Na een maand vol regen en wind, vond ik afgelopen week eindelijk weer eens een moment om een middag in mijn geliefde duinen door te brengen. De kinderen vinden het momenteel erg leuk om zo’n middagje alleen te zijn en ik vind het natuurlijk geweldig om even lekker buiten te zijn. Een win-win situatie dus.
Het was zelfs zo erg, dat toen ik een half uur eerder weer thuis kwam, de jongste oprecht iets had van ‘ben je er nu al?!’ 🙂 Het was ook een uitgelezen dag om lekker uit te waaien, omdat een jaar geleden op deze dag de dienst van Ellen was. En waar het verleden jaar regenachtig weer was, had Ellen ditmaal gezorgd voor iets betere omstandigheden.
Even een middagje alleen met mijn eigen gedachten, die dan ook geregeld pendelden tussen verleden jaar en nu. Waar kun je beter tot jezelf komen, dan in een prachtig natuurgebied?! Ruisende bomen, zandverstuivingen, wolken, zon en ik. Ik en mijn gedachten, alleen, maar toch ook samen met Ellen. Terugblikkend op een idioot jaar en vooruitblikkend op de toekomst.
Het was heerlijk. Even geen hysterie rondom een of ander virus, geen drukte en allerlei moetjes. Alsof de wereld voor één middag alleen draaide om ons tweetjes. Even een mooi moment om tot bezinning te komen in deze hectische en chaotische wereld. Want wat maken we elkaar, op het gebied van het virus bijvoorbeeld, toch weer gek op dit aardbolletje momenteel.
Ik zag deze week leraren die de kinderen geen handen meer schudden bij het weggaan, maar de elleboog als hand gebruiken. Ik zag diverse kinderen, waaronder Sara, die vuurrode handen hebben van het wassen met zeep. Isolatie/quarantaine van complete steden, regeringen die met noodscenario’s bezig zijn. Overspannen multinationals die hun winsten zien krimpen en ga zo maar door.
En dit alles om een virus, dat niet leuk is, maar minder dodelijk is op dit moment dan een ‘gewone’ griepepidemie. We reageren toch ook niet zo overspannen bij deze bijna jaarlijks terugkerende griepgolf? Dan zetten we de mensen toch ook niet in quarantaine en gaan exact na met wie ze in contact zijn geweest?
Misschien ben ik te naïef hoor, maar wat er nu gebeurt lijkt mij zo buiten alle proporties. Zoals mensen terecht al begonnen te vermelden, over het aantal doden per dag, als gevolg van honger, hoor je niemand. Misschien zijn er wel echt belangrijke dingen waarover men zich zorgen moet maken, zoals hongersnood, het klimaat.
Ook daar moest ik erg aan denken toen ik in de duinen liep. Dit kwam mede doordat ik bij binnenkomst in de duinen een oudere man ontmoette die tussen een aantal omgehakte bomen liep te scharrelen. Zoals wel vaker gebruikelijk, raakten we aan de praat en liepen een stukje met elkaar op.
De man sprak mij namelijk aan op het feit of ik wist waarom er zoveel bomen gekapt werden in de duinen. Het valt inderdaad op hoeveel er gekapt is de laatste periode. Waar ik ook loop in de duinen, overal vind je omgehakte bomen. Het ging de man aan zijn hart, daar bomen essentieel voor de mens zijn.
Het antwoord hierop wist ik niet en vond ik later terug op internet. De reden hiervoor geeft de beheerder in het volgende artikel. Tja, verklaarbaar dus, maar ook best pijnlijk om te zien. Hele stukken die dichtbegroeid waren met hoge sparren, zijn verworden tot kale heuvels.
En moeten werkelijk alle bomen dan gekapt worden? Ook wat betreft de veiligheid van de mensen, moet je daar constant bomen voor kappen? Heeft de mens niet een stukje eigen verantwoordelijkheid. Door bijvoorbeeld op te letten als het hard waait. Zelf ga ik de duinen niet in als het behoorlijk hard waait.
Dat is ook één van de redenen dat ik de afgelopen maand niet in de duinen te vinden was. Het is zo zonde om bomen te kappen, waarvan misschien de kans bestaat dat ze kunnen vallen op een voorbijganger. Hoe groot is die kans, alles is zo gereguleerd in dit land.
Van de week las ik een fraaie quote op Facebook, waarin de spijker op zijn kop geslagen wordt. “De mens is ongelooflijk: het kapt bomen, maakt er papier van en print op papier dat we de bossen moeten redden”. Nogmaals, ik val het beleid van de beheerder niet aan, daar zitten absoluut goede redenen achter. Maar moet het allemaal zo rigoureus, dat is meer mijn vraag.
Om langzamerhand te komen tot het verklaren van de titel van deze blog “Eindelijk is alles weer lekker nat”, waren er ook veranderingen in de duinen waar deze man blij van werd. Eindelijk is het namelijk weer zo nat in de duinen, dat overal in de duinen zich ondergelopen stukjes grond vormen.
Door alle neerslag heeft het grondwaterpeil zich kunnen herstellen. Door het neerslagtekort, net als in heel Nederland, waren de duinen kurkdroog. Maar nu ontwaarde ik tijdens het wandelen lekker natte duinen. Overal hadden zich poeltjes gevormd of stonden stukken duin onder water. Het heeft toch echt wel meer dan een jaar geduurd, voordat dat weer het geval was.
Los van het feit dat op deze natte plekken zich allerlei bijzondere vegetatie ontwikkelt, is het ook een fantastisch gezicht. Dus de afgelopen sombere en natte periode heeft voor de natuur zeker ook zijn voordelen gehad. Maar goed, dan zwijgen we maar over de temperaturen en alle natuur die al op gang aan het komen is alsof de lente al begonnen is.
Ook thuis is alles trouwens lekker nat momenteel. Er wordt namelijk hard gewerkt in de straat. De hoofdwaterleiding wordt vervangen. Dus generatoren, graafmachines en wat al niet meer voor de deur. Overal water, gaten en zand. Het lijkt wel een kleine zandbak in mijn eigen straat, net een stukje privé-duinen 🙂
Alleen met een loopplank valt het huis nog te bereiken, dus wat een avontuur. De kinderen vinden het natuurlijk prachtig. Nou ja, het dient een goed doel, dus het moet maar even zo. Daarna hebben we een prachtige nieuwe hoofdwaterleiding, wat wil je nog meer?!
Tot slot wil ik zeker nog even vermelden in deze blog dat 2 vriendinnen een prachtig gedenkboek over Ellen voor ieder van de meiden hebben gemaakt. Vol foto’s uit het leven van hun moeder, tot aan de dienst aan toe. Met ook de gesproken teksten tijdens de dienst erin vermeld. Voor de meiden een prachtige en tastbare herinnering aan Ellen voor nu en later.
Voor ons volwassenen best een heftig moment zo’n boek, maar de kinderen zaten er flink in te bladeren zonder dat dat emotionele toestanden opleverde. Anja en Carla, nogmaals mijn enorme dank lieverds voor dit prachtige gebaar. Een ‘cadeau’ waar de meiden hun hele leven wat aan hebben!!
En met dit dankwoord ga ik deze blog afsluiten. Na alle sombere regendagen is het weer eindelijk aan het omslaan. Wat betreft al die regen, zeg ik zeker niet ‘lekker nat’, laat nu het zonnetje maar eens een paar dagen schijnen. Daar zijn we allemaal wel aan toe. Ik wens u allen wederom een prachtige week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
