Dat is hoe ik me voel
Ik weet waar ik ben, maar ben ik er ook?
Ik weet wat ik voel, maar voel ik het ook?
Alles gebeurt, ik ben erbij.
Maar waar ben ik eigenlijk?
Gelaten laat ik het passeren, het leven.
Geen weerstand, als een veertje in een storm.
Kansloos om tegen zulke overweldigende krachten te vechten.
Ik accepteer wat er voor me wordt bepaald.
Wel een eigen mening, maar geen eigen wil.
Het leven leven zoals het komt.
Murw geslagen door datzelfde leven.
Dat is hoe ik me voel.
Ik weet dat je niet meer terug zult komen, maar accepteren doe ik het nog niet.
Ik weet dat je er niet meer bent, maar beseffen doe ik het nog niet.
Zullen mijn gevoel en de realiteit ooit overeen gaan komen?
Dat is hoe ik me voel.
Dat is hoe ik me voel, ik weet dat Ellen dood is, maar mijn gevoel is er nog niet aan toe. Maar of ik nu wil of niet, steeds meer raak ik hier wel van doordrongen. Langzaam maar zeker raakt de verdoving uitgewerkt, komt de mallemolen tot rust. Langzaam maar zeker laat de rauwe werkelijkheid zijn gezicht aan me zien. Steeds vaker en steeds heftiger.
Afgelopen week bracht ik Sara naar bed en ineens was het daar. Alsof er sluizen opengezet werden en er even een rechtstreekse verbinding ontstond tussen de realiteit en mijn zelf gecreëerde wereld. Alsof er allerlei plopjes in mijn hoofd voelbaar waren, waarna ik voor een korte tijd ècht doordrongen raakte van het feit dat Ellen dood is.
Natuurlijk weet ik dat dat het geval is, maar door maar ‘lekker’ druk bezig te blijven, kun je die realiteit aardig ver van je af houden. Maar nu was er geen houden aan, het werd vol in mijn gezicht geslagen. Heel even maar, maar meer dan lang genoeg om te beseffen dat alles nog allemaal zo vers is.
Het leven dendert maar door. Maar toch kun je je daar niet eeuwig achter verschuilen. Ik moet toch echt de confrontatie met de werkelijkheid aan gaan. Dat ben ik me zeer bewust. Tot nu toe lach ik de meeste ellende maar weg en ga ik volledig op in de kinderen. Dat is prima, maar ik moet ook aan mezelf gaan denken.
Zo kan ik nog steeds geen foto’s van mij en Ellen zien. Terwijl daar toch een grote stap ligt naar het onder ogen zien van de realiteit. Het geeft ook direct aan hoe vers de wond nog is, er zit waarschijnlijk nog niet eens een korstje op. Het lijkt allemaal wel heel wat, maar eerlijk gezegd, stelt het niets voor.
Door maar door te gaan, druk ik een hoop gevoelens weg. Maar dat is niet de oplossing. Ik weet het en ik ga er ook wat aan doen. Nu ben ik gelukkig iemand die vrij streng voor zichzelf kan zijn, dus middels deze blog leg ik mezelf ook min of meer de verplichting op, de confrontatie aan te gaan.
Op dit moment merk ik steeds meer dat negatieve gevoelens wel eens vat op me krijgen. Van die gevoelens van ‘waar doe ik het allemaal voor. Waarom zou ik nog toekomstdromen hebben, waarom zou ik me nog inspannen om bijvoorbeeld een blog van de grond te krijgen?’
Er zijn regelmatig momenten waarop een allesoverheersende vermoeidheid vat op me krijgt. Een vermoeidheid die alle initiatieven in de kiem smoort. Er komt dan een soort gelatenheid over me heen, waar ik me echt uit moet worstelen. Gelukkig lukt dat ook wel en zijn dit soort momenten niet al te vaak, maar toch.
Het besef nu alleen voor alles te staan komt dan hard binnen. Waar ik het in het begin nog als een soort van ‘uitdaging’ zag om alles alleen draaiende te houden, is die ‘drive’ nu toch echt wel weg. Op dat vlak is het besef dat Ellen er niet meer is blijkbaar toch al behoorlijk tot me doorgedrongen.
Ja jongen, of je nu wilt of niet, je zult het nu echt allemaal zelf moeten doen. Alle ‘lusten’ zijn nu voor jou, maar alle ‘lasten’ net zo goed. Je zult keuzes moeten maken. Niet alles wat je in je hoofd hebt, kan uitgevoerd worden. Simpelweg omdat de tijd ervoor ontbreekt. Je zult prioriteiten moeten stellen en dat gaat niet zonder concessies te doen.
Jij bent degene waar dit gezin nu op ‘drijft’. Je kunt de taken niet meer onderling verdelen. Niet leuk, maar wel een voldongen feit. Maar dit geldt net zo goed voor de kinderen. Sommige dingen gaan nu misschien makkelijker, krijgen ze eerder hun zin, maar tegelijkertijd zullen ze het moeten doen met alleen maar mijn persoontje.
Dus of ze nu blij zijn of verdrietig, boos of opgewonden, ze kunnen al die emoties alleen met mij als ouder delen. En ja, soms reageert een man anders op gebeurtenissen dan een vrouw zou doen. Als ze bijvoorbeeld pijn hebben, ben ik eerder geneigd ze een aai over de bol te geven en verder te gaan, dan ze uitgebreid te troosten. En dat heerlijke meidengetuttel met maskertjes en make-up, daar kan ik ook niet zoveel mee 🙂
Een mooi en ontroerend voorbeeld vond pas geleden plaats. Sara was erg kwaad op me en moest huilen. Ze vond dat ik haar ‘probleem’ niet serieus genoeg nam en haar uitlachte. De daaropvolgende driftbui van Sara maakte mij alleen maar meer aan het lachen. Ik kon er gewoon niets aan doen, maar ik kreeg bijkans de slappe lach. De gevolgen laten zich natuurlijk makkelijk raden….
Maar na een poosje zocht ze me toch op om getroost te worden. Een duidelijker voorbeeld van een spagaat tussen boos zijn op en troost zoeken bij dezelfde persoon is er welhaast niet. Het ontroerde me omdat ik heel goed begreep wat voor een kracht het meisje nodig had om toch bij diegene waar je zo boos op bent ook je troost te gaan halen.
Of neem nu Anne in de leeftijd van 13 jaar. Alles aan je verandert, hormonen gieren door je lijf en dan moet je al die dingen bespreken met je vader. Natuurlijk wil je dat het liefst met je moeder bespreken, dat snap ik heel goed. Maar toch doet ze het, ze is open en eerlijk. Een groter blijk van vertrouwen kun je als vader zijnde toch welhaast niet krijgen. Maar makkelijk is het niet, voor alle partijen niet.
Ja, dan is het ook niet gek dat ik ze misschien soms te veel verwen. Ik werd in het ziekenhuis al gewaarschuwd hiervoor door een lieve verpleegkundige. Toen het een keer ‘s avonds rustig was en ze tijd had, kwam ze een poosje met Ellen en mij praten. Niet opdringerig, maar fijn open. Op een gegeven moment gaf ze iets meer openheid over zichzelf. Ze bleek zelf haar man verloren te hebben toen haar kinderen nog jong waren.
Zodoende sprak ze uit eigen ervaring tegen ons. Ze gaf me de tip op te letten de kinderen niet overdreven te verwennen. Zelf had ze dat wel gedaan en daar had ze later toch wel spijt van. De kinderen wisten niet beter dan dat ze kregen wat ze wilden. Daar kun je natuurlijk aardig verwende kinderen mee creëren.
Maar van haar was het gewoon een impulsreactie. Een poging tot een soort van compensatie ten aanzien van het verlies van hun vader. Ondanks dat ik er alert op ben, merk ik toch dat ook mijn meiden krijgen wat hun hartje begeert. Ook ik ben heel snel geneigd ze lekker te verwennen. Misschien niet goed, maar ik snap nu donders goed waarom de verpleegkundige dit toentertijd ook deed.
Je bent zo trots op hoe die meiden het doen, dat je ze het liefst alles wilt geven wat ze maar wensen. Ook is het denk ik een stuk compensatie bij mij, voor het verdriet dat er bij mij is. Als ik die kinderen dan zie stralen, geeft dat een mooi en positief tegenwicht aan al die negatieve gevoelens. Maar toch, ik moet wel gaan opletten, want anders raken ze er echt gewend aan 🙂
Tsja, dat is hoe ik me voel, hoe ik me ook kan voelen. Oprecht beschreven. Hoe gaat het met me, ik weet het niet. Zoals duidelijk uit de blogs naar voren komt, is dat nogal wisselend. Maakt u zich overigens geen zorgen, we redden het gerust wel. Ik wilde het alleen ook een keer hebben over de mindere momenten die er natuurlijk zijn momenteel.
Het zou ook wel heel vreemd zijn als het alleen maar goed ging. Daarvoor is de ‘aardverschuiving’ binnen dit gezin toch echt iets te heftig geweest. Gelukkig bezitten we alle drie een positief ingestelde levenshouding, dus zijn er genoeg mooie momenten die de mindere momenten met gemak overtreffen. We komen er wel, al is het met vallen en opstaan.
Om, zoals altijd, met iets positiefs te eindigen, wil ik het even hebben over de komende week. Dat is namelijk de week waarin de kinderen herfstvakantie hebben. Dus gaan we heerlijk met zijn drietjes met en van elkaar genieten. Ook krijgen we deze week de nodige visite en logees, dus dat kan niet anders dan alleen maar een leuke week worden.
Al die aanloop betekent wel dat er volgende week geen blog geplaatst wordt. De tijd hiervoor ontbreekt me dan simpelweg. Ik wil genieten van de kinderen en van de visite. Nu is deze blog overigens dermate lang geworden, dat ie bijna telt voor twee 🙂 Dus ik wens u allen een aantal mooie dagen en tot over twee weken!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
René ik heb bewondering voor je hoe open en eerlijk je alles beschrijft en juist hier nu ook de minder luchtige kant laat zien. Ik wens je een fijne herfstvakantie met je kinderen (en visite 😊 ) geniet van elkaar.
Beau
Als een geliefde overlijd lijkt het een tijd lang onwerkelijk al weet je verstand dat het zo is. Je rouw zal nog best een hele tijd duren.
Geniet nu lekker met je meiden van de vakantie.