Afgelopen zondag was het weer zover, het jaarlijkse hoogtepunt voor iedere vader. Het was weer vaderdag. Ook in dit huis werd vaders met extra veel liefde bejegend deze dag. Vooral de eerste 2 uren dan hoor, daarna was de leukigheid er wel weer een beetje vanaf voor de kinderen 🙂 Maar hoe dan ook, ze waren me absoluut niet vergeten. De jongste had allerlei werkjes op school gemaakt. Er was een zak Engelse drop ingeslagen.
De oudste dame zat blijkbaar met haar hoofd al bij Sinterklaas, want zij had voor mij een surprise geknutseld. Een doos in een doos, in een doos, in een doos enz…. En dan allemaal nog eens stevig dichtgeplakt met plakband. Afijn, 3 uren later vond ik mijn cadeautje, een boekenbon. Wat lief, van haar eigen geld een boekenbon kopen voor haar vader!! Of zat het soms toch een beetje anders, ze moest zo lachen.
Wat bleek, de sluwe vos had mij laatst drie boeken voor haar laten bestellen en had daar slinks ook een boekenbon bij gezet. Haar vader kennende, werkte het plannetje precies zoals zij had bedacht. Deze vader let namelijk nooit zo goed op en betaalde inderdaad blindelings de rekening. Met als gevolg dat ik dus nu een sigaar uit eigen doos kreeg. Een zelf betaalde boekenbon voor vaderdag. En een lol dat ze had 🙂
Van 2 lieve vriendinnen kreeg ik een ingelijste foto van de twee meiden. Daar was ik zo blij mee. U moet weten dat zij namelijk ieder jaar Ellen een ingelijste foto van de kinderen gaven. Een traditie waardoor Ellen en ik een mooie verzameling foto’s in het bezit hadden gekregen van onze opgroeiende kinderen. En nu wordt deze traditie gelukkig voortgezet op deze wijze. De verzameling is dus weer groeiende!!
En zo was deze vaderdag weer geheel geslaagd. Toen de kinderen ‘avonds vroegen of ik een leuke vaderdag had gehad, beantwoordde ik dit dan ook met een volmondig ‘ja’. Maar direct zei ik erbij dat ik eigenlijk iedere dag een vaderdag heb. Daar moesten ze wel even over nadenken. Uiteindelijk dachten ze dat het te maken had met het feit dat ik ze opvoed.
Dat zou ook kunnen, maar mij ging het erom dat ik een zeer bevoorrecht man ben om iedere dag het geluk te mogen hebben de vader te zijn van twee van die prachtige dames. Het ware geluk zit niet in cadeautjes, zit niet in die ene dag. Het ware geluk zit in hoe wij, iedere dag weer, met elkaar omgaan en van elkaar houden. Dat vonden zij dan wel weer leuk om te horen 🙂
Het was sowieso een geslaagd weekeinde. De dag ervoor waren we spontaan met mijn schoonzus wezen eten bij ‘t Panneland. Een horecagelegenheid aan de rand van de Amsterdamse Waterleidingduinen, met voor mij/ons ook een nostalgisch gevoel. Een gemoedelijke plek om heerlijk te kletsen onder het genot van een hapje en een drankje. Wat wil je nog meer op een zonnige dag?!
We komen er niet heel vaak, maar wel al heel lang. Vlakbij zijn ook de ouders van Ellen begraven. De, van reeds verre zichtbare, kerktoren van het dorp Vogelenzang herinnert ons altijd aan de plek waar ze liggen. Als we bij ‘t Panneland zitten, moeten we ook altijd denken aan al die keren ervoor dat we er zaten. En dan vooral met welk gezelschap.
Ook deze zaterdag hadden we het er weer over, zo van ‘”weet je nog, toen we hier zaten met….”. En vervolgens kwamen er weer herinneringen voorbij van andere keren dat we er zaten. Ditmaal hadden we, schoonzus en ik, het over een keer dat we er zaten met een hoogzwangere Ellen en haar ouders. Hartje zomer en bloedheet, maar terrasje pikken moest gebeuren.
Ach, en als je dan bedenkt hoeveel mensen intussen al niet meer leven…. Reden temeer om dit dus nog maar heel vaak te doen, dat heerlijke genieten. En reden temeer om, als er soms iets misgaat, vooral niet te lang boos te blijven 🙂 Wat was namelijk het geval deze week, ik heb weer eens wat stoms gedaan. Ja, en als ik iets stoms doe, doe ik het ook meteen goed hoor.
Ik heb namelijk met één soepele muisklik al mijn foto’s van 2020 gewist. Niet eens braaf in de prullenbak gegooid, nee deze jongen formatteerde direct maar even de harde schijf. Wat een s.kk.l 🙂 Ach, ik moest er zelf ook wel om lachen, want het waren gelukkig alleen foto’s van mezelf, geen foto’s waar ook de kinderen op staan. Die maak ik bewust al met een ander toestel. Maar toch, zonde is het wel.
Ik heb namelijk laatst een nieuwe externe harde schijf moeten kopen om al mijn foto’s te kunnen opslaan. Maar om de één of andere reden heeft het fotobewerkingsprogramma Lightroom hier moeite mee. Ik zal wel iets mis hebben gedaan met het plaatsen van de catalogus. Maar goed, dat terzijde, in mijn haast dacht ik de oplossing te vinden in het opnieuw formatteren van de schijf.
Tja, dat ging heel soepel, was in een halve minuut gebeurd. Ik zag wel een melding staan of ik het zeker wist en of er geen belangrijke gegevens op de schijf stonden, maar dat drong niet zo erg door tot dit warhoofd. En zodoende gooide ik in die halve minuut een half jaar aan foto’s weg 🙂 Ik had dus in ene geen recente foto’s meer om te plaatsen in de blog.
Wat overigens wel een geweldig excuus gaf om deze week er maar liefst 2 keer op uit te trekken, om weer materiaal te vergaren. Maar het wordt tijd voor vakantie, volgens mij. Tijd om de eerste helft van dit uiterst merkwaardige jaar enigszins te verteren. En vakantie is het ook bijna. Na deze blog kunt u nog 1 blog van mij verwachten en dan gaan we met z’n drietjes de zomervakantie in.
Heerlijk, ik heb de meiden al zo lang niet om me heen gehad, ik ben er gewoon aan toe ze weer even een paar weken lekker dichtbij me te hebben 🙂 Nee hoor, ondanks alle beperkingen gaan we er gewoon een paar gezellige weken van maken. De nodige activiteiten kunnen ondertussen weer ondernomen worden, dus dat komt vast helemaal goed. Dat wordt dan trouwens de tweede zomervakantie zonder Ellen. Wat gaat het toch allemaal snel.
Daar heb ik tijdens de afgelopen twee wandelingen best wel aan gedacht. De tijd ‘vliegt’ en, of je wilt of niet, je moet gewoon mee in die vaart. Hoe lastig ik dat ook soms vind, hoe schuldig ik me soms ook tegenover Ellen voel, ik kan niet anders. Om de één of andere reden heeft het lot bepaald dat ik hier nog wel mag zijn, laat ik daar dan ook maar van genieten.
Als ik dan even uitrust op een bankje en de mooie omgeving in me opneem, gaan mijn gedachten eigenlijk altijd ook naar Ellen. Die verdoemde vraag cirkelt dan rond van ‘waarom ik nog wel en jij niet meer’. Maar steeds vaker besef ik dat dat een onoplosbare vraag is, maar een gegeven, een vaststaand feit. Ik ben hier nog wel, dus geniet daar dan ook maar dubbel en dwars van. Geniet dan maar voor twee, voor jezelf en voor Ellen.
Juist zij zou niet anders gewild hebben voor me. Niet in een hoekje gaan zitten, maar het leven omarmen. Dat is niet altijd even makkelijk, maar ik heb wel het idee dat het me steeds beter af gaat. We doen ons best en meer kun je niet doen 🙂
Ik wens u allen een prachtige week toe.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Die Anne wat een slim zakenvrouwen. Die komt er wel. Dikke kus voor jullie.