Eindelijk was het dan zover hoor, eindelijk beleefde ik weer eens een hoogtepunt. De hele tijd zat het er al aan te komen, alle voortekenen waren er. En ja hoor, maandagochtend was het er!! De climax, de finale, hoe je het ook wilt noemen. Na weken van opbouwende spanning, ging deze jongen helemaal los.
Zoals u de afgelopen weken al hebt kunnen lezen, ben ik de laatste tijd erg bezig met gevoel en werkelijkheid op één lijn te brengen. Ellen is dood, daar is geen ontkomen aan. De afgelopen tijd heb ik erg fijne gesprekken kunnen voeren, waarbij onbewust toch de nadruk voor mij lag op het feit dit onder ogen te gaan zien.
Alsof het gewoon zo moest zijn had ik dus diverse intieme en fijne gesprekken afgelopen week. Gesprekken met mensen die heel eerlijk en open waren. Die bereid waren ook zichzelf ‘bloot’ te geven. Zoals ik wel in eerdere blogs heb verteld, vind ik dat een belangrijke manier om in contact met mensen te komen.
Als je jezelf durft open te stellen voor een ander, en daarbij je veronderstelde ‘zwakheden’ durft te laten zien, geeft dat een ander vaak het vertrouwen om een eerlijk gesprek met je aan te gaan. “I’ll show you my weakness, I believe it’s my strength”. Deze vlieger gaat natuurlijk niet altijd op, soms tref je weleens een exemplaar die hier misbruik van maakt.
In mijn optiek toont dat dan juist het geringe zelfvertrouwen van die persoon aan. Ofwel, wie is er nu zwak?! Maar enfin, door deze gesprekken werd ik min of meer gedwongen te praten over het verleden en te denken aan de toekomst. Praten over hoe het was met Ellen, wat voor avonturen we beleefd hadden met haar. Maar ook directe vragen aan mij als wat mijn toekomstplannen zijn.
Dat soort gesprekken zette me wel aan het denken op allerlei niveaus. Zoals verleden week al besproken in de blog, ben je op deze manier toch wel bewust bezig met wat René nu eigenlijk wil. De René die er ook moet zijn als tegenwicht voor papa René. Het scheelde afgelopen week sowieso dat er enige ruimte was om te kunnen denken.
Zo waren beide kinderen zaterdag “onder de pannen” en kon ik weer eens heerlijk wandelen en fotograferen in de duinen. Over hoogtepunten gesproken…. Ondanks de regen en de wind was het zo lekker. Het maffe is dat als ik in de duinen ben, ik voor mijn gevoel daar altijd met Ellen ben. Iedere keer weer dwalen op een gegeven moment mijn gedachten af naar haar.
Dan loop ik in mezelf te kletsen tegen haar, zo van: “lekker hè, wat is het toch mooi hier. Moet je zien, moet je ruiken!” Nu moet u weten dat Ellen helemaal niet zo veel op had met natuur en wandelen, dus slaat het eigenlijk nergens op, maar ach, ik kan er niets aan doen 🙂
Ook ontstaat er dan regelmatig een soort boosheid en onbegrip over het leven. Hoe is het toch mogelijk dat ik nog hier mag genieten, terwijl Ellen er, hoogstwaarschijnlijk, niets meer van mee krijgt. Wat is het leven toch iets ongrijpbaars. Dan doemen ook steevast de diepere vragen bij me op, vragen als: ‘wat is eigenlijk leven’ of ‘hebben we wel controle over ons eigen denken’.
Toen ik jong was zat ik al barstensvol met dit soort vragen. Vragen zoals ‘ben ik hier wel werkelijk’, ‘zie ik wel bewust de dingen die ik nu zie, of is het slechts een projectie?!’ Van die vragen waar ik mijn ouders lichtelijk tot wanhoop mee dreef. Nadat het drukker en drukker werd in het leven, zijn die vragen uiteindelijk wel wat weggedreven.
Maar juist nu, na het overlijden van Ellen, komen dit soort vragen toch langzamerhand weer bovendrijven. Intussen weet ik ook dat ik lang niet de enige ben met dit soort ideeën. Dat scheelt aanzienlijk, want vroeger dacht ik wel eens dat ik de enige was die zo dacht. Maar leve Haruki Murakami en levenswijsheid, ik ben dus gelukkig niet de enige.
Neem nu het feit dat iedereen in zijn leven wel eens het moment meemaakt, in een situatie verzeild te zijn geraakt, waarvan men overtuigd is deze al eerder precies zo beleefd te hebben. Een vreemd gevoel, dat gevoel van herkenning. Oververmoeidheid, of misschien daadwerkelijk eerder beleefd?! Ach, van die dingen waar ik u niet verder lastig mee zal vallen.
Verder met de hoogtepunten anders dwalen we teveel af. Want terwijl ik deze blog schrijf, besef ik dat er dus meer hoogtepunten waren deze week. Zo ben ik eindelijk weer eens naar de film geweest en wat voor film!! Amazing Grace, een registratie van 2 live-optredens van Aretha Franklin in een kerk.
Aretha Franklin zingt hier 2 avonden alleen gospelsongs voor publiek. Een chaotische registratie, maar mensen gaat het zien!! Heeft de ziel een stem, kan een mens zijn innerlijke wezen laten horen? Ja zeker en hoe!! Alsof je naast Aretha staat terwijl ze zingt, zo intens en zo vanuit de ziel.
Dep het zweet van haar voorhoofd, geef haar wat water en smeek intussen om nog een song. Meer, meer, meer. Een prachtige ervaring. Als er in Nederland kerken waren waar zo met het geloof wordt omgegaan, ben ik de eerste die voor de kerkdeur staat 🙂
De gehele nacht na de film heb ik liggen woelen met alleen maar die stem, die sfeer in mijn hoofd. Wat een beleving, ik ben rechtstreeks geraakt in mijn ziel door deze beleving, ik ben welhaast bekeerd 🙂 Het geeft maar weer eens aan hoe krachtig het begrip ‘muziek’ kan zijn. Een mooi idee om eens een blog aan te wijden.
Deze week ben ik ook gekomen tot een idee om Ellen in een kunstwerk te vereeuwigen. Wat begon als een idee van mijn schoonzus om Ellen in een schilderij vast te leggen, mondde aan het eind van de week uit tot het idee om zelf met fotografie en bewerking aan de gang te gaan. Het lijkt me een geweldig idee om te proberen haar op een kunstzinnige wijze in beeld te brengen.
In eerste instantie had ik hier nooit aan gedacht, terwijl ik me toch al eerder creatief geuit heb middels fotobewerking. Maar intussen loop ik welhaast over van enthousiasme. Tegelijkertijd besefte ik dat dit ook net het zetje was dat ik nodig had om foto’s van Ellen te gaan bekijken. Nu had ik een doel om die berg te beslechten. Zonder foto’s namelijk ook geen kunstwerk 🙂
En ja hoor, zo komen we eindelijk bij het lang verwachtte hoogtepunt waar u natuurlijk al de hele tijd op zat te wachten. Want deze jongen ging dus maandagochtend eindelijk de confrontatie met de foto’s aan. Foto’s van ons uit mooie tijden, foto’s van de laatste periode. Alles flitste voorbij op de computer.
Een relatie van meer dan 20 jaar passeerde zo eventjes de revue langs mijn ogen. En u snapt het al, dat was natuurlijk brullen geblazen. Wat heerlijk, André van Duin zong er al over, maar hij had gelijk. Zo eens ongegeneerd huilen, vanuit de diepste krochten van het hart, doet een mens uiteindelijk best wel goed. Wat een opluchting voelde ik, nu ik eindelijk de feiten onder ogen durfde te komen.
Confronterend, rauw, pijnlijk, mooi, liefdevol, intens, noem maar op, wat een mix van gevoelens bij het zien van de foto’s. Onvoorstelbaar wat er allemaal heeft plaats gevonden, ook juist in die laatste periode. De ene dag zie je nog foto’s van de laatste vakantie, waar ze met haar, naar later bleek, laatste krachten nog heerlijk glimmend op de foto staat. Om vervolgens het mapje met foto’s te openen van een paar dagen later, waarop ze in een kist ligt.
Mijn hemel, wat een spagaat. De waterlanders konden gewoon niet uitblijven en gelukkig ook maar. De hele tijd ben je bezig met de verzorging van de kinderen, met het draaiend houden van het gezin en is er voor emoties weinig ruimte. Je bent meer bezig met de emoties van de anderen. En nu, op deze maandagochtend, kon ik me gewoon eens even lekker laten gaan.
De tijd was er blijkbaar rijp voor. U vindt het misschien raar klinken, maar voor mij toch echt een heerlijk opluchtend, maar nogal nat hoogtepunt dus. Vol bewondering en liefde heb ik naar de foto’s gekeken. Wat een mooie, sterke vrouw had ik toch. Wat ben ik trots op haar. Ik weet dat ze er niet meer is, maar ik heb haar op mijn manier ook weer helemaal gevonden.
De spanning die rustte op de confrontatie met het weerzien van het verleden, leverde voor mij uiteindelijk een emotioneel, maar mooi hoogtepunt op. Weer een stapje gezet in het verwerkingsproces. Nu op naar een kunstzinnige creatie die Ellen alle eer aan doet. Ik heb er zin in gekregen om het verleden een plek te gaan geven in het heden.
Met deze fijne gedachten wil ik deze blog beëindigen. Een overzicht van een tumultueus weekje vol hoogtepunten. Het leven gaat door, wij moeten door en Ellen zou niet anders willen dan dat wij doorgaan. Niet altijd even makkelijk, maar we komen er wel. Ik wens u allen een heerlijke week vol geweldige hoogtepunten toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Wauw, wat geweldig weer geschreven, René, er komt zoveel emotie voorbij. Gelukkig kun jij in het schrijven en foto’s maken veel van je verdriet kwijt. Succes met je creativiteit over Ellen, en veel liefs van ons. Leny
b7a580afd2079cf221c6841ba6c6b9b0.gif
mmmmm, dat moest een plaatje zijn van een virtuele hug!
Mooi beschreven René!
x
Jeetje René, wat een mix van emoties, zo te genieten van prachtige muziek van Aretha om daarna het gevecht aan te gaan met jezelf, de confrontaties met je foto’s, jullie leven samen van het begin tot het einde maar daar ook weer iets heel positief van te gaan maken door middel van het eerbetoon aan Ellen.
Ik wens je heel veel inspiratie!
Zo dan René, wat goed dat je de confrontatie met de foto’s bent aangegaan!
Dat alle emoties de revue zouden passeren kon natuurlijk niet uitblijven, maar is iets wat je niet tegen kunt houden en ook niet moet willen! Je bent een stapje verder in het verwerkingsproces! Je hebt het weer zo goed van je af geschreven ook dat hoort blijkbaar bij jouw proces!
Hoop dat je door de foto’s en het terug kijken in jullie leven, je inspiratie heeft gegeven voor je kunstwerk .
Lieve groet 💫💕
Weer een fantastische stap voorwaarts, krachtig verwoord!
En die fragiele paddenstoelfoto riep bij mij meteen Sting op :how fragile we are. En ja dat past zelfs bij je foto van het zachte rund 💪
Je hebt je emoties weer heel mooi onder woorden gebracht. Goed van je om de foto’s te bekijken, ik kan me voorstellen dat je dan ook vreselijk moet huilen. Foto’s herinneren je aan de mooie tijd die nooit meer met Ellen zal komen. Een goed idee van van een eerbetoon aan Ellen. Dat helpt ook vast met het verwerkingsproces.
Lieve groetjes, Carla.
Gaaf fotowerk Rene met de kleurtones.Heb afgelopen
vrijdag ook toevallig in de Kennernerduinen gestruind.
Dus herken dat erg allelei gedachten door je hoofd gaan
maar ook ontspannend. Zeker met wat jij hebt meegemaakt
Maar lees uit de zinnen/woorden dat je er sterker uit komt.
Gr Jeff (Zoom)