De waarheid is soms hard. Dan word je bijvoorbeeld even iets achteloos medegedeeld, waarvan je later denkt: “en bedankt!!”. Van die vileine opmerkingen waar niet alleen volwassenen een patent op hebben. Oh nee, zekers niet, vlak die lieve kinders absoluut niet uit. U bent gewaarschuwd!! Het begon allemaal nog zo hoopvol de afgelopen week.
Eindelijk mochten we weer naar de kapper en dat was hoognodig. Het onkruid wierde telig op mijn charmante bolletje. De paar haren die daar nog zaten hadden de afgelopen maanden flink hun best gedaan. Wat een coupe, het leek wel weer de René van 20 jaar geleden. Zoals een ‘instagramvriendin’ mij droog mededeelde: “corona maakt je weer jeugdig” 🙂 Lang haar, volle bos, het was net echt.
Je moest alleen wel om de gaten heen kijken. De waarheid is natuurlijk dat ook op mijn hoofd de jaren niet hebben stilgestaan. Maar goed, hoe dan ook, we mochten weer naar de kapper. Met als resultaat eindelijk weer een heerlijk kortgeknipt koppie, wat een verfrissend gevoel. Maar door die knipbeurt kwamen een meisje en ik ‘s ochtends om half acht op de volgende conversatie.
Ik moet erbij vermelden dat ik het verhaal mag plaatsen van haar, op voorwaarde dat ze anoniem zou blijven. Dus bij deze, ik kan u niet vertellen wie het jongste meisje in mijn huis is met wie ik dit gesprek voerde, dat blijft geheim 🙂 De dame flapte er namelijk spontaan uit, dat er mannen zijn die rond hun 30e al zo’n kaal rond plekje achter op hun hoofd hebben.
“Mijn hemel, wat erg, no way dat ik daar later iets mee wil. Of ze hebben gewoon nog haar of ze hebben voor mij maar een haar transplantatie over!”. Ik kon praten als brugman, maar dit was haar mening en hier wilde ze niet vanaf wijken. Ik probeerde haar duidelijk te maken dat uiterlijk niets zegt over hoe een persoon is. Ook het innerlijk van een mens is erg belangrijk.
Je kunt misschien de knapste man van de aardbol treffen, maar hij kan een hork van een vent zijn. Daar wordt je dan ook niet gelukkig van. Misschien kan een wat minder knap persoon juist heel lief zijn en perfect bij je passen. Oftewel, staar je niet blind op uiterlijk. Nou, dat had ik dus niet moeten zeggen, want toen kreeg ik hem toch even om mijn oren…..
“Oh, dus zoals bij jou en mama. Een knappe man ben je niet, maar toch is mama bij je gebleven. Dus moet ze wel gelukkig zijn geweest!!” En bedankt hoor, moet dat nu om half acht ‘s ochtends?! De waarheid is soms hard, dat blijkt maar weer. Ik opperde dat ik hoopte dat mama gelukkig was met mij.
Waarop ze vervolgde met: “nou, dat moet wel, want anders had ze allang tot ziens gezegd en was ze op naar de volgende man gegaan. Net als ik zou doen, want mama en ik lijken op elkaar!!” Waarna de conversatie was afgelopen en ik achterbleef met een ietwat aangetast zelfbeeld 🙂
Ja, het is altijd lachen in dit huis, dolle pret!! Al vond ik de laatste opmerking van het ‘lijken op elkaar’ een absolute waarheid. Ellen is nooit ver weg in dit huis, ze heeft haar genen perfect doorgegeven aan de volgende generatie!! Wat ook een pijnlijke waarheid is, is dat de tijd zo snel gaat.
Hier was het mijn oudste dochter die me dit in eerste instantie deed beseffen. Ze liep naar de trapkast en schoot ineens in de lach. “Weet je nog pap, jij zei altijd tegen mijn vriendinnetjes dat er een lift aanwezig was in de kast. Net als dat je altijd zei dat we een olifant in de tuin hadden”. Ik hou er namelijk van de zaken enigszins mooier voor te stellen, dan ze in werkelijkheid zijn.
De waarheid is dat we ‘slechts’ een trap bezitten en ook geen olifant. Dit even voordat er vreemde verhalen in de wereld komen. Maar vooral richting kinderen is indruk maken een hobby van me 🙂 Het bleek dus dat haar vriendinnen het daar nog wel eens over hadden. Zo van: “vroeger bij jou thuis, zei je vader altijd…..” In ene leek die tijd heel lang geleden voor me. Het deed me beseffen dat de meiden snel groot worden.
Waar blijft de tijd?! Net als met Sara, die heeft zich afgelopen week ingeschreven voor de middelbare school! Ja vaders, de tijd vliegt voorbij en staat geen seconde stil. Dat is de waarheid en niet altijd even leuk. Soms zou ik willen dat de meiden nog zo klein waren. Ik kan me nauwelijks meer voorstellen dat ik die dames heel wat keren de fles heb gegeven.
Dat er heel wat luiers door mijn handen zijn gegaan, met steeds weer een verrassing wat betreft de inhoud. Alhoewel, bepaalde luiers waren van 2 meter afstand al te ruiken; ra ra, wat zou de inhoud zijn?! Maar tegelijkertijd vind ik het ook mooi om te zien hoe ze zich ontwikkelen. Hoe de meiden steeds zelfstandiger worden en mij niet meer nodig hebben.
En zo moet dat ook, lekker op eigen benen met de wetenschap dat ik er altijd voor ze ben als het nodig is. Het grote loslaten is begonnen. En daarmee ontstaat er ook een waarheid die wel fijn is. Er komt steeds meer gelegenheid om zelf wat te kunnen ondernemen. Ik hoef niet meer altijd thuis te zijn als de meiden thuis zijn. En eerlijk is eerlijk, dat is best wel fijn.
Ik kan nu overdag ook gewoon even een uurtje gaan wandelen of iets dergelijks. Ik hoef niet direct meer van alles te gaan regelen wat betreft oppas. Mede daarom heb ik pas geleden mezelf verwend met een telelens voor de fotografie. Na alle opgebouwde spanning van de laatste periode vond ik dat ik mezelf wel eens wat cadeau mocht doen.
Juist nu, in de tijd dat de lente op het punt van beginnen staat, is zo’n lens een geweldig bezit. Je kunt er namelijk voorwerpen dichtbij mee halen. Dus denk bijvoorbeeld aan broedende vogels, die je nu kunt vastleggen zonder dichtbij te hoeven komen. Het liefst stoor ik de dieren niet, zeker in deze tijd niet, het broedseizoen.
In mijn omgeving bevindt zich veel polderlandschap, een uitgelezen plek om diverse vogelsoorten vast te leggen. Ik hou van wandelen, maar het liefst met fototoestel. Ik kan niet iedere dag naar de duinen, maar tegelijkertijd had ik mijn omgeving op landschapsniveau wel zo’n beetje in alle posities gefotografeerd. Daardoor ontbrak het me weleens aan de motivatie om in de buurt een rondje te maken.
Deze lens vormt nu een fantastische uitdaging om het bekende landschap vanuit een nieuwe invalshoek te benaderen. Namelijk vanuit een ‘dierlijk’ oogpunt. Al jaren zie ik bijvoorbeeld prachtige formaties vogels, maar tot nu toe kon ik ze niet goed vastleggen en nu dus wel. De lens is een prachtige stimulans gebleken om iedere dag weer even een uurtje in de eigen omgeving te gaan wandelen.
Misschien een slecht excuus om zo’n lens te kopen, maar bij mij heeft het wel gewerkt 🙂 Hoe leuk is het niet om opnieuw ‘verliefd’ te worden op je eigen omgeving?! Wat dat betreft woon ik hier , in Haarlem-Noord, op een prachtig centraal gelegen locatie. Dichtbij de stad, maar evenzo dichtbij allerlei prachtige natuur.
Een rijkdom die ik me terdege bewust ben en, gezien de huidige huizenprijzen, niet alleen ik. Maar goed, dat is weer een compleet ander verhaal, daar heb ik het al eens in een blog over gehad. Feit is dat in deze omgeving ons huis staat, dat geluk moeten we dan ook maar koesteren. En dat doen we dan ook volop! Ik wens u een prachtige week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Mooie blog René, heerlijke discussie met je dochter, ja kleine meisjes worden groot, hebben ze het eerst nog over poppen en denken ze nu na over toekomstige vriendjes met of zonder kalend kruintje. Geweldig dit! Veel plezier met je nieuwe lens en als dit de eerste foto’s zijn belooft het nog wat, prachtig!
Lieve groet,
Ank
Heerlijke blog, René en wat een mooie foto’s! Lekker genieten van de nstuur met je nieuwe lens.
Fijne nieuwe week en groetjes
Janny