Lentekriebels, herkent u ze?! Nu de lente volop aanwezig is, nemen deze kriebels bij mij nog iedere dag toe. Stijgende temperaturen, maar nog niet te warm, langere avonden. Een lucht vol heerlijke geuren en een natuur die zich van zijn mooiste kant laat zien. Ja, wees dan maar eens bestand tegen deze kriebels.
Als ik ‘s avonds in de tuin rustig van een kopje thee geniet en de dag nog eens laat passeren, word ik steevast getrakteerd op een prachtig concert. Hoog in de boom zit daar iedere avond een beroepsmuzikant zijn kunsten te vertonen. Zodra het concert begint, lijkt het alsof alle andere omgevingsgeluiden subiet verstommen.
Het geraas van het drukke wegverkeer verdwijnt, schreeuwende kinderen lijken hun mond te houden. Zodra de merel begint te fluiten, lijkt alles en iedereen nog maar bezeten door 1 doel. Vol overgave luisteren naar wat deze rasartiest deze keer voor ons op de setlist heeft staan.
Het concert begint. Hoge, heldere tonen verspreiden zich bekwaam en soepel door de lucht. Soms een paar korte klanken, dan weer een aaneengesloten reeks noten. Melodieën vormend, die telkens weer anders zijn. Zo zuiver, zo fraai dat de adem je bijkans ontnomen wordt. Haast geen tijd om te ademen, bang om hierdoor ook maar 1 van deze noten te missen. Wat prijs ik me op zulke momenten gelukkig.
De lente, het seizoen waarin telkens weer de kracht van de natuur wordt gedemonstreerd. Een wervelende ode aan jong en nieuw, aan wedergeboorte, aan zin in leven. Een jaargetijde vol verwachtingen. Overal om je heen rumoer en bedrijvigheid. Planten, bloemen, bomen, dieren, noem maar op, een ieder doet een duit in het zakje.
Zelfs de mens is in dit seizoen meestal een stukje vrolijker van aard dan anders 🙂 Tijdens wandelingen kom je bijkans ogen en oren te kort, in een poging alle geboden indrukken te verwerken. Indrukken die je ‘gewoon’ worden aangeboden, mits je er maar voor open staat. Gratis lentekriebels en positieve energie, wie wil dat nu niet?!
Laat je zorgen voor een moment verdwijnen, maak je geest vrij en ontspan. Het kan geen kwaad, het is juist heel goed voor de mens. Zeker in deze stressmaatschappij. Maar leg die smartphone eventjes ver weg. Of laat hem, nog veel beter, gewoon even thuis tijdens het wandelen. Het is zo’n beetje het enige vereiste om in aanmerking te komen voor zo’n gratis portie positieve energie.
Want lieve mensen, dat is een verschijnsel dat me blijft verbazen, keer op keer. Namelijk hoeveel mensen er wel niet zijn die tijdens het maken van een wandeling compleet geobsedeerd zijn door dit voorwerp. Het grootste gedeelte van de zintuigen staat in dienst van het kleine ‘monster’.
De ogen gericht op het schermpje, de oren bedekt door een hoofdtelefoon. De aandacht bij het gesprek dat gevoerd wordt. Onderwijl wandelend door een prachtige natuur. Vogels die fluiten, kikkers die kwaken, prachtige kleuren, ontluikend groen. De natuur doet er werkelijk alles aan om op zijn best te zijn.
Maar nee hoor, de moderne mens, heeft er geen aandacht voor. Liever handelt hij/zij zijn gesprekken af, verzendt de laatste werkmailtjes of is een podcast aan het beluisteren. Ieder moet natuurlijk doen wat ie zelf wilt, maar herkent u zich hierin, ik kan u verzekeren dat u een hoop moois mist 🙂
Hoe vaak het niet gebeurt dat mensen foto’s van mij zien en dan verbaasd reageren als ik ze vertel dat deze allemaal gemaakt zijn in hun eigen omgeving. Het was ze nooit opgevallen dat het bij hun in de buurt zo mooi is. Tuurlijk is dat ook bij jou in de omgeving, mits je je er maar voor wilt openstellen.
Laat dat ene uurtje die smartphone thuis en er zal een nieuwe wereld voor je open gaan. De spanning zal van je afglijden en je zult heerlijk tot rust komen. Het is ook een stuk socialer naar je medemens. Kun je die direct even een fijne dag wensen als je elkaar passeert 🙂 Dat schiet er namelijk meestal bij in, als de focus gericht is op het schermpje.
Wordt de wereld ook direct weer een stuk socialer van! Natuurlijk heeft alle digitalisering en vooruitgang ons mooie dingen gebracht, daar ben ik van overtuigd. Maar door al deze vooruitgang is, naar mijn mening, de mens ook een deel van zijn sociale gedrag verloren. Misschien beter gezegd, het vermeende sociale gedrag is flink veranderd. Het is niet meer direct.
Kijk maar eens om je heen op straat, in het openbaar vervoer of tijdens restaurantbezoek bijvoorbeeld. Praktisch iedereen is tegenwoordig bezig met z’n telefoon. Zelfs dus als men met anderen uit eten is. Zie je een tafeltje met 4 personen, zitten ze allemaal naar hun telefoon te staren, wachtend op de volgende gang!
Toen de telefoon van mijn jongste dochter kapot ging, was het eerste wat ze zich afvroeg: “Wat moet ik nu doen in de pauzes?!”. Al die kinderen zijn in de pauzes bezig met hun smartphone. Direct met elkaar spelen en praten is beperkt tot een minimum. Liever sturen ze elkaar leuke filmpjes door of chatten ze met elkaar.
Toch kan het echt geen kwaad om ook weer eens wat vaker met je medemens een ‘normaal’ gesprek te voeren. Gewoon staand of zittend bij elkaar, de monden bewegend en elkaar aankijkend tijdens het praten. Kan er ook geen miscommunicatie ontstaan, iets dat bij het gebruik van sociale media schering en inslag is.
Ach, het zal wel aan mij liggen, ik heb gewoon niet zo veel met smartphones. Ik ben slechts in het bezit van een telefoon. U weet vast nog wel, zo’n apparaat dat ooit ontwikkeld was om mee te kunnen bellen. Ik vraag me sowieso af waarom ze het nog steeds telefoons noemen tegenwoordig.
Het is meer een kleine computer waarmee je desnoods ook een telefoongesprek kunt voeren. Maar dat is eigenlijk slechts bijzaak van zo’n ding 🙂 Goed, genoeg gezemeld over moderne technieken, ik was de blog juist begonnen met lentekriebels. Laten we vooral dat positieve gevoel vasthouden.
Na de vorige blog is het een hectische tijd geweest. Zo is er hard gewerkt in de tuin. Vol trots kan ik u dan ook mededelen dat dit huishouden sinds kort een eigen minivijvertje rijker is. Na jaren van wel willen maar niet doen, heb ik deze lente eindelijk een aantal klinkers uit de tuin gelicht en een diepe kuil gegraven. Daar is een ronde bak in gegaan en die is gevuld met water.
Plantjes erin en er omheen, klein solarfonteintje in de bak en voilà, het wonder is geschied. We zijn de trotse bezitter van een minivijver! De kinderen hoopten natuurlijk op een zwembad, maar hé, een mens moet ergens beginnen 🙂 Persoonlijk vind ik het erg leuk geworden en is het een magneet voor vogels en insecten. Ik ben benieuwd wat voor dieren het aantrekt als alles volgroeid is.
De klinkers heb ik trouwens gebruikt om een stapelmuurtje te maken. Hierin heb ik diverse holtes gecreëerd, waarin plantjes zijn gegaan. De bedoeling is dat het muurtje uiteindelijk een ‘groen’ muurtje zal worden, waarin ook diverse insecten zich kunnen nestelen. Nou, als een mens daar geen lentekriebels van krijgt?!
Tijdens de 2 weken meivakantie besloot het coronavirus ons huis met een bezoekje te vereren. Braaf werden we, precies in deze 2 weken, na elkaar positief. Had wel als voordeel dat we niet afzonderlijk in quarantaine hoefden. Uiteindelijk vielen de klachten gelukkig reuze mee, alleen was het natuurlijk wel een vervelende vakantie zo binnenshuis.
Aangezien ik toch het huis niet uit mocht, had ik onverwacht de gelegenheid om extra te werken aan een nieuwe compositie. Hierdoor is deze, met bijbehorende video, toch nog gereed gekomen voordat de lente is afgelopen. Dat was wel een vereiste, want de titel luidt “spring fever” ofwel, lentekriebels 🙂
Ik nodig u dan ook graag uit om deze video te bekijken en te beluisteren. Verdere introductie is, denk ik, niet nodig bij deze compositie. De naam ‘lentekriebels’ zegt genoeg, lijkt me!
De compositie eindigt, zoals u gehoord heeft, met een onheilspellende klank. Dit is reeds het intro voor een volgende compositie. Deze wordt dus wat somberder van toon. Want ik vind dit wel een lente van uitersten. Aan de ene kant geniet ik heerlijk van al het moois, tegelijkertijd verkeren we als mensheid in een uiterst heftige tijd. Daar moeten we de ogen niet voor sluiten.
De mens lijkt wel niet zonder problemen te kunnen. Wat dat betreft is de mens, vergeef me, een uiterst akelig wezen op deze planeet. Een soort die gedijt bij conflicten. Harmonie is een moeilijk begrip voor de mens. In harmonie met het al het andere leven om ons heen, in harmonie met de natuur zijn, het is de mens niet echt gegeven.
Ik generaliseer, dat besef ik, maar dat doe ik bewust. Hoeveel mensen er ook zijn die wel in harmonie met alles en iedereen willen leven, zolang er mensen op deze planeet zijn die dat niet willen, schiet het voor geen meter op. Zeker niet als dit soort types ook nog eens de macht heeft om hun vermeende ‘dromen’ te kunnen uitvoeren.
Ik ben ervan overtuigd dat het grootste gedeelte van de mensheid geen conflicten wil, maar op de een of andere manier lukt het maar niet om dit waar te maken. Het begrip democratie is op dit vlak nog niet echt ingevoerd. Telkens weer lukt het bepaalde individuen om ellende te veroorzaken. Ellende die ze ook nog eens laten uitvoeren door anderen, zelf zitten ze veilig in hun ivoren torens.
Hoe bestaat het toch dat dit iedere keer weer gebeurt? Als de grote massa zou opstaan om dit een halt toe te roepen, om orders niet uit te voeren, zou dit allemaal niet kunnen plaatsvinden. Mensen kunnen elkaar blijkbaar zo manipuleren, zo beïnvloeden, dat als iets eenmaal in beweging is gezet, het niet meer valt te stoppen.
Met als resultaat duizenden doden en miljoenen ontheemden. Dit allemaal als gevolg van de wens van één persoon. Het begrip vrijheid is een zeer kwetsbaar gegeven en keer op keer laat de mens zien er niet mee om te kunnen gaan. Ik vraag me echt af of het de mens sowieso ooit gaat lukken in harmonie met elkaar te leven.
Ik heb er een hard hoofd in. Toch blijf ik hoop houden, het gedicht ‘vrijheid‘ is op deze hoop geïnspireerd. Ieder mens het recht op een leven in vrijheid. Vrij in harmonie met elkaar en de natuur. Zonder deze hoop zou ik niet kunnen leven. Mede door deze hoop kan ik momenteel toch genieten van lentekriebels.
Misschien nog wel meer dan andere jaren, doordat het mij gegund is dit gevoel te ervaren in vrijheid. Een vrijheid die, zoals weer eens duidelijk is gebleken, geen vanzelfsprekendheid is. Dat besef ik me juist heden ten dage maar al te goed. Een kwetsbare vrijheid die we moeten beschermen en verdedigen, net zo lang tot het ooit een universele waarde is geworden.
Een begrip is geworden dat niet eens gedefinieerd zou hoeven te worden, simpelweg omdat het een vanzelfsprekendheid is geworden. Vrijheid, een leven in harmonie, niemand die anders zou weten. Een feit dat net zo’n vanzelfsprekendheid is als het ademen dat de mens doet om te kunnen leven. Hoe mooi zou dat toch niet zijn?!
Ik wens u nog een hoop fijne lentekriebels en tot een volgende keer.
Groetjes, René
Heel herkenbaar René, deze week liep ik door het bos hier vlakbij en daar zat een winterkoninkje op de rand van een brug een prachtig concert te geven. Ik heb daar staan luisteren en me te verbazen hoeveel mooi gezang er uit de keel van zo’n klein vogeltje komt.
Fijne zondag!
Prachtige beelden René! Jouw muziek past hier goed bij 🐝🫶🏻
Mooi filmpje René, en wat een verhaal.
Ik loop in de natuur inderdaad ook met mijn telefoon.
Maar ik hoop steeds allerlei beestjes en bloemen te zien.
En vanmorgen het geluid van de koekoek en andere vogels.
Daar geniet ik echt van.
Verliefde futen, zo leuk om te zien.Jonge ganzen met hun ouders, de Schotse Hooglanders in en bij het water
Maar ik begrijp wel wat he bedoelt.
Normaal etentje of feestje , of waar je ook bent, de telefoon zijn erg belangrijk
Goed gesprek wordt zo veel minder.
Maar jij en wij blijven genieten overal, vooral in de natuur
Oog hebben voor alle kleine dingen, en dat waarderen .
Bedankt voor je verhaal, filmpje en muziek.
Het geluid van de echte natuur vind ik nog het mooiste
Maar ergens anders hoor ik ook graag muziek.
😊👋