten’, wat misschien ook vreemd in de oren klinkt bij zo’n gelegenheid. Maar feit is dat je iemand maar één keer een uitvaart kan geven. En ik hoopte gewoon dat alle inspanningen van iedereen om Ellen een prachtige uitvaart te ‘bezorgen’, ook het gewenste resultaat zou geven.
Daar wilde ik van genieten. Meestal beleef je dit soort dagen als in een roes, maar ik wilde er heel bewust bij zijn. En dat is ook gelukt op de een of andere manier. Hierdoor heb ik een ontzettend ‘tevreden’ gevoel overgehouden aan de dienst voor Ellen. Het was precies zoals we voor ogen hadden. Niet te stijf, maar menselijk, vol warmte en liefde.
De meisjes hadden, met de hulp van twee lieve vriendinnen, de kist van Ellen prachtig beschilderd. Het thema was de attractie ‘droomvlucht‘ van de Efteling. Dat was iets waar Ellen graag nog een keer in had willen zitten. Ellen lag in een oase van lichtjes en bloemen. De zaal zat overvol en de sprekers lieten de mensen lachen en huilen.
Ze brachten een Ellen naar voren, zoals ze was geweest. Belicht van diverse kanten, met ieder van de sprekers zijn eigen gedachten en herinneringen aan Ellen. Er werd maar weer eens duidelijk wat voor een ‘mensen-mens’ Ellen was. Ik zei ook altijd al dat ik haar met iedereen deelde, en daar is geen woord aan gelogen 🙂
Het moment waarop ik het zelf eventjes niet meer had qua emoties, was toen de mensen langs de kist liepen voor een laatste groet. Voorop liepen de klasgenootjes van Sara, duidelijk aangedaan en onder de indruk van alles. Dat vond ik zo ‘mooi en hartverwarmend’ om te zien, die koppies van die kleintjes, dat ik direct volschoot.
Tja, en dan is de dienst voorbij, de borrel na afloop en daar sta je dan met z’n drietjes. Weliswaar omringd door de liefste mensen die je je maar kunt wensen op zo’n moment, maar toch maar met z’n drietjes. Hoe zal het gaan, hoe gaat de toekomst eruit zien? Hoe gaan de meiden het doen zo zonder moeder, blijf ik zelf wel op de been?
Allemaal vaagheden waar ik nu, een jaar later, een voorzichtig eerste antwoord op kan geven. Wat dat betreft geven de blogs van het afgelopen jaar een prima beeld van deze periode. Het antwoord ligt dan ook verscholen in deze blogs. Het gaat nu, een jaar later, best wel aardig denk ik. De meiden doen het supergoed, ikzelf sta nog steeds overeind, maar hoe de toekomst eruit gaat zien is voor mij nog een groot mysterie.
Ik doe mijn ding, boven alles draait het om de meiden, maar verder dan een paar dagen vooruit kijken doe ik niet. Ik laat alles min of meer maar op me afkomen. Alhoewel ik wel langzaam wat stappen heb gemaakt in het hervinden van wat eigen plezier. Ik ben weer eens, zoals al eerder verteld, naar een opera geweest, binnenkort ga ik weer eens naar een klein concert. Dus de boel is wel in beweging.
Ik sta niet helemaal stil. Misschien is dat voor dit moment ook wel voldoende. Ik vertrouw op mijn intuïtie, dat is mijn belangrijkste houvast. In die zin ben ik aardig assertief geworden na alles met Ellen. Vroeger kon ik nog wel eens twijfelen bij bepaalde keuzes of liet ik mijn eigen ideeën en gedachten ondersneeuwen.
Nu hoeft niemand mij te vertellen wat ik moet doen, dat bepaal ik zelf. Zonder daar mensen mee voor het hoofd te willen stoten, maar ook mijn mening telt. Ik hou gerust mijn oren open voor adviezen, logisch, want een mens kan niet alles weten. Maar ik vertrouw bovenal op mezelf, het heeft me uiteindelijk ook gebracht tot waar ik nu sta.
Het spijt me voor de mensen die bepaalde keuzes niet kunnen waarderen, maar het zijn mijn keuzes. Net zo goed als dat ik een groot voorstander ben van ieder in zijn eigen waarde laten, verwacht ik dat mensen dat ook voor mij doen. Leven en laten leven, geniet ervan, want het leven is al zo kort.
Daarom wil ik ook vooruit kijken en niet steeds achterom blikken. Het leven ligt in de toekomst verscholen, niet in het verleden. Hoe ongewis die toekomst ook voor mij is, de neus staat in ieder geval die kant op gericht. Het positieve moet overwinnen, dat is altijd al mijn manier van leven geweest.
Dus laat die lente maar komen, kom maar op met die heerlijke wandelingen, optredens en wat al niet meer. Nu leven we, dus nu moet het gebeuren. Ik zou niet anders willen, de kinderen zouden niet anders willen en Ellen al helemaal niet 🙂 De zomervakantie is alvast geboekt, dus de eerste goede stappen in dit geheel zijn alweer gezet dit jaar. We gaan flink genieten, maar ditmaal van het leven!!
Ik wens u allen een prachtige week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
En zo is het Lieve René, Anne en Sara, jullie zijn het NU en jullie hebben en zijn de TOEKOMST. Ik wens jullie alle Liefde en Geluk. Dikke kus. Gerry
Weer mooi geschreven René en mooi dat jullie zo positief de toekomst in kijken “genieten van het leven en van elkaar” op de manier die voor jou/jullie goed voelt is de enige juiste manier 🌹🌻🌿