Een kort vervolg op de tijd…..

---

At Hodson Street – Rosasharn, live ©2018

(Blijf dromen, blijf hoop houden)

---

De vorige blog ‘de tijd vervloeit‘ ging over het begrip tijd en op welke wijze deze op dit moment zijn invloed uitoefent op/in mijn leven. Vanmiddag keek ik een poosje naar mijn partner, terwijl ze sliep. Hierdoor kwam toch weer het begrip ‘tijd’ in mijn gedachten.

Het was een pittig weekje geweest voor haar, met een paar daagjes ziekenhuis als ‘beloning’ voor al het harde werken dat ze doet. Ze had koorts gekregen en aangezien ze nauwelijks weerstand heeft, deed dat direct alle alarmbellen afgaan. Gelukkig heeft de antibiotica zijn plicht gedaan en is de koorts weer verdwenen. Op naar de volgende chemo, joepie 🙁

Maar goed, om terug te komen op het begin van dit verhaal, terwijl ik zo vol bewondering naar haar keek, bedacht ik me dat wij intussen al zo’n 20 jaar het leven met elkaar delen. Een aanzienlijke periode lijkt me, maar toch nauwelijks voor te stellen. We zijn onze gezamenlijke reis pas net begonnen voor mijn gevoel. We zijn nog steeds aan het opbouwen.

Waar zijn die 20 jaren dan gebleven?! Natuurlijk, als je gaat bedenken wat er allemaal is gebeurd gedurende deze jaren, besef je dat dat ontzettend veel is. Maar tegelijkertijd, gevoelsmatig, is deze periode voorbij gevlogen. Vaak hamer ik in mijn blogs op het feit dat je van het leven moet genieten omdat de tijd zo snel gaat, maar ondanks dat ik me daar zo bewust mee bezighoud, is ook bij mij/ons de tijd razendsnel verstreken.

Dat benauwt me, maar is tegelijkertijd de realiteit. Het maakt me droevig, kwaad, trots, dankbaar en uiteindelijk toch zeker ook bescheiden. Droevig omdat je de tijd die geweest is, niet meer kunt terughalen. Kwaad omdat ik het oneerlijk vind dat we onze gezamenlijk gestarte reis niet samen zullen beëindigen. Totaal niet reëel, dat begrijp ik gerust wel, maar pure emotie.

Je maakt samen keuzes in deze jaren waar je beiden achter staat. Geen geringe beslissingen, omdat het op ons beider levens veel impact heeft gehad. Alleen hadden we deze keuzes waarschijnlijk nooit durven te maken, maar samen voelden we ons sterk genoeg om ze te maken. En gelukkig, tot op de dag van vandaag, zonder spijt.

Daarom ben ik ook trots op wat we bereikt hebben in deze 20 jaren. Jaren van vechten, knokken, genieten, hard werken, verzorgen en liefhebben. Met als ultiem resultaat twee prachtige dochters. Dankbaar aan de tijd die ons is gegeven om een deel van onze dromen te verwezenlijken.

Dromen die niet altijd direct vastomlijnd waren, maar die uiteindelijk vaak wel gerealiseerd konden worden door elkaars steun en elkaars vertrouwen. Wie had bijvoorbeeld ooit gedacht dat ik mijn creatieve kant zou durven tonen?! Dat heb ik toch maar mooi mede aan de steun van mijn partner te danken 🙂

En uiteindelijk maakt het begrip ‘tijd’ me ook bescheiden. Wie ben ik om aan zo’n almachtig begrip te tornen. Een fenomeen, onafhankelijk van alles en iedereen, in het menselijk leven de baas der bazen. We kunnen rekken en strekken, smeken en bidden, maar de tijd tikt onverbiddelijk en onverdroten door. De tijd wacht op niets of niemand.

Ach, om maar even een soepele overgang te maken naar een volgend, luchtiger punt, hum, hum, wat is er bijvoorbeeld nog meer veranderd in deze twintig jaren?! Teveel natuurlijk om op te noemen, maar waar ik op zinspeel is het begrip tolerantie in de maatschappij.

Nu mijn stad Haarlem en in het bijzonder zijn burgemeester, Jos Wienen, in de belangstelling staat, kan ik hier zeker niet omheen in deze blog. Zoals u ongetwijfeld zult hebben gelezen of hebben gehoord, wordt de burgemeester 24 uur per dag streng bewaakt en heeft hij moeten onderduiken omdat hij ernstig wordt bedreigd.

Dit waarschijnlijk omdat hij hard heeft opgetreden tegen diverse verschijnselen. Denk hierbij aan motorclubs, illegaal gokken, wietplantages en illegale bewoning van panden. Dat had je je 20 jaar geleden toch niet voor kunnen stellen, dat de burgemeester voor hard optreden als dank 24-uurs bewaking aan zijn broek krijgt.

En nogmaals, ik praat hier niet over een politieagent die met de beste man meeloopt, nee, we praten hier over zwaarbewapende eenheden met de mitrailleur duidelijk zichtbaar voor op de buik. We praten hier over letterlijk moeten onderduiken uit angst voor een aanslag op je leven. Ja, tolerantie in de maatschappij, volgens mij is dat toch wel flink veranderd de afgelopen jaren.

Iedereen lijkt tegenwoordig wel een kort lontje te hebben en niet tegen enige vorm van kritiek te kunnen. Het adagium is momenteel blijkbaar ieder voor zich en de sterkste wint. Stel je toch voor dat iemand je op iets wijst in jouw handelen dat niet verstandig is. Nee zeg, die persoon moet gewoon zijn mond houden, ik doe lekker wat ik zelf wil. Moet ie zelf maar opletten, ja toch……

Totdat iemand anders dezelfde handeling pleegt en jij er last van hebt. Ja, dat is dan een geheel ander verhaal, dan mag jij diegene gerust op zijn nummer zetten, want je hebt last van zijn handelen, dat snapt u toch wel….. 🙂

Als automobilist mag je bijvoorbeeld gerust door rood licht rijden, moet die man die wil oversteken met zijn kinderen bij groen voetgangerslicht, maar zelf opletten.  Maar oh wee, als ik (de automobilist) de voetganger zou zijn met mijn kinderen en er zou iemand door rood licht rijden, ik zou hem ‘vermoorden’, wat denkt ie wel, het zijn mijn kinderen!!!!

Awel, u begrijpt het punt dat ik hier wil maken, intussen vast wel. Ik kan er niets aan doen, maar zeker in deze periode, waarin de eindigheid en kwetsbaarheid van het leven en de snelheid waarmee de tijd verstrijkt in het leven, mij maar weer eens al te duidelijk wordt gemaakt, gaat dit punt mij aan het hart.

Kom op toch mensen, voor je het weet is het leven voorbij, geniet met z’n allen van dit unieke moment dat we deelgenoot mogen zijn van dit prachtige leven en wees tolerant. Gun een ander net zo’n fantastisch en vrij leven als dat je jezelf wilt toewensen en vier het leven samen!!!!

Genoeg gepredikt voor vandaag, geniet van het fantastische weer, geniet van elkaar en, bovenal, leef het leven!!!!

Tot de volgende blog.

Groetjes, René

---

Blijf dromen, blijf hoop houden

---

---