De trein is zo fijn, lieve mensen. Zodra je instapt en een plekje hebt bemachtigd, kan het grote genieten beginnen. Zonder je te hoeven inspannen, zoef je van plaats A naar B.
De ogen worden verwend door een continu wisselend landschap. De cadans van de trein maakt je heerlijk loom. Tijd voor een dutje of wat overpeinzingen, zo ontspannend.
Zo vertrok ik verleden week, goedgemutst, met een paar reisgenoten vanuit Hamburg naar Haarlem. Een reis van, normaal gesproken, ruim 5 uur. Slechts 1 overstap, de tas gevuld met drinken, etenswaar en leeswerk.
Heerlijk, wat wil een mens nog meer?! Nou, daar kwam ik snel achter. De trein vertrok op tijd, maar daar was ook alles mee gezegd.
Ik zal u de vele details besparen, maar na 8,5 uur reizen kwamen we toch nog thuis. Na 7 keer overstappen en een busreis tussen Amsterdam en Haarlem, kon de voordeur opengedraaid worden.
Niet te geloven wat er allemaal mis ging. Kapotte bovenleidingen, werkzaamheden aan het spoor, ga zo maar door. En toch blijf ik van de trein houden. Altijd blijven lachen, ja toch?!
Het leuke van al deze onvoorziene gebeurtenissen vond ik namelijk de spontane interactie tussen mensen. Zo waren we met wat medelanders gestrand in een klein plaatsje in Duitsland. Onze primaire zorg was om in ieder geval tot Hengelo te komen.
Er ontstonden diverse gesprekken en iedereen trachtte elkaar zo goed mogelijk te helpen. Zo bood een man aan om mee te rijden in zijn camper. Al pasten we daar natuurlijk niet met z’n allen in.
Andere mensen huurden een taxi om voor 120 euro naar Hengelo gebracht te worden. En wij hoopten stiekem op nog 1 trein richting Hengelo. Anders zou het toch echt een hotelletje worden.
Op dat soort momenten kun je wel boos en gefrustreerd raken, maar het is puur een gevalletje overmacht. Probeer er dan in ieder geval nog maar een beetje de lol van in te zien.
Maar warempel, onder luid gejuich verscheen er toch nog 1 trein richting Hengelo en konden we allemaal verder reizen. En de mensen die voor 120 euro met de taxi naar Hengelo waren gereisd?
Die ontmoetten we weer op station Hengelo. Zij wat geld lichter en wij besmuikt gniffelend. Maar eerlijk is eerlijk, als wij hadden moeten overnachten, hadden zij kunnen lachen.
Ach, hoe dan ook, de trein is zo fijn. Al vraag ik me af of ik met dit ‘vluggertje’ mensen heb overgehaald om ook eens wat vaker in de trein te stappen😃
