De mens stelt niet veel voor. We vinden ons wel heel wat, maar ach wat zijn we onbeduidend in het grote geheel. Dat bedacht ik me maar weer eens toen ik een boekje over astronomie las. “Een kleine introductie in de sterrenkunde” van Govert Schilling. Een aanrader om eens te lezen als u zich afvraagt wat wij, als mens, nu eigenlijk voorstellen in het grote geheel.
Het zet de lezer weer met beide beentjes op de grond en doet je beseffen dat de mens behoorlijk nietig is. Ten eerste bevolken wij deze planeet pas zo’n 300.000 jaar in de huidige vorm als Homo sapiens. Dit terwijl de aarde zelf zo’n 4,5 miljard jaar bestaat. Dus onze soort stelt wat bestaansrecht op aarde al niks voor. Planten en dieren bevolkten al heel wat miljoenen jaren eerder onze aardbol.
Maar nu komt de informatie uit het boekje van Govert Schilling om de hoek kijken. Hierdoor ga je beseffen dat de aarde, onze planeet, in het heelal maar weer erg weinig voorstelt. Ga er maar even rustig voor zitten 🙂 De aarde maakt deel uit van ons zonnestelsel. De aarde draait, net als nog 8 planeten (en nog meer vormen) om de zon, zoals u weet.
De zon is een ster en maakt op haar beurt weer deel uit van het Melkwegstelsel. Dit Melkwegstelsel, een sterrenstelsel, bestaat op zijn beurt uit zo’n 300 miljard sterren. Iedere ster is een zon, net als de zon die ons zonnestelsel vormt. Bij ieder van die sterren kan ook een geheel stelsel aanwezig zijn van planeten en wat al niet meer, een eigen zonnestelsel. Heeft u hem nog?!
Zo’n sterrenstelsel als het Melkwegstelsel is op zijn beurt ook weer niet uniek. Er zijn zo’n 100 miljard sterrenstelsels. En dit geldt voor het voor ons waarneembare heelal, het gedeelte van het heelal dat in theorie mogelijk is van op aarde waar te nemen. Want hoe groot is het heelal wel weer niet? Misschien zijn er zelfs wel meerdere heelallen. Maar goed, daar zal ik stoppen, anders worden we gillend gek.
Dus, even kort samengevat, ons zonnestelsel heeft 8 planeten en er zijn zo’n 300 miljard zonnestelsels in ons sterrenstelsel, het Melkwegstelsel. Dan moeten er alleen al in ons sterrenstelsel aardig wat planeten zijn. En dan zijn er ook nog eens zo’n 100 miljard sterrenstelsels, dus u begrijpt, onze aarde is absoluut niet alleen.
Ongetwijfeld is de aarde dus slechts één exemplaar van miljarden planeten in het heelal. Een hoop getallen, waar ik u overigens niet mee wil imponeren. Maar die wel heel duidelijk laten zien hoe de verhoudingen liggen. Dan nog even in herinnering roepend hoe ‘kort’ de moderne mens de aarde bevolkt en u begrijpt, de mens stelt niet veel voor.
De mens past iets meer bescheidenheid, lijkt mij. Het geeft voor mij persoonlijk ook het besef dat we des te meer moeten genieten van die unieke kans dat wij nu leven. En dat we vooral ook dat leven en de planeet die dit leven mogelijk maakt, moeten koesteren. Waarom de baas willen spelen over anderen, waarom je meer voelen dan je medemens?! Waarom het vernietigen van de natuur?
Ga toch gauw weg, ook jij stelt geen ene r..t voor in het grote geheel. Geniet van het leven, laat anderen net zoveel genieten en oordeel niet zo snel. Maar wees toch ook zuinig op dat mooie bolletje die ons de kans geeft om te leven. Want de aarde mag dan wel niet uniek zijn als planeet zijnde, uniek is het wel omdat het de enige, tot nu toe ons bekende, planeet is waarop leven mogelijk is.
Hoe bijzonder is dat wel niet?! En de aarde zal ook nog wel wat jaartjes blijven draaien in zijn baan om de zon, met of zonder de mens. Maar de mens kan zijn eigen bestaan wel verknallen. We zijn zo druk bezig de aarde aan te tasten, uit te putten, dat de voorwaarden om te kunnen leven in het geding komen. De beschermende atmosfeer wordt aangetast, we denken dat de natuur zich aan de mens aanpast, in plaats van samen te leven.
Ik heb het al in eerdere blogs gehad over het fragiele evenwicht waaruit het leven op aarde samenhangt. Grootste stoorzender binnen dit evenwicht zijn toch echt wij, de nietige mensjes. Dat zogenaamde denkvermogen van ons heeft veel mooie dingen opgeleverd, maar brengt ons nu ook aan de rand van de afgrond voor wat betreft het eigen bestaan.
Hoog tijd voor relativering, lijkt me. Misschien zou een mens bij aanvang van het leven al de kans moeten krijgen iets meer “luchtigheid” te creëren. Misschien dat het dan in de rest van een mensenleven ook wel goed komt. We hebben een dusdanige maatschappij gevormd, dat er zoveel moet. Al vanaf de eerste jaren. We hebben zo’n stressmaatschappij gevormd. Het lijkt wel dat als je niet het uiterste uit jezelf haalt, je gefaald hebt.
Dat is natuurlijk niet zo. Al dat focussen op prestaties leidt, in mijn beleving, alleen maar tot ongezonde spanning en egocentrisme. Zo vroeg mijn oudste dochter zich een paar weken geleden terecht af, waarom ze zoveel ‘onzin’ moest leren. Allerlei vakken op school waar je later niets mee gaat doen en zoveel stof die je, na het maken van een proefwerk, vaak weer vergeet.
Tja, ik zal wel een slechte ouder zijn, maar ik vroeg het me ook af 🙂 Weliswaar verzocht ik haar nog even door te zetten, maar ik snap volledig wat ze bedoeld. Ik vertelde haar dat gelukkig in het leven zijn, doen waar je hart ligt, veruit het belangrijkste is. Maar dat de huidige maatschappij ook om een stom papiertje, een diploma, vraagt, waardoor men denkt te weten wat je allemaal kan als mens.
Iets dat overigens niet altijd strookt met de werkelijkheid. Zelf heb ik regelmatig mogen ervaren dat mensen met het juiste opleidingsniveau en het vereiste diploma totaal niet functioneren in hun werk. Terwijl mensen zonder dat diploma er geknipt voor zijn. Oftewel, het is niet zaligmakend dat onderwijssysteem. Hoeveel mensen doen overigens nog steeds het werk waarvoor ze ooit geleerd hebben op school?
Toch is het een systeem dat de mens zelf verzonnen heeft. Misschien is hier plaats voor verandering, voor bezinning. Een andere, meer ontspannen manier van het leven starten. Als jong mens sta je in die eerste levensfase al direct onder zo’n druk. Het leven bestaat uit meer dan alleen maar presteren, het bestaat ook uit samenleven en respecteren. Samenleven met en respecteren van zowel de medemens als de natuur.
Leer een kind van jongs af aan dat het onderdeel is van een geheel. Dat het uniek en bijzonder is om te mogen deelnemen aan dit proces. Dat je er vooral ook van moet genieten. Leef het leven, adem het leven, voel het leven. Op deze manier kweek je een bewustzijn die voor iedereen gezond is. Voor de mens als wel voor de natuur, samen sta je sterk.
Ik zal misschien wel een verkeerde opvoeding geven, maar zelf probeer ik mijn kinderen niet onder druk te zetten voor wat betreft verwachtingen. Ik heb alleen hoop. De hoop dat het blije en gelukkige mensen op deze aardbol worden. Mensen met respect en liefde voor de medemens en de natuur. Mensen die, als ze eenmaal oud zijn, op een fijn en zelf gevormd leven kunnen terugkijken.
Ach, ik weet het, het is niet de eerste keer dat ik dit soort woorden uit, vergeef me. Maar ik vind het zo belangrijk omdat stress, die zelfopgelegde druk, de mens geen goed doet. En de mens zeker geen plezieriger wezen laat worden. Het leidt tot hebzucht, afgunst, intolerantie en onverschilligheid richting de medemens en richting onze bron van leven, de aarde. Dat moet je toch niet willen?!
Dat was de blog voor deze week, ditmaal een ietwat moralistische. Maar net als in het echte leven, soms lach je, soms heb je verdriet. Soms ben je serieus en soms snap je er helemaal niks van. En aangezien deze blog een afspiegeling van het dagelijkse leven placht te zijn, moet een blog als vandaag ook kunnen 🙂
Ik wens u allen een heerlijke week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
We zijn inderdaad erg nietig René en als ik er over na probeer te denken gaat het allemaal boven mijn pet. Ik vind het ook heel erg dat we onze planeet zo aan het vernietigen zijn. Vooral wat we dieren allemaal aandoen en hun leefgebied vol bouwen. Het grootste probleem is dat er teveel mensen op dit planeetje zijn.
Groetjes, Carla.
Mooie blog, die aanzet tot wat meer en vaker stil te staan bij onze plaats in het geheel. Dankbaarheid voelen dat we een deeltje van dit fantastische geheel mogen zijn!
Tot de volgende nlog, René!
Groetjes Janny