De wind en haar discipelen

Ademloos luister ik naar het koor der bladeren.

Iedere keer weer, als de wind de bladeren aan de bomen beroert, dan eens zacht, dan weer fel, klinkt, als ware het dat ieder blaadje een eigen stem bezat, een prachtig gestemd geluid.

Duizenden kelen, maar allen dezelfde toonsoort. Geen dissonant, geen enkele, fascinerend.

De grote bladeren vormen de bas, wellustig brommend als de wind hen raakt. Daardoorheen, een vrolijk kwetterend kinderkoor.

Gevormd door de kleine bladeren, jong en speels eigenwijs. Maar vol discipline de juiste hoogte niet versagend.

De wind als strijkstok, maar tegelijk als dirigent. Dan weer strelend, dan weer bulderend, componeert zij de melodie, beheerst zij het complete stuk.

Haar discipelen volgen lijdzaam, vol genegenheid haar bevelen.

En ons, luisteraars, past slechts een stilzwijgen, om bewonderend te genieten van dit volmaakte samenspel tussen meester en koor. Het is lente……..

---

---