De lotgevallen van een amateurfotograaf

At Hodson Street – I’m ready to Rock ‘n Roll ©2018

---

Zwartkopvuurkever

---

Het leven van een amateurfotograaf gaat zeker niet alleen maar over rozen. Terwijl u, lekker onderuitgezakt in uw stoel, hopelijk kunt genieten van de foto’s die deze amateur iedere week plaatst, loopt deze fotograaf ondertussen behoorlijke risico’s!! Maar ja, alles voor het plezier van de lezer toch 🙂 Aan de hand van wat voorbeelden zal ik u deelgenoot maken van enige van mijn ervaringen.

Wat wil het geval, foto’s maken is één, maar om het onderwerp goed in beeld te krijgen is een ander verhaal. Om nog maar te zwijgen over de risico’s die het fotograferen in heuvelachtig gebied met wilde dieren sowieso met zich meebrengt. Neem nu bovenstaande foto.

Leuk, zo’n zwartkopvuurkever proberen vast te leggen, maarre, dat gaat zomaar niet. Voor deze foto moest ik me in een vochtig stuk bos tussen het kreupelhout begeven, omringd door tientallen, bloeddorstige muggen. Eén voet op een restant boomstam, de ander tussen het groen en bukken maar. Ondertussen voerden de muggen een massale aanval op mijn tere huidje uit, ervoor zorgend dat ze niets tekort kwamen.

Ze leken wel uitgehongerd, volgens mij heb ik minimaal een liter bloed gedoneerd aan ze. Nadat ik eindelijk de kever goed in beeld had gekregen, keek ik eens naar mijn linkerbeen op de boomstam. Ai, de volgende aanval, mijn voet bleek namelijk precies op de snelweg van een colonne rode mieren te staan. Stampend en flink schuddend met mijn been, ontdeed ik me van de aanvalsleiders en heb wel duizend keer mijn excuses moeten aanbieden voordat ze me lieten gaan!!

Schoonheid van het leven

Aan zee fotograferen is ook niet zonder risico. Ingespannen werkend is het mij al diverse malen overkomen, dat de zee eerder bij mijn benen was dan verwacht. En dat gebeurt om een of andere reden altijd in de winter, lijkt wel 🙂

Eén keer zelfs stond ik hartje winter aan de rand van de zee een prachtige zonsondergang te fotograferen. Volledig in beslag genomen door het schitterende schouwspel, had ik niet in de gaten dat zich achter mij intussen een binnenmeertje had gevormd. Met als gevolg dat toen ik klaar was en terug wilde, dat alleen nog maar kon via het binnenmeertje.

Ofwel bij een graad of 4°C, den broek opstropen, schoenen uit en waden maar. Nou, ik kan u vertellen, de terugrit van zo’n drie kwartier op de fiets, was koud!! Daarentegen was, eenmaal weer opgewarmd thuis, de voldoening groot!!

 

Meermalen heb ik mijn gêne opzij gezet voor het beste resultaat. Sneaky verscholen in bosjes om een vennetje vast te leggen. Denkend dat niemand je ziet, en dan erachter komend dat het gangbare wandelpad maar een paar meter verder ligt. Boze en fronsende blikken van de voorbijgangers die minimaal dachten met een vies mannetje te maken te hebben.

Liggend op de buik om een paddenstoel, insect of bloem vast te leggen, onbedoeld de stuipen op het lijf jagend van de nietsvermoedende dames die net de hoek omkomen. Alles werd verwacht, van vos tot hert, van konijn tot hooglander, maar zeker niet een languit liggende, volwassen man 🙂

Ja, en dan nog de risico’s van het liggen voor mijzelf. Na het liggen erachter komen dat de hooglanders aan de dunne waren geweest, de knieën nietsvermoedend in heerlijke prikkelplanten plaatsen, ik bedoel maar!!

Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik ook zelf wel enigszins debet ben aan bepaalde situaties, snel afgeleid als ik ben. Neem bijvoorbeeld het moment dat ik al ruim een half uur had gewandeld en naar mijn fototas greep om een lens te pakken. Niets geen fototas, die stond natuurlijk gewoon nog op mijn fiets, in het zicht van iedereen. Nou, de terugweg naar de fiets heb ik in een kwartier afgelegd hoor!!

Gelukkig stond de tas nog braaf op me te wachten met lenzen en toebehoren erin. Dat moment betekende zowat het einde van mijn fotografieaspiraties, vergeetachtige Jan/René die ik ben. Want ik geloof nooit dat vrouwlief glimlachend had gezegd van ”geeft niets joh, kan gebeuren, ga maar nieuwe spullen kopen”. Sindsdien is het bij mij dan ook van check, double-check, voordat ik mijn wandeling start 🙂

Nog zo’n mooi voorbeeld van afgeleid zijn is het om me heen kijken tijdens het fietsen. Het is niet de eerste keer dat ik iets meen waar te nemen, ernaar kijk, en vervolgens met fiets en al de heuvel afrijd!! Ja, ik wil graag alles zien, de beste foto’s aan jullie presenteren, maar dan zijn de risico’s bij mij ook navenant. Tegenwoordig houd ik mijn blik op de weg en komt het fotograferen wel als ik afgestapt ben. Het spijt me, maar ik wil nog wel wat langer mee!!

Over fietsen gesproken, ik heb u pasgeleden verteld dat ik sinds kort de trotse eigenaar ben van een mooi racemonster. Wow, wat kan ik nu hard de heuvels afrijden, voel me net Joop Zoetemelk (heuvel oprijden is een ander verhaal…). Vaak vertrek ik uit de duinen als de zon zijn oogjes dicht heeft gedaan. Vroeger reed ik dan op mijn trouwe, lawaaierige, oude fiets langzaam naar de uitgang, de koplamp een flauw schijnsel op de weg vormend.

Dat is nu een ander verhaal. Zo wierp ik mij één van de eerste ritjes op mijn mooie Puch (jawel, ze hebben dus blijkbaar ook fietsen) met doodsverachting van de heuvels af, met een koplamp die, wat lichtsterkte betreft, vergelijkbaar is met een bouwlamp. Staat daar tot tweemaal aan toe een roedel herten compleet verblind en verbijsterd  midden op de weg.

Nu, ik kan u verzekeren, met de remmen van mijn nieuwe Puch is niets mis. Dat was even wennen voor mij, maar ook dus voor de dieren. Ze horen me nu niet meer aankomen en blijkbaar verlicht mijn kop cq. bouwlamp het halve duingebied. Dus tegenwoordig rijd ik braaf met matige snelheid de duinen uit en toon mijn wieleraspiraties pas op de grote weg.

Tot slot van deze blog wil ik u nog één grote bron van risico meegeven. Dat is namelijk de mens. Zo plaats ik de foto’s voor u op deze site, met ‘gevaar’ voor eigen leven. Laatst kwam ik een dame tegen, waar ik in een aardig gesprek mee raakte. Ze kwam vaker in het gebied en we hadden het over het contact tussen mens en dier. Dit omdat we een kudde Konikpaarden voor ons hadden op het fietspad.

Een prettig gesprek totdat de dame doorkreeg dat ik de paarden fotografeerde. Haar eerste vraag was wat ik deed met de foto’s om direct, zonder mijn antwoord af te wachten, er kordaat aan toe te voegen dat ik ze niet op internet moest plaatsen. Toen ik bevestigde dat ik dat wel deed, werd ze behoorlijk knorrig.

Volgens haar was het al zo druk in de duinen en zouden mijn foto’s alleen maar tot meer aandacht leiden voor het gebied, waardoor het nog drukker zou worden. Voorzichtig probeerde ik haar duidelijk te maken, dat de duinen vrij toegankelijk zijn voor wie maar wilt en dat mijn foto’s echt niet tot een verkeerschaos zouden leiden.

Dit bleek alleen maar meer olie op het vuur. Er werd me nogmaals op het hart gedrukt de foto’s niet te plaatsen, waarna de aardige dame haar weg vervolgde. Het enige wat ik me op dat moment kon bedenken was dat het toch wel een enorme eer zou zijn als mijn foto’s meer mensen de natuur in zouden lokken.

Meer aandacht en bewustwording van al dat moois om ons heen, zou absoluut geen kwaad kunnen. Waarna ik direct besloot, het spijt me, de foto’s toch te blijven plaatsen. Maar ja, u begrijpt, vanaf dat moment kijk ik permanent over mijn schouder tijdens het fotograferen of de dame niet ergens in mijn buurt vertoeft, want oei….. 🙂

Nou ja, zomaar wat lotgevallen van een amateurfotograaf. Maar met liefde onderga ik ze hoor, want uw commentaren zijn als een soort van ‘doping’ voor mijn ziel. En wees nu eerlijk, een beetje spanning in een mensenleven kan toch geen kwaad?! Tot zover deze blog. Een goede week gewenst en tot de volgende blog!!

Groetjes, René

PS: laatste update, geloof het of niet, wie kwam ik gisteren tegen aan het begin van mijn tochtje door de duinen?! Precies, u raadt het al, de desbetreffende dame, wat een toeval!! Ze herkende me direct, “aha, jij bent van de foto’s”, dus ik zette me al schrap 🙂

Maar eerlijk is eerlijk, we hadden een ontzettend fijn gesprek. Allebei grote natuurliefhebbers en geen onvertogen woord. Zo zie je maar weer, niets zo veranderlijk als de mens en, misschien, gelukkig ook maar. Dus bij deze beloof ik niet meer over mijn schouder te kijken, we zijn nu goede vriendjes 🙂

---

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en blijf op de hoogte van alle avonturen!!!!

Inschrijven/Subscribe Uitschrijven/Unsubscribe

Emailadres:

Leave this field empty if you're human:

---

---

---