Sneeuw maakt een hoop los, letterlijk en figuurlijk. Dat besefte ik direct nadat de eerste sneeuw was gevallen. Want wat een ommezwaai heeft het weer gemaakt. Op donderdag liep ik nog in een truitje door de duinen, genietend van een lekker zonnetje. Op zondag was het in ene compleet anders. Windkracht 7, sneeuw en ijzige kou. Tijd voor dikke truien, dubbele broeken en de kachel permanent op 10. Koning winter was gearriveerd.
Ik, en misschien u ook wel, had niet verwacht dit extreme winterweer nog te mogen beleven in Nederland. Daarvoor leek mij de klimaatverandering te ver te zijn gevorderd. Maar het kan dus toch nog en hoe!! De kinderen wisten niet wat ze zagen. Dat is nog eens een pak sneeuw. Wind of geen wind, naar buiten moesten ze. Om vervolgens een uur later weer als ijsklompjes naar binnen te schuifelen.
Bijna heel Nederland wit met temperaturen ver onder nul. Het treinverkeer plat, openbare scholen dicht. Ja, sneeuw maakt een hoop los. Maar het zorgt ook voor een stukje positivisme in deze tijden. Of je nu van sneeuw houdt of totaal niet, de afwisseling was voor een ieder een bijzondere doorbreking van de dagelijkse sleur. Even iets anders dan coronaberichten, even overal blije en vrolijke gezichten in het nieuws.
Misschien dat u het nu alweer een beetje zat bent, maar ook u zal de eerste dagen ongetwijfeld met een glimlach op het gezicht hebben moeten denken aan uw jeugd en de winters die u toen beleefde. Zoals voor mij bijvoorbeeld de winter van 1978-1979 een onvergetelijke is. In mijn beleving duurde deze winter eindeloos. Met bergen sneeuw en schaatsen op, door ijzel bedekte, straten.
Ik woonde toen tegenover een grote vijver, waar we dagelijks onze ‘schaatskampioenschappen’ hielden. Uren en uren rondjes draaien, alsof tijd en kou er niet toe deden. Met de slee door de straten, hangend aan de achterbumper van passerende auto’s. Met van die groene regenlaarzen aan, waar de zolen zo lekker glad van werden door het vele glijden.
Maar dus ook de winter waarin je plotsklaps op een dag kon schaatsen op de straat. Wat een aparte gewaarwording was dat. De winter waarin tot tegen het voorjaar aan de ijsschotsen in het water bleven drijven. Dagelijks op stevigheid getest door onder andere deze jongen. Ja hoor, zie maar, het ijs is nog stevig genoeg. Totdat die ene dag kwam…..
En toen moesten we met een hark dreggen in de vijver naar mijn bril. Want dat was de dag dat we kopje onder gingen en de temperatuur het dus gewonnen had van de ijsschots 🙂 Uiteindelijk werd de bril toch nog gevonden en ging deze winter mijn geheugen in als een eeuwigdurende winter. Ja vroeger, weet u nog wel…?!
Deze vorstperiode wordt voor de kinderen zo’n moment waar ze later aan terug kunnen denken. Eindelijk even iets anders in dat kindergeheugen dan alle restricties veroorzaakt door de corona. Iets positiefs waar ze met veel plezier op kunnen terugkijken. Met wat geluk kunnen we ook weer de schaatsen op het natuurijs testen. De laatste keer dat dat kon was overigens, onverwacht, in maart 2018.
Eigenlijk nog niet eens zo heel lang geleden, bedenk ik me. Toen hebben de kinderen kunnen schaatsen op de Jan Gijzenvaart, hier in Haarlem-Noord. De dagen ervoor had het gesneeuwd en hadden we in de straat een groot sneeuwballengevecht gehouden. Ja, en dat was dus precies wat er zondag met de eerste sneeuw door al deze herinneringen ook gebeurde.
In ene voelde het contrast tussen dat betoverende witte landschap en de herinneringen aan Ellen als een onmogelijke spagaat. Mijn gedachten schoten permanent heen en weer tussen al die mooie herinneringen aan hoe Ellen en ik de sneeuw altijd verwelkomden en het feit dat ze er niet meer is. Ik werd er best wel door overvallen. Sneeuw maakt een hoop los.
Ik werd er ‘somber’ van en kon de fut niet vinden om te gaan genieten van dat prachtige landschap. Dat voelde als hoogverraad. Gelukkig hebben de kinderen er niets van gemerkt. Zij zijn lekker hun gang gegaan en hebben genoten. Wel heb ik ze eerlijk verteld dat ik even niet goed in mijn energie zat en waarom. De herinneringen zijn stuk voor stuk heel mooie en heel dierbaar, maar ook even heel pijnlijk.
Ik zag de foto’s voor me van Ellen die 1 van de kinderen vasthoudt. Midden in een maagdelijk wit duinlandschap, terwijl het voorzichtig haar eerste pasjes in de sneeuw zet. Betoverd door wat er gebeurd is, de tong uitstekend om wat sneeuwvlokken proberen te vangen. Ik zag herinneringen voor me, van voor de kinderen.
Ellen en ik die ‘s avonds met z’n tweetjes een sneeuwballengevecht in de tuin hielden. Een avond waarin zij het slaapkamerraam boven opende en ik haar vanuit de tuin opnieuw bekogelde met sneeuwballen. Waarna ik 10 minuten later de vloer kon dweilen omdat ik er even niet bij stil had gestaan dat sneeuw en kachels niet goed samen gaan.
Of de avond waarop we uit eten gingen en een afzakkertje haalden in de kroeg. Niets aan het handje toen we naar de stad gingen, maar op de terugweg was in ene de wereld wit getoverd. In de tussenliggende uren had het flink gesneeuwd en mochten we ons in een sprookjeswereld naar huis begeven. Romantischer kan toch haast niet?!
Maar ja, ook gedachten dus aan de laatste keren samen op het ijs. Het schaatsen van 2018 op de Jan Gijzenvaart. De momenten samen waarop we lachend en vol trots naar die 2 hummels van ons keken als die door het dolle heen waren omdat er weer sneeuw viel. Samen de slee voorttrekkend, samen op de bank weer opwarmen. Momenten van puur geluk. Het was even pittig afgelopen zondag, sneeuw maakt een hoop los.
Ach ja, ook zo’n mooie herinnering aan de slee voorttrekken…. Anne leerde in die tijd een hoop liedjes op school van een behoorlijk christelijke juf. Niets mis mee, maar nog zie ik het tafereel voor me dat wij de slee voorttrokken door de buurt met daarop een meisje van een jaar of 5. Een meisje dat prinsheerlijk op haar slee zat en vol overgave de glorie van de Heer bezong.
Dat niet even, maar uren herhalend terwijl de christelijke liederen tegen de huizenwanden op galmden. Iets anders wilde er uit het kinderkeeltje niet komen, want ja, dat waren per slot van rekening de liedjes die ze van juf had geleerd. Herhaalde verzoeken van ons om een liedje van K3 of Dirk Scheele haalden niets uit. We leken wel zo’n evangelie verspreidend gezelschap, terwijl ikzelf niet eens gelovig ben 🙂
Intussen ben ik overigens al buiten geweest om te genieten van al dat natuurschoon. Gelukkig duren dit soort verwerkingsmomenten als afgelopen zondag bij mij geen dagen. Het geeft ook niets, het hoort erbij en ik laat dit soort momenten ook ‘gewoon’ over me heen komen. Of het schaatsen op natuurijs gaat lukken, vraag ik me trouwens wel af. Het ijs dat op de sloten lag, was erg bobbelig door de harde wind en had een roestbruine kleur.
Het water van het Spaarne was tot gisteren sowieso nog niet bevroren, dus ik ben benieuwd. Maar voor de kinderen maakt het niets uit, deze sneeuwperiode kan nu al niet meer stuk. En voor mij ook niet hoor, want wat een fotogenieke wereld is het momenteel. De foto’s in deze blog laten overigens mooi het weerbeeld van de afgelopen week zien. (van donderdag tot donderdag bekeken)
Zonnige, groene foto’s aan het begin van de week tot ijssculpturen langs de waterkant van het Spaarne in de afgelopen dagen. Ik wens u een mooie week toe, kijk uit met alle gladheid. Maar geniet ook van de prachtige taferelen van het Nederlands landschap in winterse sferen. Want dat Nederland ook in de winter mooi kan zijn, wordt momenteel volop bewezen. Sneeuw maakt een hoop los 🙂
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Nostalgie, ik word hier zo weemoedig van,
maar het is weer zo mooi geschreven..
Liefs, Leny 💖
Je zal regelmatig overvallen worden door mooie herinneringen die je samen met Ellen beleeft hebt en ik snap dat je daar somber van wordt. Gelukkig heb je ook nog kunnen genieten van de mooie witte wereld. Van mij mag het nu wel weer weg, ik vind het zo zielig voor alle beestjes.
Groetjes, Carla.