Moet ik nu lachen of moet ik nu huilen, ik weet het niet. Terwijl ik dit schrijf, komt de zon prachtig op. De lucht is in allerlei kleuren rood gehuld. Wolkenslierten reflecteren op schitterende wijze de kleuren van de zonsopkomst. Wat blijft dat toch een geweldig fenomeen om te aanschouwen. Maar tegelijkertijd dringt aan alle kanten jouw gemis zich aan mij op.
Zo gaat het de laatste tijd aldoor. Ik lach, ik probeer te genieten, maar als ik maar even verder denk, beland ik in donkere gedachten. Het besef dat ik er alleen voor sta, het besef dat mijn maatje niet naast me is. Waarom mag ik dit wel nog allemaal beleven en jij niet?! Dat is een vraag die eigenlijk onzinnig is, maar iedere keer de kop opsteekt.
Zo loop ik met de meiden te winkelen in de stad. Heerlijk in het zonnetje, vrolijk grappend met elkaar en dan in eens weer, bam, het besef dat jij er niet meer bent. Gelukkig kan ik dit ook uiten tegen de kinderen, zonder dat dat tot problemen leidt. Ook zij beseffen terdege dat mama er gewoon bij had horen te zijn. Net als vroeger, met z’n viertjes, zo moeilijk is dat toch niet.
Gelukkig houden de kinderen het luchtig voor me, zij lijken al veel verder in het verwerkingsproces te zijn. Het is gebeurd, het is verschrikkelijk, maar we moeten nu weer verder. Op zo’n manier beleven zij dit voor mijn gevoel. Zij praten al zo makkelijk over mama in de verleden tijd vorm, gelukkig maar.
Daardoor kan ik veel over Ellen praten, maar meer op het niveau van hoe zij dingen heeft gedaan en heeft beleefd. Als we op een terrasje wat drinken, willen de kinderen bijvoorbeeld weten of wij hier vroeger ook zaten. “Hoe oud was mama toen, waar zat ze nog meer, wie waren haar vriendinnen, waren wij er toen al”.
Dat soort vragen, waaruit dan weer smakelijke en mooie verhalen voortkomen. Hierdoor is Ellen nog steeds volop in ons midden. Ik geniet van dat soort vragen en beantwoord ze graag, maar tegelijkertijd doet het mij meer en meer beseffen dat ze geleefd heeft en er nu niet meer is. Haar ‘verhaal’ is afgerond. We hebben het er nog steeds over, maar er zullen geen nieuwe hoofdstukken meer bij komen.
Van de week vroeg één van de meiden zelfs heel voorzichtig, enigszins schuldbewust, of er ooit misschien weer eens een dame aan mijn zijde te bewonderen valt. Ze vond het een vervelend idee als ik alleen zou blijven en vertelde erbij dat mama dat ook nooit gewild zou hebben.
Dat vond ik zo aandoenlijk, eigenlijk moet je op zo’n moment lachen en huilen tegelijkertijd. Dat die meiden daar al mee bezig zijn, met jouw toekomst, zo lief en zorgzaam. Maar tegelijkertijd hiermee bevestigend dat Ellen er toch echt niet meer is. Wel zei ze er heel mooi bij dat mama natuurlijk nooit te vervangen valt, door niemand niet. En zo is dat, maar een antwoord moest ik toch echt schuldig blijven.
Zover ben ik nog lang niet, dat ik over dit soort dingen al bezig zou zijn. We zien wel, zei ik dan ook eerlijk, niets is onmogelijk. Vooralsnog moet ik eerst maar eens dat schuldgevoel zien kwijt te raken, dat ik wel verder mag en zij niet. Proberen te accepteren dat ik gerust mag blijven genieten van de mooie kanten van het leven, nee, zelfs moet genieten hiervan.
Net als van de week, toen ik een wandeling langs het Spaarne maakte. Ik weet niet of u het al bemerkt heeft, maar volgens mij denkt een groot gedeelte van de natuur dat de lente in aantocht is. Bloemetjes steken de kop op, langs de oeverzijde vielen er diverse te bewonderen. Diverse vogeltjes waren al weer het hoogste lied aan het fluiten.
Ik kreeg de neiging mee te neuriën, zo’n heerlijk lentegevoel overkwam me. Zo’n fris en opgeruimd gevoel, zo’n gevoel van “een nieuwe dag en nieuwe kansen”. Maar direct daar aansluitend ontstond het inmiddels bekende schuldgevoel. Op zo’n moment moet ik mezelf echt dwingen om te blijven genieten, maar dat valt niet mee.
Dromen dat ik momenteel ook weer doe. Nachtenlang ben ik in de weer. Dan is het een boze droom, dan weer een heel mooie droom. In allerlei hoedanigheden komt Ellen aan mijn geesteswereld voorbij. Badend in het zweet word ik dan wakker, compleet geradbraakt. Tja, hoezo verwerken 🙂 Het is ook allemaal niet vreemd. Deze week komt de verjaardag van Ellen eraan.
Daar ben ik in allerlei opzichten mee bezig. Onder andere wilde ik voor haar verjaardag mijn ‘eerbetoon’ aan haar klaar hebben. Ik had het idee gevat om Ellen niet middels een foto te eren in de woonkamer, maar op een iets kunstzinnigere manier. Dat is me ook gelukt, uiteindelijk zijn het zelfs twee ‘kunstwerken’ geworden.
Ik ben ontzettend blij met het resultaat. Het zal ongetwijfeld niet ieders smaak zijn, maar het is wel precies zoals ik het zelf wilde. Ik vind beide resultaten tijdlozer dan een foto. Een foto is een momentopname, terwijl ik in deze werken Ellen als mens heb proberen te ‘vangen’. Kleurrijk en zorgzaam, om maar eens twee typische kenmerken van Ellen te noemen.
Voor eenmaal deel ik graag het resultaat met jullie. Niet uit ijdelheid, maar puur om jullie als lezer te kunnen laten zien, hoe ik Ellen heb mogen ‘ervaren’ als mens en als partner. Hoe ik haar heb proberen vast te leggen voor het nageslacht, haar wil eren. Ik ga de diepere betekenis van beide werken niet uitleggen, dat laat ik aan de verbeelding van de toeschouwer over.
Ook gaan we haar verjaardag ‘vieren’ in klein gezelschap. Ze had niet anders gewild, dus doen we dat. Alhoewel ik daar verleden week makkelijker over dacht, dan deze week. Nu het moment van de verjaardag dichterbij komt, begin ik het steeds moeilijker te vinden. Echt weer zo’n gebeurtenis van een lach en een traan.
Nou ja, we ondergaan het allemaal gewoon maar, dan komen we er wel. Niets doen met haar verjaardag was sowieso uitgesloten voor me. Daarvoor was het begrip verjaardag veel te belangrijk voor haar. Het is ook een mooie manier/gelegenheid om bij haar leven stil te staan. Meer dan het moment van overlijden naar mijn mening.
U leest, het zijn roerige tijden. Vandaar dat ik regelmatig denk: “moet ik nu lachen of moet ik nu huilen?!”. Uiteindelijk denk ik dat ik allebei gewoon moet. Maar het valt me wel op, dat naarmate de tijd verstrijkt, het gemis alleen maar groter wordt. Er zijn wel mensen die goedbedoeld tegen me zeggen dat dit gevoel moet slijten.
Misschien is dat ook wel zo, maar op dit moment merk ik daar helemaal niets van, integendeel. Ach, kwestie van blijven ademen en doorgaan lijkt mij het devies op dit moment. Schamen voor emoties doe ik me niet en de kinderen houden me wel bezig. Uiteindelijk zal er gerust wel weer licht aan de horizon gloren.
Ik wens u allen een prachtige week toe en tot de volgende blog!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Het is inderdaad een kwestie van doorademen en doorgaan.
De gevoelens positief en van gemis zullen elkaar blijven afwisselen .
Slijten , nee dat doet het niet .
En waarom zou dat moeten ??
Wat een blog René, ik werd er zo weemoedig van. De sterkte die jij uitstraalt naar je dochters toe, en dan zo mooi en droevig over Ellen praat. Missen zullen jullie haar altijd, en dat geeft ook niet. Wij missen haar ook. De foto’s vind ik prachtig, veel liefs, en sterkte Zaterdag ,en in gedachten proost ik met jullie mee.
Leny
Mooi René, het is wel duidelijk dat Ellen jouw zonnetje was en een geweldige moeder voor je dochters.
Lieve René, natuurlijk mag je lachen en huilen, wat wil je nou, alles is nog zo kort geleden, geef jezelf de tijd en probeer van dat schuldgevoel af te komen, durf te genieten als je met de kinderen op stap bent of aan het wandelen of dan ook. Ellen zou niet anders voor je willen.
Wat heb je weer prachtige foto’s erbij geplaatst!
Lieve groet,
Ank
Lieve René, het is heel duidelijk hoe zo’n belangrijke rol Ellen in jullie leven had. Ze zal als een rode draad door jullie leven blijven gaan en dat is ook goed, alleen hoop ik dat je van je schuldgevoel af komt jij had het niet voor het zeggen…. Ik wens je sterkte met de verjaardag van Ellen probeer er toch een mooie dag van te maken met iedereen die je lief is en haal mooie herinneringen op!!
Lieve groet,
Thea
Wat een prachtige foto’s, zoveel mooi kleuren.
Het is wel fijn dat de meiden het blijkbaar geaccepteerd hebben dat Ellen er niet meer is al zullen er best wel moeilijke momenten blijven. Ik hoop dat je je dat schuldgevoel snel kwijt zult raken, want dat zal Ellen niet gewild hebben. Sterkte met haar verjaardag.
Lieve groetjes, Carla.