Alleen is zo heerlijk alleen

At Hodson Street – Cherish the day ©2018

---

Van de week liep ik weer eens in de Kennemerduinen. Het was fantastisch weer, zonnetje hoog in de lucht en een lekker verkoelend zeewindje dat de boel luchtig hield. Ik moest denken aan een artikel dat ik die ochtend had gelezen over John Muir, een Schots-Amerikaanse natuurbeschermer cq. schrijver. Tevens één van de stichters van de Sierra Club, heden ten dage één van de grootste natuurbeschermingsorganisaties in Amerika.

Het artikel ging over het avontuurlijke leven van de beste man en het feit dat hij het heerlijk vond om alleen te reizen. Eenzaamheid vormde absoluut geen obstakel voor hem. Nou wil ik me niet één op één afficheren met John Muir, daarvoor is mijn leven zeker niet avontuurlijk genoeg, maar op het gebied van alleen zijn in de natuur en het bijbehorende gevoel, komen we zeer dicht tot elkaar.

Tijdens het wandelen luister ik graag naar de wind, mijn grote en dierbare vriend. Soms fluisterend, dan weer bulderend gebruikt de wind zijn basstem om zijn verhalen te produceren. De bomen met hun bladeren gebruikend als een klankkast die de midden- en hoge tonen voortbrengen. Stel je voor, bedacht ik me, dat je nu in gezelschap zou lopen en een kwebbelkous naast je zou hebben. Misschien even gezellig, maar al snel zou ik het waarschijnlijk bijzonder irritant gaan vinden.

Ik luister liever naar de wind, dat zijn pas verhalen. Gevarieerd, dan eens spannend, dan weer humoristisch, maar altijd eerlijk en oprecht. Wij kennen geen geheimen voor elkaar, goede vrienden die we zijn. Nu is meestal wel de wind aan het woord, maar de keren dat ik hem iets mededeel, tref ik altijd een luisterend oor. Nog nooit heeft hij me het gevoel gegeven, dat ik hem stoorde met mijn verhalen, ik kan altijd bij hem terecht!!

De mooiste momenten in de duinen vind ik persoonlijk altijd de momenten aan het einde van de dag, zo vlak voor ‘sluitingstijd’. De hardloopkuddes en mountainbikers zijn zo’n beetje allemaal weer richting huis en je waant je één met de omgeving. De zon krijgt een warme, oranje gloed, de bomen ontspannen zich en de vogels geven ter afsluiting van de dag nog een prachtig concert.

De dieren komen tot rust en laten zich zien. Je bent bij hun op bezoek in plaats van andersom. Op dat soort momenten kan ik het wel ‘uitschreeuwen’ van geluk. Een euforisch gevoel van blijdschap dat ik onderdeel mag zijn van deze prachtige symbiose. Zolang je je maar rustig en niet opdringerig gedraagt, laten de meeste dieren je toe tot hun wereld. Alleen is dan zo heerlijk alleen. Trouwens, hoezo alleen als je omringd wordt door de dieren en de natuur!!

Mijn bescheiden bijdrage aan deze veronderstelde symbiose is hopelijk het feit dat ik in de mensenwereld duidelijk probeer te maken hoe belangrijk deze natuur en zijn bewoners voor ons mens is. Wij mensen kunnen niet zonder, maar zijn tegelijkertijd de grootste ‘vijand’ van deze natuur. Diezelfde avond zag ik daar overigens nog een voorbeeld van. Twee jonge mensen die een vuurtje hadden gestookt, midden in het landschap, zonder te beseffen hoe gevaarlijk dat wel niet is in deze gortdroge natuur. Na enig aandringen van mensen die er intussen op afgelopen waren, maakten ze het gelukkig snel uit, maar hoe kun je het in je hoofd halen 🙁

Om terug te keren naar het oorspronkelijke verhaal, aan het einde van deze mooie dag zat ik een tijdlang aan het Vogelmeer in de Kennemerduinen. Dit is een geliefde plek van mij. Gefascineerd aanschouwde ik het spel van de dansende libellen boven het water. Elkaar vrolijk achterna jagend, tikkertje spelend boven het water, spottend met de wetten van de zwaartekracht. Sierlijk, gracieus, maar ook watervlug en zeer behendig vlogen ze over het water met af en toe een achterlijfje dat het water beroerde.

Genieten in alle rust zonder pratende mensen om me heen, mijn aandacht volledig gericht op de prachtige voorstelling die de libellen mij voorschotelden. Het deed me weer beseffen hoe weinig atletisch de mens eigenlijk gebouwd is. Echt snel zijn we niet, de meesten (waaronder ik) zijn niet echt soepel in de gewrichten en vliegen kunnen we ook al niet!! Respect voor die mooie insecten, ze waren zelfs te snel voor mijn camera die dag!!

De dag daarop besloot ik ‘s avonds nogmaals de libellen te bezoeken, ditmaal wat beter op de situatie voorbereid met een lichtgevoelige lens en een snelle sluitertijd. Bij het wegfietsen was het een warme avond en niets stond een mooie ‘libellenjacht’ in de weg. Maar eenmaal aangekomen bij het Vogelmeer was het plotseling gedaan met het mooie weer. Alle moderne voorspellingstechnieken ten spijt, maar er was geen voorspelde zon te bekennen. Alleen een lage, jachtige mist die, vanaf zee komend, de omgeving omhulde en de temperatuur flink liet dalen. Zeevlam en niet zo’n klein beetje ook.

Baas boven baas, de natuur was weer eens eigengereid, maar net goed ook eigenlijk. Wij mensen willen zo langzamerhand alles onder controle hebben, nergens voor nodig 🙂 Maar ja, geen libelle meer te vinden natuurlijk. Even de plannen aanpassen dus, alhoewel dat geen enkele moeite kostte. Want wat een bijzondere, mystieke sfeer was er plotseling ontstaan. Geheel alleen staand aan dat prachtige water in een kleine, wit omsloten wereld. Continu werden er nieuwe flarden mist over het water gedreven, iets wat een fascinerend gezicht was.

Af en toe kwam er een vogel vanuit de onzichtbare wereld landen op het water, geen navigatie nodig, puur op intuïtie gedreven!! Op een bepaald moment draaide ik me in deze stilte om en mijn avond was compleet volmaakt. Vergeten de niet zichtbare libellen, vergeten de kou, want daar stond, op nog geen 10 meter afstand, meneer vos mij eens goed te observeren!! Ik was duidelijk in zijn territorium en hij kwam eens polsen wat ik van plan was.

Stel je voor dat ik daar met meer mensen was geweest, nou, dan had deze vos zich echt niet laten zien hoor. Want, dat moet ik er wel even bij vermelden, deze vossen (en ook andere bewoners) in dit gebied zijn gelukkig nog schuw en komen niet spontaan, zoals bijvoorbeeld in de Amsterdamse Waterleidingduinen, naar je toe. Ik kom wel soms een vos tegen, maar dan op grote afstand. Zodra je te dichtbij komt, zijn ze vertrokken. Wederom een mooi voorbeeldje van alleen is zo heerlijk alleen. Op dat soort momenten is het gevoel van geluk compleet!!

Zelf vind ik het ook enorm inspirerende momenten, zoals met bijvoorbeeld de dansende libellen of de jachtige mist. Vaak inspireert het mij tot songs of tot stukken tekst. Er zijn diverse plekken in de duinen die ik kan aanwijzen en waarbij ik kan vertellen welke song daar ontstaan is. Wel leuk, want als ik langs zo’n bewuste plek kom, begin ik meestal spontaan het liedje te neuriën!!

Ach, en dat is ook een reden waarom ik me niet alleen of eenzaam voel tijdens het wandelen. Er gaat eigenlijk geen moment voorbij dat ik niet in gesprek ben met mezelf of de omgeving. Waar anderen de behoefte hebben al het moois dat zij op dat moment zien te delen met een persoon naast zich, deel ik al die ervaringen gewoon het liefste met mezelf en de omgeving. Ik aanschouw, filosofeer en fantaseer er wat op los gedurende een wandeling.

Ik heb helemaal geen tijd om dat eerst tegen een ander te vertellen. Ik moet al die indrukken direct uitwerken in mijn hoofd. Ik praat met de wind over alles wat ik zie en denk of fluit hem het melodietje voor dat zich plotseling in mijn hoofd heeft genesteld. Ik voer een gesprek met meneer Vos of bedank de natuur voor het mogen genieten van al dat moois dat deze herbergt. Waarna regelmatig een aantekenboekje of opnameapparaatje wordt gepakt om vluchtige schetsen te maken voor thuis.

U ziet, deze man is absoluut niet eenzaam, welnee, maar soms is alleen zo heerlijk alleen 🙂 Ik hoop dat u mij niet voor gek verklaart na deze openhartige blog, maar zo werkt het nu eenmaal bij mij. Benieuwd of ik de enige ben die op deze manier de dingen beleeft of dat er onder de lezers meer mensen zijn die zich met dit verhaal kunnen afficheren!! Belangrijkste blijft natuurlijk bovenal, hoe u van de natuur geniet is uw keuze, als u er maar van geniet!! En dat u deze prachtige bondgenoot respecteert en in zijn waarde laat, maar dat lijkt me niets meer dan logisch gezien de gastvrijheid van deze gastheer!!

Tot de volgende blog!!

Groetjes, René

---

---