Eeuwig leven of toch maar niet?!

At Hodson Street – I’ll show you my weakness

Vrede en Reflectie

---

Het jaar is begonnen…., het vuurwerk is op, de kinderen zijn weer naar school, de trap staat in de verf, de overloop is klaar, dus tijd voor een nieuwe blog!!!!

Intussen zijn Chantal en ik ook weer begonnen met repeteren. De bedoeling is binnenkort een paar optredens te verzorgen en tegelijkertijd het huidige repertoire flink te promoten.

Dit jaar moet het er maar eens van komen, dus de sociale media worden gebombardeerd met muziek en fotografie. Wie niet waagt,….. Mocht je wat van ons voorbij zien komen, deel het dan gerust, want we kunnen niet genoeg van aandacht krijgen:-):-)

Als onderwerp voor de eerste blog van het jaar leek het me leuk om met een luchtig thema te beginnen, namelijk ‘vergankelijkheid’. Waarom ook niet, want in zekere zin is vergankelijkheid behoorlijk luchtig!!

Zicht op Haarlem

Het idee komt nadat ik weer eens een boek heb gelezen van de geweldige Japanse schrijver Haruki Murakami. Het boek heet “Hard-boiled Wonderland en het einde van de wereld”. Kom er maar op, op zo’n titel!!

Ik heb deze schrijver ooit leren kennen door het boek “De Opwindvogelkronieken” te lezen. Wat een sfeer kan deze man creëren en wat een inbeeldingsvermogen cq. fantasie bezit de schrijver.

Als je eenmaal ‘gepakt’ wordt door een boek van Murakami, moet je sterk in je schoenen staan om het niet onmiddellijk te willen uitlezen. Iets wat overigens wel wat tijd in beslag neemt aangezien het vaak aardig dikke boeken zijn.

Het liefst onttrek ik me op dat soort momenten voor een aantal dagen aan de riten van het dagelijkse leven, sluit ik me op in een kamer met een groot bord ‘niet storen’ erop!!

Maar ja, zoals u al begrijpt gaat dat moeilijk met 2 van die opgroeiende kinderen, dus komt het erop neer dat ik, heel gezellig, op dat soort momenten ‘s avonds steeds vroeger naar bed ga om te kunnen lezen!!

Je moet overigens wel houden van de manier van schrijven (al geldt dat natuurlijk voor iedere auteur, denk ik). Haruki Murakami creëert graag surrealistische situaties en laat veel vragen onbeantwoord. Verwacht dus geen boek met een volledig helder verhaal. Laat je daarentegen meevoeren in zijn wereld, laat je verrassen en geniet.

Zonsopgang bij vorst

Genoeg promotie voor Murakami, nu even terug naar het thema van de blog. Dit thema ontstond dus na het lezen van “Hard-boiled Wonderland..”, waarin een man leeft in een door zijn eigen geest gevormde stad. Gescheiden van zijn schaduw, zonder herinneringen, voor altijd levend.

Verder zal ik niet ingaan op dit boek, want met de voorgaande zin, raak ik aan mijn thema ‘vergankelijkheid’. Al sinds mijn prille jeugd ben ik gefascineerd door dit thema, zeker in combinatie met het begrip ‘leven’.

De vraag, het dilemma die/dat ik mezelf steeds weer opleg is: ‘Hoe erg is vergankelijkheid?’ Ofwel in andere bewoordingen, zou ik het eeuwige leven willen hebben. Om even duidelijk te zijn, ik geniet van het leven en hoop in goede gezondheid oud te mogen worden.

Maar zou ik ook onsterfelijk willen zijn. Dat is een vraag waar ik maar niet uitkom. Het erge van doodgaan is voor mij niet zozeer het doodgaan, want dat doen we allemaal een keer.

Nee, het probleem is, ik ben veel te nieuwsgierig!! Mij lijkt het vreselijk om niet te weten hoe alles verder gaat nadat ik van de aardbol ben verdwenen. Ik vind het leven dermate fascinerend en boeiend dat ik er niets van wil missen!!

Sprakeloos

Daarentegen heeft het besef van vergankelijkheid ook weer zijn charmes. Er is nu een soort deadline, een realiteit. Daardoor leef en beleef je de dingen toch meer intensief. Zou je dezelfde mate van intensiteit hebben als je zou weten dat je onsterfelijk zou zijn?

Ik vraag het me af. Volgens mij kan de mens van nature niet zonder enige spanning. Niet voor niets zijn onze hersenen eigenlijk één grote elektrische centrale. Treedt er niet een soort van afvlakking op als je weet dat alles oneindig is. Waar maak je je druk om, ik heb toch alle tijd.

Ik heb niet de illusie ooit een antwoord op deze zelf opgeworpen vraag te vinden. Wel heb ik al vroeg in mijn leven bedacht wat voor mij een eventuele oplossing zou kunnen zijn.

Al op vrij jonge leeftijd bedacht ik dat het allermooiste zou zijn als de mens een soort stand-by knop zou hebben. Af en toe er even tussenuit om dan na een aantal jaar weer eens te kijken hoe de stand van zaken op de wereld dan is. Dat lijkt me nu nog eens ideaal.

Kleurenbom

Stel je voor dat je eventjes lekker wilt rusten, van al het gezeur af wilt zijn. Je toetst een datum in waarop je weer wilt ontwaken, drukt de knop in en hoppa, daar ga je!! Mij persoonlijk lijkt het wel wat.

Tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds geen betere oplossing kunnen bedenken, dus blijkbaar is het nog niet zo’n slecht idee. Natuurlijk, dit kan allemaal praktisch gezien niet, maar een mens mag toch wel dromen?!

Ben benieuwd hoe jullie hierover denken of misschien wel andere oplossingen/ideeën hebben betreft dit dilemma. Graag zie ik ze tegemoet :-):-)

Zo, dat was hem weer voor deze week. Je ziet, ook vergankelijkheid kan best een luchtig thema zijn. Het is maar hoe je het benadert.

Groetjes, René

---

ps.: sinds kort zijn wij onder de naam ‘athodsonstreet’ ook op Instagram te vinden. Hier worden regelmatig filmpjes en foto’s door mij geplaatst die niet op de website te vinden zijn.

---

---