Ik wens u allen prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!! Ja lieve mensen, de kerst staat alweer voor de deur. Alsof de tijd er nog even een eindsprintje tegenaan heeft gegooid, zo snel verlopen deze weken. Dit jaar zult u van mij geen kerstkaart hoeven te verwachten. Vandaar dat ik u nu alvast fijne dagen wens.
Geen kerstkaarten dit jaar, want ik zou niet weten hoe ik het over mijn hart moet verkrijgen om kaarten te sturen zonder de naam van Ellen er op. Dat ligt nog allemaal veel te gevoelig. Mijn hemel, een paar maanden geleden dacht ik nog vrij makkelijk over deze decembermaand, maar daar kom ik nu toch echt van terug. Wat een ‘spagaat-maand’.
Het is momenteel hard werken voor me, daar moet ik eerlijk in zijn. Het contrast tussen alle feestelijkheden en mijn gevoelens is als die van tussen zwart en wit. De kinderen hebben zich enorm verheugd op deze dagen, gelukkig maar. Dus de kerstboom staat, de kaarsjes branden en de kerstmuziek galmt uit de speakers. In huis is het één grote kerstsfeer.
Maar als iemand in mijn hart zou willen kijken, heeft deze persoon momenteel een zaklantaarn nodig. Zo donker is het daar. Wat nou feest, alles schuurt en wringt. De gedachten van mij springen de gehele dag door naar dezelfde periode een jaar geleden. Een periode waarin Ellen wederom langs het randje scheerde.
Ze was dusdanig slecht, dat we kerst in het ziekenhuis moesten ‘vieren’. De dagen ervoor hadden diverse vriendinnen haar kamer flink versierd met lichtjes, kerstslingers en wat al niet meer. En één avond hebben we met de intieme familie een kerstmaaltijd genuttigd in het ziekenhuis. Ofwel, we hadden Chinees gehaald en daar in een ruimte verorberd.
Alle lof overigens voor het personeel, want alles was mogelijk. De tafel was gedekt voor ons, de ruimte beschikbaar gesteld. Maar dat samen eten was voor Ellen al inspannend genoeg. En wij die avond maar tegen elkaar blijven herhalen dat het gezellig was, maar ondertussen had iedere volwassene zo zijn eigen gedachten 🙁
Pas op oudejaarsdag kwam Ellen even naar huis. Dat was dan ook het eerste moment waarop ze de kerstboom zag. Een kerstboom waar ze flink op had lopen hameren tegen me. Hoe slecht ze ook lag, ze bleef iedere keer maar herhalen dat ik een boom moest kopen, iets wat ik natuurlijk allang van plan was 🙂 Het viel ook niet mee voor haar om de regie niet in eigen handen te hebben.
Maar ja, ze zag hem dus zelf pas na de kerstdagen. Weer enigszins opgeknapt als ze was. Met het gezin hebben we toen oud en nieuw kunnen vieren, waarna ze voor een paar weken naar een revalidatiecentrum verhuisde. Wat een hectische tijd, pas nu kom ik aan het verwerken van deze tijd toe. Toen was er maar één stand en dat was overleven.
Misschien een vreemde woordkeuze gezien hoe het met Ellen is afgelopen, maar voor mij was dat het toch echt. Het gevoel proberen uit te schakelen en puur rationeel handelen. Het gezin proberen draaiende te houden en Ellen zo goed mogelijk te verzorgen. De emoties waar toen geen tijd en ruimte voor was, komen nu pas naar boven.
Op dat moment wisten we overigens al dat de tumoren bij Ellen terug waren gekomen. Dat bericht kreeg ze vlak voor de kerstdagen te horen, toen het zo slecht ging. Op mijn verjaardag kregen we als ‘cadeautje’ deze onheilstijding. Dat is ook iets om nooit meer te vergeten. Ik ben al niet zo’n verjaardagsmens, maar sindsdien helemaal niet meer.
Het werd ons aan het einde van de dag medegedeeld door een team van artsen. De arts die de leiding had, begon haar verhaal met de woorden dat “ze maar even tijd had, want ze moest ook nog iets anders doen. Dat speet haar zeer, maar dan wisten we dat maar alvast!!” Om vervolgens aan ons tweetjes mede te delen dat het eigenlijk einde oefening voor Ellen was.
Ja, dat was een fraai staaltje van hoe je moet omgaan met mensen 🙁 Maar daar vul ik nog wel eens een blog mee, want hoe goed we ook door de laatste arts zijn geholpen, we hebben ook artsen meegemaakt die geen kaas gegeten hadden van het feit dat ze met mensen te maken hebben. Die dit soort conclusies aan mensen meedelen alsof het gaat om een sneetje in de vinger.
Nou ja, u begrijpt intussen vast wel dat mijn gedachten dus niet echt in een feeststemming verkeren. Maar er zijn gelukkig ook mooie dingen hoor. Daar blijven we oog voor houden. Neem nu de kerstmusical van Sara gisteren. Onze dame in de rol van zwerver, op het podium 🙂 Wekenlang hadden de kinderen keihard geoefend op de musical, met het optreden gisteren als onbetwist hoogtepunt!!
Of neem alle voorbereidingen die Anne aan het doen is met een vriendin voor een mooie eerste kerstdag samen. Van eten tot spelletjes, van kleding tot locatie, alles wordt tot in de puntjes voorbereid 🙂 Dat geeft haar een heerlijk gevoel en het is fantastisch om te zien hoe de mensen om ons heen daar op anticiperen.
We zijn een week geleden ook met elkaar en mijn lieve schoonzus naar een kerstmarkt in Zwaanshoek geweest. Dat was natuurlijk genieten geblazen voor Anne, maar ook voor ons. Een zondagmiddag, slecht weer, dus een beter moment leek ons niet voorhanden om het tuincentrum aldaar te bezoeken.
Nou, dat hadden dus meer mensen gedacht, met als gevolg verkeersregelaars, filevorming en wat al niet meer. Maar eerlijk is eerlijk, eenmaal binnen verspreidde de massa zich snel over het aanzienlijke oppervlak. Anne kon losgaan!! Wat een werk wordt er tegenwoordig van kerst gemaakt zeg. Hallen vol met allerlei prullaria, kerstballen in alle mogelijke kleuren.
Je kon het zo gek niet bedenken of ze hadden het wel. Je hoefde absoluut niet je best te doen om daar je volledige maandloon kwijt te raken 🙂 Ach, het heeft ook wel wat en blijkbaar voorzien dit soort markten in een grote behoefte die er onder de mensen heerst. Een behoefte aan genieten en ook dus samen genieten. Anders zou er niet zo’n rust en kalmte onder de mensen blijven.
Zomers in een pretpark met dit soort drukte zie je al snel de eerste woordenwisselingen ontstaan, maar nu bleef iedereen lief voor elkaar. Ook wel leuk om de mens zo mee te maken. Een soort saamhorigheidsgevoel zonder dat het van te voren is afgesproken. Wat dat betreft mag het dan wel weer iedere dag kersttijd wezen 🙂
Zelf staan we er gelukkig ook niet helemaal alleen voor deze maand. Er is voldoende aandacht voor ons. Al heb ik overigens wat betreft visites, nu de maand wel min of meer afgesloten. In deze maand heb ik nu een aantal maal visite gehad. Waaronder diverse mensen die ik na het overlijden van Ellen niet meer gezien had. Zeer waardevol en fijn voor me, zonder enige twijfel, maar ook onverwacht vermoeiend.
Dat ligt natuurlijk niet aan de personen die kwamen, oh nee zeker niet, maar puur aan mezelf. Ik had er totaal geen rekening mee gehouden dat het praten over Ellen in deze beladen maand, ook psychisch heel belastend is. Ik ben al de gehele dag met haar bezig, dus eigenlijk dacht ik dat het praten juist zou opluchten. Maar het tegendeel is waar, ik raak er alleen maar extra vermoeid van.
Het is allemaal net even teveel voor me. Dus lieve mensen, het is niet dat ik jullie aanwezigheid niet waardeer, integendeel, ik vind het oprecht fijn. Alleen heb ik nu, op dit moment, even genoeg aan mezelf en mijn eigen gedachten. Deze maand probeer ik puur door te komen, vanaf de volgende maand ben ik, sociaal gezien, weer wat actiever 🙂
Voor nu laat ik het hierbij. Ik ga me begeven aan het bakken van pannenkoeken voor het kerstdiner van Sara vanavond. Anne komt zo direct thuis met een paar vriendinnen om koekjes bakken voor hun kerstbrunch op school. Dus dat wordt dringen in de keuken!! Maar wel leuk, absoluut. En zo is dit een maand van uitersten, een lach hier en een traan daar.
Ik laat het ook allemaal gewoon maar over me heen komen. Beschermen tegen alle gevoelens is onmogelijk en ook niet gewenst. Het mag pijn doen, je mag verdrietig zijn, maar je mag evenzogoed genieten en lachen. En dat is precies wat we dezer weken ook doen. De dametjes hebben vanaf morgen 2 weken vakantie, daar gaan we heerlijk van genieten.
Niets moet, alles mag. Ook de meiden zijn toe aan wat rust, ik merk het aan ze. Ondanks dat ze het er niet veel over hebben, is dit voor hun ook een zware maand. Allemaal feestdagen voor de eerste keer zonder mama, het moest verboden worden…..
De komende 2 weken zal er dus ook geen blog verschijnen, het is quality time voor ons drietjes!!
Lieve mensen, nogmaals, vanuit het diepst van mijn hart wens ik jullie hele mooie dagen toe. Geniet ervan, pas op met vuurwerk en tot in het nieuwe jaar!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Ha, René,
Dank je voor het delen van je gevoelens van de afgelopen tijd. Ik wens jullie heel veel sterkte en liefde met elkaar de komende dagen en dat het maar snel januari zal worden. Zo’n eerste jaar is het echt overleven, alle herinneringen komen terug alsof het gisteren was.
Ik hoop dat het in 2020 iets beter zal gaan met jullie. Ik wens jullie een liefdevol jaar toe met elkaar!
Lieve groet,
Ank
Lieve René
Heel erg bedankt voor het zo openhartig delen van je gevoelens het is een heftig jaar geweest wat ik met een lach en een traan gelezen heb want wat doe je dat mooi en ik ken je niet eens persoonlijk maar het raakt me.
Geniet van elkaar in de laatste dagen van het jaar hopelijk wordt 2020 een mooi jaar voor Julie drietjes
Groetjes Lucienne
Hoi Rene wat heb je het weer mooi op geschreven jou gevoelens in deze maand en afgelopen jaar ik wens je een goed 2020 met je meiden en maak er met de kerst toch wat van lieve groetjes uit Beverwijk
René, bedankt weer voor je openhartige blog. Ik lees ze iedere keer en vind het fijn om te lezen. Mijn gedachten gaan ook zo vaak terug naar Ellen. Zeker deze tijd, wat was het heftig. En dat blijft het, zeker voor jullie. Hopelijk kun je de komende weken even de rust vinden met de meiden. Veel liefs en denk aan jullie ( en aan Ellen…)