Afgelopen week stond onverwacht in het teken van het begrip ‘zelfstandigheid’ voor de kinderen. Op een gegeven moment was het namelijk mooi weer en zou Anne al vroeg thuis zijn. Toen heb ik in goed overleg met beide dames besloten heerlijk een middagje naar de duinen te gaan. Na al die sombere dagen moest ik er dringend even tussenuit.
Anne zou Sara uit school halen en als er iets was konden ze me bellen of stond er een buurvrouw paraat. Ik zou rond etenstijd weer thuis zijn en gewoon voor ons drietjes gaan koken. De meiden vonden het prima, ik geloof dat ik het zelf nog het meest spannend vond. Maar het was tegelijkertijd een goede generale repetitie voor afgelopen maandag. Toen ben ik namelijk naar de musical “Porgy and Bess” geweest, maar daar later meer over 🙂
Het was inderdaad een heerlijk middagje voor me. Prachtig weer en doodstil. Dat gebeurt in onze duinen zeker niet altijd. Het hangt er maar net vanaf hoe de wind staat. Vaak hoor je de fabrieken van het nabijgelegen Tata steel in IJmuiden loeien. Of je hoort de auto’s racen op het circuit van Zandvoort. Maar echt helemaal stil is het zelden.
Een paar keer ben ik stil blijven staan om te genieten van die rust, zo fijn. Wat de middag ook meer dan geslaagd maakte, was een mooie ontmoeting met een dame. Ik kwam op een uitzichtpunt, waar zij al stond te genieten. Zoals wel vaker raakte ik binnen een paar tellen aan de praat met haar. Het bleek een dame te zijn die zelf weduwe was.
Zo bijzonder, iedere keer weer, hoe je met wildvreemden binnen een paar minuten een klik kan hebben, waardoor je het al snel over allerlei privézaken hebt. Natuurlijk hadden we een gemene deler, maar dat zegt ook niet altijd alles. Het is maar net hoe je elkaar aanvoelt, waardoor je open en eerlijk durft te zijn.
Zij vertelde over haar gevoelens, verdriet en wat al niet meer. Ik vertelde over mijn ‘ervaringen’ tot nu toe op het gebied van het verliezen van je partner. Al snel stonden we te lachen over situaties die zich voordoen in die eerste tijd en deelden we de pijn die allesoverheersend is.
Het is zo fijn als je met mensen praat die je begrijpen, bij wie je aan een half woord genoeg hebt. Natuurlijk hadden we allebei het liever anders gehad in ons privé-leven, maar ja, dat valt nu eenmaal niet terug te draaien. Na een behoorlijke tijd te hebben gepraat wensten we elkaar het beste en een verdere fijne wandeldag.
Trouwens, nu zijn de duinen best wel groot, maar laten we elkaar een paar uur later, op een volstrekt ander stuk in de duinen, toch weer tegenkomen!! Dat was wel komisch, toen hebben we maar een stukje samen met elkaar verder gewandeld. Ik vind dit soort ontmoetingen altijd zo bijzonder. Ik zeg ook altijd, dat ik niet veel vrienden heb, maar dat de hele wereld mijn vriend is.
Na zonsondergang stapte ik op de fiets naar huis. Intussen had ik wel al telefonisch contact met de meiden gehad en tot dan toe ging het allemaal prima. Ik was allang blij dat de dames het met z’n tweetjes een paar uur konden uithouden, maar wat schetste mijn verbazing bij thuiskomst?!
De dames hadden zich niet alleen netjes gedragen, ze bleken ook nog eens flink te hebben huisgehouden, in positieve zin!! Ze hadden namelijk in de tijd dat ik weg was, afgewassen, de was opgevouwen, een eitje gebakken en wat al niet meer. Op het moment dat ik de voordeur opendeed, zette Anne de soep op en stopte ze het stokbrood in de oven.
Ik hoefde werkelijk niets te doen, wat een verrassing. “Als de kat van huis is, doen de muizen de afwas” 🙂 Blijken die twee dametjes een stuk zelfstandiger te zijn dan ik had gedacht. Niet dat ze nu in ene van alles moeten gaan doen van me, maar het is wel fijn om te weten dat ze het samen kunnen rooien als het moet. Wie had dat een paar maanden geleden gedacht?!
Een onverwachte en goede generale repetitie voor afgelopen maandag. Ik had mezelf namelijk eens getrakteerd op een middagje opera. Alles in het kader om weer wat dingen te ondernemen en wat tijd voor mezelf vrij te maken. In de bioscoop draaide die middag een eerder deze maand opgenomen uitvoering van Porgy and Bess. Een opera uit 1935, gecomponeerd door George Gershwin en ditmaal uitgevoerd door The Metropolitan Opera.
Het bijzondere van deze opera schuilt onder meer in de poging van Gershwin om diverse muziekstijlen te combineren. Hij combineerde namelijk jazz met de westerse operatraditie en Afro-Amerikaanse en Russisch-Joodse muziek. Ook bijzonder is dat Gershwin zelfs testamentair heeft laten vastleggen dat de opera alleen door donkere acteurs mag worden gespeeld.
Denk alleen maar aan het legendarische nummer ‘Summertime‘ en u zult vast begrijpen waarom ik deze opera had uitgekozen. Het werd een mooie, lange middag. De voorstelling duurde namelijk bijna 4 uur. Wat extra boeiend bij deze voorstelling was, was het feit dat je door het cameragebruik op de huid van de acteurs zat. Je bewoog je als het ware dwars door de enscenering heen.
Hierdoor viel pas echt goed op hoe de vele acteurs tezamen het geheel vertolkten. Niet alleen de op dat moment zingende acteurs waren bezig met hun rol, ook op de achtergrond ging in allerlei hoeken en gaten het spel verder. Als je in een zaal zit tijdens een voorstelling, valt dat nooit zo ontzettend op, doordat je aandacht dan getrokken wordt naar de zingende partijen. Nu werd dat prachtig in beeld gebracht.
Ik trok overigens wel de leeftijd aardig omlaag in de zaal. Ik was veruit de jongste!! Nou ja, ook eens leuk om mee te maken, om als 52-jarige de jongste te zijn 🙂 Zonde overigens wat betreft de belangstelling voor opera. Want een goede opera verdient ook zeer zeker een jeugdig publiek. Het zou zonde zijn als er over een tijdje geen opera’s meer zouden worden uitgevoerd omdat er geen belangstelling meer voor is.
Al met al een geslaagde middag, al moest ik na vier uur zitten wel even mijn billen masseren 🙂 Bij thuiskomst bleken de meiden zich wederom prima te hebben gered, dus wat wil een mens nog meer?! Het gaf me een meer dan voldaan gevoel dit uitje gehad te hebben. Het geeft ook weer wat extra energie om de dagelijkse ‘sleur’ vol te houden.
Komende week hebben de dametjes vakantie, dus dan is er geen tijd voor privé-uitjes. Maar dan gaan we met z’n drietjes leuke uitstapjes maken. Ik weet nog niet wat ik van plan ben, dat ga ik de komende dagen eens rustig bekijken. Voor tips houd ik me aanbevolen 🙂
Voor nu wens ik u allen een fijne week en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Wat fijn Rene, dat jij een fijn gesprek gehad hebt met die mevrouw.En heerlijk dat de dametjes hun eigen weg al zoeken.
Lieve groet, Leny
Ja paps, kleine meisjes worden groot. Onwijs goed dat je dit doet, waardoor zij ‘ ook even ‘rust’ hebben, (van jou) en alleen tijd om die zelf in te kunnen vullen. Heel belangrijk om dat te krijgen, en zelfstandig te worden.
Hoe mooi je dit wederom omschrijft, de liefde spat er vanaf. Prachtige foto’s weer, zeker die van die 2 zwanen. En hoe mooi die ontmoeting…. niets is voor niets René !
Lieve groeten,
Marjon