Deze vakantie werd een vakantie vol avonturen met deuren, maar gelachen dat we hebben! Mocht u daaraan twijfelen na de blog van verleden week, wees gerust. Ook deze vakantie is er heel wat afgelachen. Het eerste grote avontuur met deuren deze zomer begon tijdens een uitje naar familiepark Drievliet, wie wil dat nu niet?!
Daar gingen we, samen met een goede vriendin en haar twee kinderen, een dagje naar toe. De dag begon al met het feest dat Sara haar ov-kaart niet kon vinden. Duidelijk een zusjeskwaal, want zusterlief is hem ook pas 2 keer verloren, grrr. Niet te vinden, dus dat werd overal een los kaartje voor kopen. Voor de bus, de trein alsmede de tram in Den Haag.
Maar goed, niet getreurd, het lukte allemaal, dus op naar Drievliet. In Den Haag moesten we even zoeken naar de juiste tram om vervolgens na een korte rit bij de halte voor Drievliet uit te stappen. Tenminste, vriendin en 4 kinderen stapten uit en ik heb vriendelijk naar ze gezwaaid vanuit de tram. Met verbijsterde gezichten tot gevolg en een hoop hilariteit.
Ik kreeg namelijk mijn ov-kaart niet uitgecheckt en dus sloten de tramdeuren automatisch weer hun deuren en namen mij mee verder op reis. Leve de modernisering 🙂 Eigenwijze oude man die ik ben, want de kinderen zeiden al dat ik iets voor het aankomstpunt mijn kaart moest gaan scannen.
Maar nee, deze man wist het natuurlijk weer beter, met een extra lang ritje tot gevolg. Gelukkig kon ik de volgende halte wel uitchecken en vrij snel een tram terug nemen. Ach, ik beschouw het maar als sightseeing, ik heb nu extra veel van Den Haag gezien. Het dagje Drievliet werd overigens een geslaagde dag.
De kinderen vermaakten zich opperbest en wij konden heerlijk in de schaduw van wat versnaperingen genieten. Dat is wel lekker nu de kinderen ouder worden. Ze kunnen zichzelf vermaken en je hoeft niet mee in iedere attractie. Gelukkig maar, want als je wilt lachen, moet je mij vooral in draaiende en bewegende attracties stoppen.
Ooit een groen marsmannetje gezien?! Wel als u mij daarna uit zo’n attractie ziet stappen 🙂 Oh, wat word ik daar misselijk van. Naarmate ik ouder word, kan ik er steeds slechter tegen. Beter gezegd, helemaal niet tegen. Gelukkig is het iets dat meer mensen blijkbaar overkomt, een verklaring hiervoor kunt u in dit artikel lezen.
Onze eigen vakantie startte ook weer eens hilarisch. We hadden een huisje gehuurd in de gemeente Oldebroek, u kent het vast wel…. Sinds Ellen er niet meer is, zijn we op het openbaar vervoer aangewezen, daar deze jongen geen rijbewijs heeft. Ja, ik weet dat een auto 4 wielen en een stuur heeft, maar dan houdt mijn interesse voor zo’n ding toch echt op.
Dus daar gingen we, ieder zijn rolkoffer en op naar de bus en de trein. We waren nog nauwelijks door de buurvrouw uitgezwaaid of daar stonden we alweer voor haar neus! Anne kwam er namelijk achter dat ze haar ov-kaart op tafel had laten liggen. Niet geheel onbelangrijk in het openbaar vervoer.
Sowieso was Anne de geluksvogel van de dag, want eenmaal weer in huis om haar kaart te pakken, zag ze in ene ook haar mobiel liggen. Die was ze dus ook vergeten! Dat had natuurlijk tot een drama geleid als ze daar pas op het vakantieadres achter was gekomen 🙂 Na de buurvrouw een tweede maal gedag te hebben gezegd kon de reis eindelijk beginnen.
Die verliep voorspoedig en aan het einde van de middag, vlak voordat er een enorme bui losbarstte, betraden we ons vakantiehuisje. De deur moest worden geopend middels een keycard, iets dat voor mij een geheel nieuwe ervaring was. Leve de vooruitgang, alhoewel, er is toch niets mis met een ouderwetse sleutel?!
Na het avondeten besloten we op het centrale gedeelte van het park even een ijsje te halen. Iets voor achten arriveerden we met een voldaan gevoel wederom bij ons huisje. Deurtje opengooien en lekker uitbuiken, dat was precies waar we na deze lange dag zin in hadden. Leve het vakantiegevoel.
Dus ik graaide in mijn broekzak naar de sleutels, maar vond daar alleen maar mijn eigen huissleutels, niet de sleutels van het vakantiehuisje. Hoe kon dat nou?! Uh, zoals u allang weet, de deur kon alleen geopend worden met een keycard natuurlijk. Ik had helemaal geen sleutels gekregen. Oeps, even vergeten.
En daar lagen de 2 pasjes hoor, ik kon ze zo zien liggen. Midden op de eettafel in het huisje. Maar ik kon roepen wat ik wilde, ze kwamen ons niet tegemoet 🙂 Inmiddels was het 2 minuten voor achten en om 8 uur zou de receptie sluiten. Dus direct gebeld naar de receptie en daar konden ze gelukkig nog 2 nieuwe kaartjes voor ons maken.
Eindelijk konden we het huisje betreden en waren we dus inmiddels in het bezit van 4 keycards voor dit huisje. Een paar dagen later kwam Sara me melden dat ze 1 van de pasjes was kwijt geraakt. Dat gaf niets volgens de receptioniste, dat gebeurde wel vaker. Dus dat werd keycard nummer 5, houdt u de tel nog bij?
Gelukkig ging het hierna een poosje goed. U voelt hem al, een poosje, want het weekeinde voor ons vertrek kwamen we wederom ‘s avonds het huisje niet in. Het slot bleef op rood staan, de deur bleef dicht, hoe vaak we de keycard ook in het slot staken. Daar gingen we dus weer, op naar de centrale hal voor hulp.
En ja hoor, er werden wederom 2 nieuwe cards geleverd en zodoende stond de teller inmiddels op 7 wat betreft verkregen kaartjes. Alhoewel, fysiek gezien natuurlijk op 6 omdat Sara er 1 was kwijtgeraakt. Vol goede moed wandelden we weer terug naar ons huisje. Het was een heerlijk zomerse avond, wat zou er nu nog mis kunnen gaan?!
Nou, bijvoorbeeld een slot dat ook op rood blijft staan bij de nieuwe kaartjes. Het lag dus niet aan de keycards, maar aan het slot zelf. Dus weer gebeld en er zou direct iemand gestuurd worden. Inmiddels had ik begrepen dat het slot werkte op batterijen. In ene bedacht ik me het slot eens een flinke klap te geven.
Nee, niet uit frustratie, gewoon in de hoop dat de batterijen even zouden werken. Ja, ik weet het, het klinkt dom, maar wat moet je anders? We moesten toch wachten op hulp. Dus ondanks luide protesten van de meiden gaf ik het slot eens een flinke klap. Heerlijk, dat luchtte wel even op, nee, niet uit frustratie 🙂
Tot onze grote verbazing sprong het slot na deze klap in ene op groen en werkten onze keycards weer!! Ja, ik heb het toch altijd al gezegd: “er schuilt in mij een verborgen techneut, hum, hum…..”. Zodoende konden we de inmiddels gearriveerde hulp vertellen dat het slot middels een paar flinke klappen weer functioneerde.
Na haar permissie gehad te hebben het slot te mogen blijven slaan en de verzekering dat de volgende dag de technische dienst zou komen, konden we de dag met een gerust hart afsluiten. Wat een gedoe zeg, inmiddels 7 keycards en een weigerend slot verder, verlangde ik toch eigenlijk echt wel weer naar de gewone, ‘ouderwetse’ sleutel.
Overigens vertelde de technische dienst mij de dag erna, dat de batterijen van het slot eens in de anderhalf jaar moeten worden vervangen. Men controleert dat niet, maar wacht gewoon totdat mensen zich met dezelfde problemen als die wij ondervonden, bij de receptie komen melden. U bent gewaarschuwd dus, mocht u ooit een vakantiehuisje met een keycard moeten betreden.
Wat een vakantie vol deur avonturen was dit dus! Tot slot moesten we op de dag van vertrek alle keycards inleveren. Hoeveel moesten dat er wel niet zijn in ons geval? Appeltje, eitje, want jullie hadden inmiddels 7 kaartjes gekregen en er 1 verloren, dus hadden jullie nog 6 kaartjes om in te leveren, zou u zeggen.
Dat leek mij dus ook, maar na lang zoeken kwam ik maar tot 2 kaartjes…. Mensen, ik heb de kaartjes snel ingeleverd en ben vertrokken, want ik begreep er intussen helemaal niets meer van 🙂 Geen idee waar die andere kaartjes gebleven zijn, ik weet niet wat we hadden met deuren deze vakantie.
Wat ik wel weet na deze vakantie, geef mij maar gewoon een fysieke sleutel en een slot waar je de sleutel insteekt. Misschien ouderwets, maar over het algemeen altijd werkend. Maar eerlijk is eerlijk, deze perikelen hebben ons wel veel lachmomenten bezorgd. En lachen is gezond, zeker ook op vakantie!!
Groetjes, René
PS: Het laatste nieuws omtrent de keycards is dat we er thuis inmiddels 1 hebben terug gevonden. Deze bleek in de portemonnee van Sara te zitten. We beschouwen dit kaartje maar als een aandenken aan een leuke vakantie. Gezien het gemak waarmee het park deze keycards verstrekte, zullen ze van 1 kaartje meer of minder absoluut niet wakker liggen 🙂
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Wauw, wat kun jij alles toch mooi beschrijven, René.
Ik zag alles zo voor mij, en het was hartverwarmend.
Blijf vooral zo doorgaan, en ik wens jullie sterkte daarbij .
Liefs, Leny 🥰
Wat een hilariteit met kaartjes. In hotels hebben ze al vaak die kaartjes. In een huisje heb ik nog niet meegemaakt. Geef mij ook maar gewoon een sleutel, alhoewel ik die zelf pas kwijtgeraakt geraakt ben.
Groetjes, Carla.
Dit was zeker een avontuur om nooit meer te vergeten. 😊.
Later met ze alle er om te lachen.
En dingen vergeten dat komt bij ons ook erg bekent voor 🙈.
Groetjes Daniëlla de Ridder-de Raadt
Wat een grappige blog, René en práchtige foto’s!
Groetjes Janny