Het zal u allen vast niet ontgaan zijn de afgelopen weken, de protestacties van kinderen. In allerlei landen hebben kinderen het heft in eigen hand genomen en spijbelen en staken op diverse momenten. Dit uit protest tegen de tot nu toe genomen, onvoldoende, acties om klimaatverandering tegen te gaan. Jawel, de acties die ondernomen zijn door ons volwassenen.
Terwijl de vlokken neer dwarrelen, gaan mijn gedachten altijd onherroepelijk naar al die andere momenten dat de eerste sneeuw viel. Ik zie het ook bij mijn kinderen. Zodra ze sneeuw ontwaren, is vaak de reactie, “weet je nog, toen die keer…..”. Ze worden opgetogen en kunnen niet wachten om naar buiten te gaan. Zie zo’n reactie maar eens te bewerkstelligen als het regent….
Nou, dan is het thema van deze blog misschien ook wel een goed idee om als voornemen te gebruiken. Ik kwam op dit thema toen ik gisteravond een berichtje op Instagram voorbij zag komen. Een dame vertelde hierin het tijdelijk rustiger aan te gaan doen omdat de drukte haar teveel was geworden. Ze had last gekregen van angst en paniekaanvallen. Een openhartig en vanuit het hart geschreven stukje dat mij direct aansprak.
Leve de vrijheid van geest. Om diverse redenen was dit credo de afgelopen weken nadrukkelijk aanwezig binnen mijn bestaan. Het is ook een motto dat mij na aan het hart ligt. Als mijn geest niet zo vrij zou zijn als de toestand waarin het zich nu, na jaren van hard werken, bevindt, zouden een aantal dingen in mijn persoonlijke leven, absoluut niet hebben kunnen plaatsvinden. De vrijheid van geest derhalve in deze blog belicht vanuit diverse situaties.
De overgang, een woord met meerdere definities. Dat leek me voor deze blog nu eens een dankbaar onderwerp. Maar voor alle zekerheid wat duidelijker gespecificeerd, wil ik het nu hebben over een specifieke overgang. De overgang in het perspectief van het overgaan, de verandering van de ene situatie in een volgende. Het woord schoot me te binnen toen ik vrijdagavond laat de bus vanuit het ziekenhuis naar huis terug nam.
Goedendag iedereen, wat betreft het ‘opgefokkerd’ zijn, daar kom ik in deze blog nog wel op terug, eerst maar eens beginnen met het belangrijkste nieuws van de afgelopen week. Na drie chemokuren is er een scan bij mijn partner gemaakt om te zien of de chemo aanslaat. Tot onze grote opluchting doet de chemo nog beter zijn werk dan verwacht. De artsen waren al blij als de uitzaaiingen zouden stagneren, maar uit de scan blijkt dat de uitzaaiingen met ruim de helft zijn teruggedrongen!!
Tijd genoeg dus om nog even in bed te blijven en jezelf allerlei dilemma’s op te leggen. Buiten mis je niets en de wereld voelt op dit soort momenten zo heerlijk klein. Dit zijn overigens voor mij ook vaak de momenten waarop er melodieën of andere artistieke oprispingen hun weg naar mijn brein weten te vinden. Veel mensen hebben liever de zomer met zijn lange dagen, maar zelf kan ik ook van deze periode in het jaar erg genieten.
Het was een pittig weekje geweest voor haar, met een paar daagjes ziekenhuis als ‘beloning’ voor al het harde werken dat ze doet. Ze had koorts gekregen en aangezien ze nauwelijks weerstand heeft, deed dat direct alle alarmbellen afgaan. Gelukkig heeft de antibiotica zijn plicht gedaan en is de koorts weer verdwenen. Op naar de volgende chemo, joepie 🙁
Na zonsondergang aan de NoordzeeHet begrip tijd wordt hierdoor in ene anders beleden door ons volwassenen. Alles lijkt te vervloeien hierdoor, zelfs herinneringen. Niets staat vast, alles kan in ene weer anders zijn. Totale overgave, zonder dat word je gek. Wat vandaag gebeurt, lijkt morgen alweer een eeuwigheid geleden.
Dit gegeven is natuurlijk een ongelooflijke klap voor ons en zal zeker een rol spelen in mijn creatieve uitingen. Of ik dit nu wil of niet, het gebeurt gewoon. Als ik hier iets over plaats, doe ik het zekers niet om medelijden op te wekken, het is gewoon een manier van hoe ik mijn gevoelens uit. Zo steek ik nu eenmaal in elkaar en het is voor mij een uitlaatklep.
