Geef me nog een kans, laat me je nog een keer verleiden. Verleiden tot het stappen uit die auto. Het uitdoen van die oortjes tijdens het wandelen. Het openstaan voor een goed gesprek met een vreemde. Het genieten van de natuur om je heen.
Geef me nog een kans en je zult zien hoe fijn dit kan zijn. Maak weer eens echt verbinding met de wereld om je heen, stel je open. Laat de natuur zich in al haar pracht aan je opdringen. Luister naar de verhalen van een onbekende.
Gedachten die in me opkwamen tijdens het wandelen. Boven op de dijk raasden de auto’s aan me voorbij, geen oog hebbend voor al het natuurschoon om hen heen. Slechts voortgedreven door haast, op weg naar de volgende bestemming.
Onder aan de dijk scharrelden insecten hun dagelijks kostje bij elkaar. Hiervoor een weelderig groene strook langs de waterkant gebruikend, helaas ontsierd door rondzwervend afval afkomstig van een niet geheel verorberde Mc. Donalds maaltijd.
In de sloot dobberden eenden en meerkoeten doodgemoedereerd in de laatste zonnestralen. Een prachtig gezicht, ‘slechts’ enigszins verstoord door de aanwezigheid van een weggeworpen blikje in het water.
In het weiland zat een wild konijn en waren de ganzen nog druk in de weer. Kortom, zo’n heerlijke zomeravond waar een mens gelukkig van wordt. Dat gevoel had ik graag willen delen met de voorbijganger die me passeerde.
Helaas had de persoon een hoofdtelefoon op en negeerde me volledig. Compleet opgaand in zijn eigen geschapen privéwereld. Zijn goed recht natuurlijk, maar oh, wat miste hij een hoop van al dat moois om hem heen. Althans, naar mijn, subjectieve, mening dan 🙂
Het lijkt wel of steeds meer mensen zich op hun eigen eilandjes terugtrekken. Bewust contact met de medemens en de omgeving lijkt mensen steeds moeilijker af te gaan.
Terwijl dit contact zo belangrijk is om met elkaar en de natuur om ons heen, verbonden te blijven. In die verbondenheid kunnen we dan juist beseffen hoe waardevol het is om hier respectvol mee om te blijven gaan.
In het nabijgelegen Bloemendaal besloten pas geleden de bewoners van een villawijk de komst van een hospicehuis in hun buurt te boycotten. Als redenen werd onder meer gegeven dat kinderen uit de buurt terminaal zieke mensen zouden kunnen zien en er lijkwagens door de straat zouden gaan rijden.
Tja, wat moet je als weldenkend mens dan nog zeggen?! Dood en leven zijn nu eenmaal onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zonder het een niet het ander. Om deze realiteit niet onder ogen te kunnen of willen zien, baart mij ernstige zorgen.
Geef het een kans, zou ik tegen ze willen zeggen. Laat je in met het onbekende, kom in contact met elkaar en ervaar dat het allemaal echt niet zo eng is. Het is een kans om de medemens in zijn laatste fase de mogelijkheid te bieden om waardig en vredig het leven te verlaten.
Het zou het eigen leven misschien zelfs kunnen verrijken, verdiepen. Het verlies van leven zou ons, die mogen blijven leven, juist extra kunnen stimuleren om des te meer van het leven te genieten. Nog meer doen beseffen hoe uniek dit, eindige, leven is.
Eindig, niet alleen voor jou, maar voor een ieder die momenteel op deze aarde aanwezig is. Van pasgeborene tot hen die binnenkort dit leven moeten loslaten. Iets dat we gemeenschappelijk delen, net als de natuur waarin we leven.
Geef het een kans, we delen meer dan je denkt met elkaar!
