April doet wat hij wil, duidelijker kan dit niet bevestigd worden dan met het weer van de afgelopen dagen. Zo was ik midden in de week heerlijk in de tuin mijn nieuw verworven plantjes aan het fotograferen. Zwetend in de warme zon, gehuld in slechts een t-shirt (en broek natuurlijk 🙂 ), lag ik languit in de tuin heerlijk mijn hobby te beoefenen. Zouden de warmere dagen nu eindelijk gaan aanbreken?
Om vervolgens de dagen erna weer de winterjas van stal te moeten halen met als ‘hoogtepunt’ het weer op tweede paasdag. Sneeuw, regen, hagel, storm, snijdende kou, het leek wel weer hartje winter. Weg warmte, nauwelijks voor te stellen dat een paar dagen ervoor het welhaast zomer leek. Ja, april doet wat hij wil, daar valt geen speld tussen te krijgen.
Wat betreft het fotograferen in de tuin, ik ben er supertrots op dat de bloemenfoto’s in deze blog allemaal gemaakt zijn in de eigen tuin. Precies datgene wat ik voor ogen had, ook thuis heerlijk in de tuin kunnen fotograferen, lijkt te gaan uitkomen. Aanwezig voor de kinderen, maar direct ook de mogelijkheid even iets voor mezelf te doen.
Diverse planten hebben al bloemen, dat is waar ik afgelopen winter ook naar gezocht heb. Een variëteit aanbrengen op plantkundig gebied, waardoor ik gedurende meerdere maanden per jaar over materiaal, lees bloemen, beschik waarmee ik uit de voeten kan op fotografiegebied. Dus ook in de wintermaanden, niet alleen tijdens de zomer. Ik ben zo benieuwd wat de overige planten gaan brengen de komende maanden!
Over Pasen gesproken, we hebben dit jaar alle eieren kunnen vinden. Wat zegt u daarvan?! De traditie met het eieren zoeken op eerste paasdag is eigenlijk dat we gedurende het jaar nog chocolade-eieren tegenkomen. Dan zijn ze te goed verstopt en zijn pa en ma natuurlijk allang weer vergeten waar ze ze hebben verstopt. Maar warempel, dit jaar hebben we ze, na een uur zoeken, allemaal gevonden.
Lief van de jongste dame was overigens, dat ze voor mij een chocoladereep had verstopt. Dus mocht ik ook eens een keertje flink gaan zoeken. De schat had voor ons drietjes ook nog paaskoekjes gekocht, zo lief 🙂 We werden trouwens op een originele manier gewekt op eerste paasdag. Ik ben alleen bang dat dat wekken niet alleen tot ons huis beperkt is gebleven…..
Zo groot als de dames intussen mogen zijn, het idee van paaseieren mogen zoeken, was wederom voor de jongste reden om om 7 uur ‘s ochtends al voor mijn bed te staan. Ik verzocht haar dan ook vriendelijk om nog maar even een uurtje bij mij in bed te komen liggen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar terwijl wij daar zo rustig lagen, hoorden we in ene een hard kloppend/tikkend geluid van buiten komen dat maar aanhield.
Welke idioot gaat er nu op eerste paasdag zo vroeg in de tuin lopen timmeren?! Na nog een uurtje in bed te hebben gelegen, gingen we er om 8 uur toch maar uit. Slapen met dat lawaai had weinig zin. Toch maar eens op onderzoek gaan, wie die idioot was. Awel, u voelt hem al, die idioot kwam dus mooi uit mijn eigen huis. Naarmate ik lager en lager in het huis kwam, werd het geluid namelijk heviger en heviger.
Het bleek de cv-ketel te zijn die dit helse kabaal produceerde. Deze hangt in de schuur en bleek defect te zijn. De 3-weg klep had het begeven. De verdere details zal ik u besparen, maar uitgerekend op eerste paasdag moest ik dus een cv-monteur laten komen. Zoveel dagen in een jaar, maar waarom nu uitgerekend op een feestdag?!
De beste man kon er wel voor zorgen dat we met kunst- en vliegwerk de ketel weer konden gebruiken. Maar aan een nieuwe 3 weg klep kon hij onmogelijk komen op een feestdag, logisch. En dus heb ik de paasdagen maar mede besteed aan het spelen van de rol als persoonlijke 3 weg klep. Iedere keer, als we iets met warmte wilden, moest ik naar de schuur om iets in de ketel om te draaien. Voor warm water linksom, voor de cv-verwarming rechtsom of zoiets.
Het was in ieder geval weer eens een originele manier van tijdverdrijf tijdens de feestdagen. En waarschijnlijk hebben we er met onze herrie voor gezorgd dat de hele buurt eerste paasdag op tijd aan het ontbijt zat. Ik heb nog niet rond durven vragen, ik ben bewust maar een poosje binnen gebleven 🙂 Om het positief te blijven bekijken, iedereen had in ieder geval een extra lange paasdag zo in begin april.
Over positiviteit gesproken, even iets geheel anders. Wat raakte het bericht van het overlijden van Bibian Mentel me enorm. Dat het slecht ging was duidelijk, maar dat het zo snel zou gaan, pfff. Met het begrip positiviteit begrijpt u overigens dat ik natuurlijk niet op het overlijden duidt van Bibian, maar op haar karakter. Ondanks de steevast terugkerende kanker bleef het een dame die zoveel optimisme uitstraalde.
Naar de buitenwereld toe was het glas altijd halfvol in plaats van halfleeg. Ieder moment om te kunnen ‘shinen’ werd aangegrepen. Zo’n krachtige persoonlijkheid. Het raakte me zo, omdat ik stiekem hoopte dat ze dit keer ook weer de ziekte op miraculeuze manier zou kunnen verslaan. Dat was al meerdere keren gebeurd en ik gunde haar het zo.
Het raakte me natuurlijk ook omdat ik direct aan Ellen moest denken. Die zelfs in haar laatste momenten op deze aarde bleef vechten en optimisme bleef uitstralen. Trouw haar oefeningen bleef doen omdat dat moest en goed zou zijn voor haar eventueel herstel. Eigenlijk ons door die hele periode heen heeft gesleurd met haar onverbeterlijke kracht en positiviteit.
Mensen met zo’n sterke wil om te leven kun je niet anders dan bewonderen in mijn opinie. Je moet uit hun levenshouding de kracht halen om het leven, de periode dat het je gegeven is op deze aardbol te mogen vertoeven, ten volle te benutten. Geniet ervan en verdoe je tijd niet met pietluttigheden. Daarvoor duurt het leven te kort en heb je totaal geen garantie op een minimale levensduur.
Het leven is nu en niet morgen. Je moet er zelf wat van maken, een ander doet het niet voor je. Je hebt maar 1 keer de kans. Hoe je ook over leven en dood denkt, waar je ook in gelooft, in de hoedanigheid die je als mens nu bezit kom je niet meer terug. Misschien is er meer tussen hemel en aarde, maar hoe graag ik ook Ellen terug zou willen, het gaat niet gebeuren.
In ieder geval niet in een vorm waarbij ze ‘gewoon’ weer Ellen is en vrolijk deelneemt aan ons gezin zoals het altijd ging. Niet voor niets vocht ze zo voor haar leven, omdat ze zich er bewust van was dat het afscheid ervan onherroepelijk zou zijn. Leuk en fijn als je in een andere hoedanigheid misschien weer ooit terugkeert, zoals diverse mensen geloven.
Maar van het fysieke leven dat een mens leidt op een bepaald moment is er toch echt maar 1. Al zou je in tig vormen ooit terugkeren in het leven, niet meer in de vorm die je ooit had. Anders zouden er toch al heel wat herenigingen hebben plaatsgevonden en waren er heel wat tranen minder gevloeid om het heengaan van geliefden.
Om deze blog overigens positief af te sluiten, toch kun je in zekere zin blijkbaar ‘contact’ houden met overledenen. Afgelopen week had ik een fantastische droom, waarin ik weer echt bij mijn, inmiddels al jaren overleden, oma (en ook een tante) was. Ik kon mijn oma horen praten, ik kon haar voelen, ik rook haar geur. Ik was echt weer bij haar thuis in deze droom. Zo levensecht, een geweldige ervaring.
Het biedt mij hoop op net zo’n ‘levensechte’ ontmoeting met Ellen. Ook al is het een droom, het lijkt me een geweldig vooruitzicht. Haar weer even horen, even met haar kunnen praten, hoe mooi moet dat wel niet zijn?! Momenteel kan ik haar stem absoluut niet voor me halen, hoe ik mijn best ook doe. Ja, als ik een geluidsfragment hoor, weet ik het direct weer.
Maar het lukt me niet om haar stemgeluid zonder de hulp van zo’n fragment te herinneren. Heel raar is dat, maar ik heb het van meer mensen gehoord die daar moeite mee hebben. Het herinneren van het stemgeluid van een overleden geliefde. Maar na deze droom van me, werd ik met een glimlach wakker.
Als ik, zoveel jaren na het overlijden van mijn oma, toch in ene in een droom haar stem weer voor me kan halen moet dat toch ook gaan lukken met Ellen. Ik kan bijkans niet wachten totdat ze in mijn dromen verschijnt. We hebben een hoop bij te kletsen.
Ja, april doet wat hij wil, maar er zijn deze maand toch ook een hoop gunstige voortekenen!! En daar gaan we gewoon voor. Op naar het licht, of, zoals de titel van een favoriete song van mij luidt: “On the sunny side of the street“. Dat is waar ik wil wezen.
Ik wens u allen een fijne week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Prachtige foto’s Rene. Gelukkig trekken de bloemen en bloesem zich niet zoveel van de kou aan. Met kou blijven ze volgens mij langer mooi.
Helaas droom ik maar zelden van dierbaren die overleden zijn, hoewel ik dat graag zou willen. Hoop voor jou dat dat gaat gebeuren. In een droom is het allemaal zo echt.
Groetjes, Carla.