Soms heb je even een geheugensteuntje nodig om te realiseren wat er zich allemaal heeft afgespeeld de afgelopen jaren. Voor mijn gevoel zijn deze jaren voorbij gevlogen. Ik heb moeite te herinneren wat er allemaal wel niet in is gebeurd. Wel weet ik dat ik deze jaren als bijzonder hectisch heb ervaren.
Toevallig kwamen 2 gebeurtenissen in dezelfde week voorbij. Zodoende werd ik weer eens getriggered na te denken over de afgelopen periode. Ten eerste kreeg ik een uitnodiging van een vriendin die zestig gaat worden. Daar ‘schrok’ ik wel even van, want voor mijn gevoel was ze net in de vijftig. Maar ja, zoals u allemaal weet, staat de tijd niet stil.
De tweede gebeurtenis in die week was dat we, op de verjaardag van mijn schoonmoeder, even bij het graf van de ouders van Ellen zijn geweest. Terwijl we daar stonden en wat plantjes verzorgden staarde ik enige tijd naar de grafsteen. Iets raakte me, maar ik kon het nog niet goed plaatsen. In ene besefte ik het.
Op de grafsteen stonden de overlijdensdata van de ouders van Ellen gebeiteld. Kale, emotieloze cijfers, maar met een grote waarde. De cijfers maakten in één oogopslag duidelijk dat het belevingsgevoel van mij volledig strookte met de werkelijkheid. in ene realiseerde ik me hoe het kon dat een vriendin zestig gaat worden, maar dat ik de laatste jaren min of meer ‘gemist’ heb.
De vader van Ellen is namelijk overleden in 2013. De moeder van Ellen in 2015 en Ellen zelf is in 2017 gaan kwakkelen. Tel uit je winst 🙁 Als u zich er dan nog eens bij bedenkt dat we de ouders van Ellen jarenlang ‘verzorgd’ hebben, dan begrijpt u dat er weinig ruimte was om andere dingen te ondernemen.
Dat we nog tijd vonden om aan onze kinderen te ‘werken’, ongelooflijk!! Pfff., ik kreeg het er benauwd van. Hoe hebben we dat ooit voor elkaar weten te boksen. En dan werkte Ellen ook nog eens 32 uren per week. Dat zijn van die periodes in je leven die je niet te vaak moet hebben. Je ondergaat ze, maar daarna moet je ze maar snel vergeten.
Ik weet ook nog wel dat Ellen en ik in 2015 echt hoopten dat het nu eens wat rustiger zou worden. Nou, hoe dat is afgelopen voor Ellen, daar zullen we het maar niet over hebben. Heb je jaren praktisch al je tijd aan je ouders besteed, krijg je als stank voor dank na afloop je eigen strijd en uiteindelijk overlijden als presentje. Hoe wrang wil je het hebben…..
Ja, wat dat betreft is het leven één grote tombola. Je moet maar net het goede lootje hebben getrokken. Oftewel “leef, nu je leeft”. Als je iets van plan bent, stel het dan niet uit, maar waag de stap. Dat hoeft niet zonder na te denken en geheel onvoorbereid te gebeuren. Het kan absoluut geen kwaad om goed na te denken over wat je van plan bent.
Maar laat je niet ontmoedigen om het te proberen. Ik maak de laatste tijd veel mensen mee die nog eenmaal het roer volledig willen omgooien. Een carrièreswitch willen maken of toch nog eens de opleiding willen gaan doen, die ze diep in hun hart altijd al hadden willen doen. ‘Vooral doen’ zeg ik dan als de mogelijkheden er zijn.
Natuurlijk, het is ontzettend spannend, een mens houdt van nature graag vast aan het bekende. Maar erger lijkt het me, als je straks echt oud bent, te moeten concluderen dat je je kans gemist hebt. Dat je niet geprobeerd hebt datgene in het leven te doen wat je heel graag had willen doen. Het ergste dat kan gebeuren is, als je de stap waagt, te moeten ondervinden dat het niet de juiste keuze was.
Maar dan weet je wel door deze ervaring dat dit het niet is voor je. En zul je nooit met het gevoel blijven zitten van ‘had ik maar….’. Ikzelf bijvoorbeeld ben ongelooflijk blij dat ik toch de stap heb durven wagen mezelf op creatief vlak ‘bloot’ te geven. Om toch nog eens te proberen op deze wijze in het leven te staan.
Natuurlijk, ik weet dat het makkelijk praten is, omdat de mogelijkheden er voor mij waren om deze stap te maken. Maar toch, ook voor mij was het een enorme stap om me op deze wijze te gaan manifesteren. Hierdoor weet ik wel dat ik me recht in de ogen kan blijven aankijken. Ik heb mijn hart gevolgd.
Maar nogmaals, ik ben niet naïef, ik begrijp terdege dat zulke keuzes in het leven volledig samenhangen met het kader waarbinnen de persoon zich bevindt. Kan het financieel, is er binnen het gezinsleven ruimte voor etc. etc.. Soms is het misschien mogelijk een deel van je plannen uit te voeren, ook dat kan al een heel bevredigend gevoel geven.
Wat dat betreft moet ik, nu na het overlijden van Ellen, ook concessies doen aan mijn oorspronkelijke plannen. Mijn hoofd loopt over van ideeën, maar eerste prioriteit is op dit moment toch echt mijn kinderen. Dus sommige plannen staan nu in de koelkast ‘geparkeerd’. Misschien dat ik daar later nog eens aan toe kom.
Maar zoals ik al in een voorgaande blog voor mezelf uitgekristalliseerd heb, ik wil wel deze ingeslagen richting voortzetten. Dat dat niet volledig meer kan op de manier die ik gewenst zou hebben, dat is misschien jammer. Maar mijn keuze blijft staan, op zich geeft die gedachte me al zeer veel voldoening.
Ik, als lichtliefhebber, zie momenteel bijvoorbeeld prachtige zonsopkomsten en zonsondergangen, schitterende luchten en wat al niet meer. Maar helaas pindakaas, deze zullen niet allemaal door mij voor de eeuwigheid worden vastgelegd. Het zijn precies de momenten waarop ik met mijn kinderen bezig ben.
Maar door onder andere het veranderen van fotografie-onderwerp, namelijk het meer vastleggen van al het wonderbaarlijke kleins dat onze aardbol herbergt, kom ik toch aan mijn ‘trekken’. Of misschien dat ik zelfs wel op een gegeven moment iemand af en toe laat oppassen, zodat ik toch soms de zonsondergang kan vastleggen.
Vroeger zou ik dat als bijzonder egocentrisch hebben beschouwd van mezelf, maar tegenwoordig weet ik wel beter. Ieder mens heeft tijd voor zichzelf nodig, dat is geen egocentrisme, maar meer een vorm van lijfsbehoud. Zolang ik maar ruimte blijf behouden om hoe dan ook enigszins te kunnen werken aan mijn eigen richting, is dat voldoende voor me.
Ik denk dat dit ook leidt tot een aangenamer mens voor de omgeving. Soms wat tijd voor mezelf, geeft de kinderen een meer ontspannen vader. Zeker nu ik ze 24/7 verzorg, is het absoluut belangrijk om ook wat ruimte voor mezelf te blijven behouden. Om mijn eigen identiteit te behouden. Vandaar ook de nieuwe song “Fight for your own freedom” in deze blog geplaatst.
Ieder mens heeft recht op zijn eigen vrijheid, ongeacht wat andere mensen daar van vinden. Ik bedoel daar niet mee te zeggen ‘eerst ik en dan de rest’. Nee, ik bedoel alleen maar te zeggen dat wat je droom ook is, jaag hem na. Hoe je ook in het leven wilt staan, wees jezelf.
Dat is absoluut niet egocentrisch, het betekent niet dat je alleen maar op jezelf gericht bent. Welnee, het betekent juist dat je een sterk mens bent, dat je het lef hebt jezelf te zijn. En nogmaals, ik ben ervan overtuigd dat als een mens lekker in zijn vel zit, deze ook een veel aangenamer mens voor de omgeving zal zijn.
Per slot van rekening leven we allemaal maar 1 keer en ook voor ons zullen op zekere dag de kille cijfers voor zich spreken. Op zekere dag is ook ons verhaal compleet en het gaat allemaal al zo snel! Maar tot dan zou ik zeggen: “Mensch, durf te leven“. En zo is het maar net. Ik wens u allen een fijne week toe, ik ga intussen verder met de voorbereidingen voor de verjaardag van Sara.
Tot de volgende blog!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Mooi nummer weer Rene!
Zeker mooi
De tijd vliegt inderdaad supersnel voorbij en met het ouder worden lijkt het steeds sneller te gaan.
Je doet er goed aan om tijd voor jezelf te nemen, René. Dat hebben we allemaal nodig. Als de kinderen naar school zijn en alle huishoudelijke beslommeringen gedaan zijn moet je die tijd ook maken zonder schuldgevoel.