Stilte, maar zeker geen rust. Dat is een mooie omschrijving voor de afgelopen maanden. Na het plaatsen van de laatste blog, half november verleden jaar, is het rondom mijn persoontje aardig stil gebleven. Even afstand van alle sociale media, een moment van bezinning.
Alhoewel, de feestmaand december volgde al vrij snel, dus van rust was weinig sprake binnen het gezin 🙂 Het nieuwe jaar startte wel rustiger. Zodoende kwam de de ruimte om tot bezinning te komen. In het begin was dat wel even wennen en zeker niet altijd even leuk.
Er komen vragen in je op, waar je het antwoord niet op/van weet, er ontstaan twijfels. Doe ik het allemaal wel goed, wat wil ik zelf nu, waar sta ik, hoe ga ik bepaalde problemen oplossen? Waar doe ik het eigenlijk allemaal voor? Soms kreeg ik de neiging om alles voorlopig maar aan de kant te schuiven.
Boosheid, verdriet, angst, frustratie, allerlei gevoelens wisselden elkaar af. Het feit dat er nog steeds coronabeperkingen waren, droeg ook al niet bij tot een feeststemming. Maar toch kwam er steeds meer ‘licht in de duisternis’. Het zit niet in mijn aard om bij de pakken te gaan neerzitten.
Vervelende gevoelens werden bestreden met werkzaamheden in de tuin. Stapelmuurtjes bouwen, stenen sjouwen, u kent het wel 🙂 Ook begon ik werk te maken van langgekoesterde plannen. Zo ben ik bijvoorbeeld gestart met het maken van videobeelden, met het idee om video’s te creëren. Hoe mooi zou het niet zijn als ik deze video’s dan zou kunnen begeleiden met eigen composities?!
Dat om op deze wijze ‘mijn’ boodschap te vertellen. Mijn verhaal betreffende het belangrijke evenwicht tussen mens en natuur. De natuur kan wel zonder de mens, maar de mens kan niet zonder de natuur. En die natuur is dichterbij dan je denkt, die begint al bij je eigen voordeur. Maar goed, daarover straks meer.
Nu nog even verder over de invulling van de afgelopen maanden. Ik heb ook keuzes gemaakt, bijvoorbeeld om niet in de telefoon van Ellen te gaan ‘neuzen’ op zoek naar mogelijke antwoorden op vragen. Ik heb besloten dat dat niet werkt en ik kan me er ook niet toe zetten. Die telefoon was zo belangrijk voor haar, dat het bijkans als heiligschennis voelt om die te openen.
Wat ze me wilde vertellen, heeft ze bij leven gedaan en de kans dat het rondneuzen alleen maar meer vragen oproept, is natuurlijk groot. Zoals een vriendin me al waarschuwde, ‘je kunt het niet meer vragen aan haar’. Ofwel de kans om informatie verkeerd of niet te begrijpen is zeer reëel. Wij, levende mensen, hebben al moeite met communicatie.
Laat staan dat je informatie leest, waarover je niets meer kunt vragen. En voor alle duidelijkheid nogmaals, ik ben niet op zoek naar geheimen van Ellen. Nee, dat totaal niet. Ik hoopte alleen meer te weten te komen over hoe ze zich voelde in de laatste maanden, maar vooral of ze wel mensen had tegen wie ze haar angsten en zorgen kon uiten.
Mijn hemel, wat moet er toch wel niet allemaal in dat koppie hebben rondgespookt?! Ze was, wat betreft gevoelens, nogal een gesloten boek en ik hoop gewoon ontzettend dat ze zich toch heeft kunnen uiten. Naar het gezin toe probeerde ze, logisch, voornamelijk haar vrolijke kant te laten zien. Ze wilde vooral vooruit kijken en het niet hebben over datgene wat aanstaande was.
Ook heb ik voor mezelf nog vragen die ik haar niet heb kunnen stellen. Vragen, die naarmate de tijd verstrijken, toch wel belangrijk voor me zijn. Gelukkig werden de coronamaatregelen gedurende de afgelopen maanden meer en meer losgelaten. Het sociale leven kon eindelijk weer op gang komen.
Een vrolijk stemmend gegeven, en niet alleen voor mij vermoed ik zo! Eindelijk konden vriendinnen van Ellen weer eens spontaan worden bezocht. Hierdoor kwamen en komen er nieuwe verhalen naar boven. Verhalen die gebeurtenissen op een andere manier belichten en nieuwe invalshoeken bieden.
In de maanden dat Ellen ziek was, ben ik voornamelijk bezig geweest met ‘overleven’. Ellen verzorgen en het gezin draaiende houden, aan meer dingen kwam ik logischerwijs niet toe. Na het overlijden van haar, heb ik al mijn energie gericht op het vinden van een nieuwe balans binnen het gezin.
Tel daar corona bij op en u begrijpt, er was nauwelijks ruimte voor reflectie en verwerking. De gesprekken die ik de laatste tijd kan voeren met mensen, helpen me in het verwerken van die hele hectische en aangrijpende periode. Veel van mijn vragen kan ik stellen aan vriendinnen, veel vragen worden al spontaan beantwoord door hun verhalen over Ellen.
Het voelt ook als een bijzonder warm ‘bad’, dat al deze mensen met ons nog steeds begaan zijn. Ellen was hun vriendin, maar ik voel me net zo welkom. Dat voelt als een enorme zegening. Dit is ook een veel betere manier om aan antwoorden op mijn vragen te komen.
Privé heb ik de laatste maanden ook een aantal acties ondernomen. Niet altijd even makkelijk, maar wel nodig. Zo heb ik voor de vragen en twijfels bij mij op opvoedkundig vlak, een professional ingeschakeld. Niet omdat het niet draait bij ons, maar wel omdat er altijd dingen zullen zijn die verbeterd kunnen worden.
Ik sta altijd open voor goede tips. Normaal bespreek je de opvoeding met je partner, maar ja….. En twee pubermeiden leveren mij toch specifieke vragen op, waar ik echt geen antwoord op weet. Dus leek dit mij een goede zet; baat het niet, schaadt het niet.
Ook ben ik me iets anders gaan opstellen naar de meiden. Soms wordt er nu ook weleens met ‘nee’ geantwoord op hun vragen! Ja, stoer toch, vindt u niet?! Het zit totaal niet in mijn aard, maar het is dus blijkbaar wel nodig af en toe 🙂 Kleine veranderingen, maar bedoeld om meer structuur aan te brengen.
Voor al dit soort zaken, hoe onbenullig ze soms ook lijken, had ik de afgelopen jaren gewoon geen tijd. Geen energie of misschien zag ik ze wel gewoon niet. Door even pas op de plaats te maken, maar zeker ook door tijd voor goede gesprekken met anderen, was dit net het zetje dat ik weer even nodig had.
Een zetje om de toekomst weer met een positieve blik te kunnen aanschouwen. Het geeft de burger moed en het geeft mij ook de ruimte en energie om voor mezelf weer wat plannen te maken. Zo kom ik dan mooi terug op ‘video’ en ‘eigen verhaal vertellen’. Het thema waar ik het in het begin van de blog over had.
De afgelopen maanden heb ik namelijk ook besteed aan het leren van nieuwe kunstjes 🙂 Ik heb gepoogd me te verdiepen in het maken van videobeelden en de montage ervan tot een video. Naarmate ik me er meer in verdiepte, werd ik steeds enthousiaster. Het biedt me weer allerlei nieuwe mogelijkheden om mijn vermeende creativiteit te kunnen inzetten.
Zo ontstond er de laatste tijd spontaan een geheel nieuw project, “Dissolving the grey”. Een poging tot een combinatie van audio, video en tekst. Voor de video werd een compositie geschreven, er kwam een gedicht bij en deze blog is ook een uitvloeisel van dit eerste totaalproject.
De bedoeling van deze video, dit project is, denk ik, wel duidelijk. Alle beelden zijn geschoten in de omgeving van mijn huis. Kortom, de natuur begint bij je voordeur. Open je ogen, er is meer moois in je omgeving dan je misschien op het eerste gezicht zou denken. Maar koester dat moois ook, heb er respect voor. Maar heb net zoveel respect voor je medemens. Helaas een bijzonder actueel thema 🙁
Het was inderdaad misschien stilte de afgelopen maanden, maar zeker geen rust aan deze kant! Geniet van de lente en tot een volgende keer.
Groetjes, René
Goed bezig rené! Ziet er gelikt uit en mooi nummer😀