De tijd zit niet stil, mijn hemel, wat gaat het toch allemaal snel. Snel wat betreft dit jaar, wat betreft het opgroeien van de kinderen, ja eigenlijk wat betreft alles. De maand december, alweer de laatste maand van het jaar. Nog een paar weken en we stappen 2020 binnen. Alhoewel, min of meer zijn de eerste stappen binnen 2020 alweer gezet.
Zo belde van de week een vriend om een afspraak te maken. U voelt hem al, dat werd natuurlijk pas in 2020. Afgelopen week waren we bij de tandarts, vervolgafspraak, u raadt het al, in 2020. Ja, en zo heeft de tijd eigenlijk geen drempels, geen momenten van rust. Wel in onze hoofden, maar zeker niet in het werkelijke leven.
Door dat ontbreken van deze natuurlijke rustmomenten, voelt het alsof alles maar door dendert. Daarom heb ik soms de neiging even pas op de plaats te maken en te bedenken wat er allemaal is gebeurd. Dit deed ik vroeger al en nu nog steeds. Puur om te beseffen dat een jaar weliswaar snel gaat, maar dat er ook een hoop in gebeurt.
Nu hoef ik over afgelopen jaar natuurlijk niet lang na te denken, want dat is een krankzinnig jaar geweest. Zo druk, dat ik nu pas momenten van rust vind om te overdenken wat er allemaal wel niet heeft plaats gevonden. Met behulp van mensen om me heen begin ik langzamerhand alles weer “op een rijtje” te krijgen.
De gebeurtenissen liepen niet altijd synchroon meer met het tijdstip waarop het voorval werkelijk gebeurde. Ook worden er langzamerhand aardig wat gaten in mijn herinneringen opgevuld. De hele toestand met Ellen begint langzaamaan de contouren te krijgen van een volledig verhaal, een feitelijk verhaal. Dit is ‘fijn’ voor de verwerking van het gebeurde.
De tijd zit niet stil. Daar moest ik ook pas geleden aan denken toen ik bij de lagere school stond. U moet weten dat de oudere groepen, dus de groep van Sara, via de achterkant van het gebouw naar binnen gaan. De jongere kinderen gaan via de voorzijde naar binnen. Dit omdat het een vrij grote school is en de kleintjes dan niet overlopen worden door de oudere kinderen.
Dus ik sta voornamelijk aan de achterzijde van het gebouw. Toevallig moest ik deze ochtend even op iemand wachten aan de voorzijde. Vertederd zat ik naar al die kleintjes te kijken en bedacht ik me hoe kort geleden eigenlijk nog die meiden van mij zo zorgeloos door de voordeur naar binnen huppelden. Voor hun gevoel een hele lange periode, die lagere school, terwijl het voor ons volwassenen voorbij vliegt.
Plots bedacht ik me ook op dat moment dat zo’n school eigenlijk een soort van productiefabriek is. Aan de voorzijde komen de kinderen nietsvermoedend als blije kleutertjes naar binnen gehuppeld. Om, letterlijk, 8 jaar later aan de achterzijde te vertrekken als bijna-pubers. En in die periode van 8 jaar gebeurt er zo veel in hun ontwikkeling.
Natuurlijk hebben wij ouders daar een grote rol in, maar toch zeer zeker ook al die leerkrachten die 8 jaar lang hun best doen om het kind naar een bepaald niveau te brengen. Niet alleen wat denkvermogen betreft, maar ook qua sociale vaardigheden. Ik wil me nergens mee bemoeien, maar wat doet men dan toch moeilijk over extra geld naar onderwijs 🙂
De tijd zit niet stil ook wat betreft techniek. In de categorie “valt er nog wat te lachen, nou zekers hoor!!” past onderstaand verhaal prima. De moderne tijd ten voeten uit en een “oude” man die blijkbaar hopeloos achterloopt, of toch niet?! Ik moest namelijk naar de apotheek om medicijnen te halen. Het was half zes ‘s avonds en het was erg rustig aan de balie.
Ik had een code per sms opgestuurd gekregen ten teken dat de medicijnen klaar lagen en deze code meldde ik dan ook braaf aan de apothekersassistente. Vervolgens wees zij mij op een klein computerschermpje in een hoek achter in de zaak. Of ik daar deze code wilde invoeren. Uh, natuurlijk, als u dat wilt.
Dus ik braaf de code invoeren en daarna weer terug naar de dame. Na het invoeren van de code, ging er bij haar een belletje af, waarna zij naar de computer achter haar balie liep. Vervolgens pakte ze de, allang klaarstaande, medicijnen van me en brulde door de lege zaak: “snel-balie, medicijnen voor de heer B.” Ja, dat was ik natuurlijk, want verders was er niemand.
Nou, ik heb haar toch eerlijk verteld dat dit op een behoorlijk “Monty-Python”- achtige scène leek. Waarom, in godsnaam, moet ik op een schermpje mijn code invullen, als jij de computer voor je neus hebt staan?! Je weet wie ik ben, je weet welke medicijnen voor mij klaar liggen, want dat geef je zelf in een sms’je naar mij aan.
Er is niemand anders in de zaak, maar nee, protocol is protocol en zo doen we het 🙂 Nou, zo houd je elkaar wel lekker aan het werk. Nieuwe tijden, alles via de computer, want anders kan het niet. Ik kan niet met u converseren, ik kan alleen maar mijn schermpje aflezen. Beseft u goed, ik ben niet boos, ik moest er alleen erg om lachen. Wat een gedoe voor een zakje medicijnen.
En dan als kers op de taart ook nog braaf door de lege zaak roepen dat mijn medicijnen er waren. Ik kon het ternauwernood droog houden, ik deed het bijna in mijn broek van het lachen!! Ik heb nog om me heen gekeken, of ik misschien mensen over het hoofd had gezien. Maar nee hoor, ik was toch echt de enige, ook nog eens de enige meneer B., in de zaak!!
Tja, dat had ik haar wel direct kunnen vertellen. Daar had je niet 2 computers voor nodig gehad. Nou, dan maar wat verouderd, maar volgens mij was er niets mis met het systeem, waarbij je je geboortedatum noemde en vervolgens de medicijnen kreeg. Gewoon aan de balie, één op één afgehandeld, zonder tussenkomst van allerlei moderne hulpmiddelen 🙂
Wat ook trouwens prima in de categorie “valt er nog wat te lachen” valt, is het verhaal van almaar stijgende huizenprijzen. Ook dit heeft met de tijd te maken en is misschien eigenlijk wel helemaal niet om te lachen, zeker niet als je starter op de woningmarkt bent. Er staat namelijk in onze straat sinds kort een huis te koop.
Met een vraagprijs, waarbij ik, in guldens omgerekend, bijna miljonair zou zijn!! Nu moet u weten dat de huizen in deze straat, in de jaren 20 van de vorige eeuw gebouwd zijn. De huizen worden omschreven door de gemeente Haarlem als toentertijd “het minimum aanvaardbare, gesubsidieerde woningtype”. Ofwel, eigenlijk best knap dat de huizen nog overeind staan 🙂
De meeste mensen hebben wel in de loop der jaren, toen deze oorspronkelijke huurhuizen verkocht werden, de woningen aardig gemoderniseerd. Maar feit blijft dat het geen kwalitatief beste huizen zijn. Ook al niet toen ze, nu bijna een eeuw geleden, opgeleverd werden. En dat zelfs deze woningen nu zoveel moeten kosten, geeft toch wel aan dat er eigenlijk iets niet klopt.
Ik weet dat het een overspannen woningmarkt is en dat Haarlem erg gewild is, maar ik zou toch nauwelijks met droge ogen bijna €450.000,- durven vragen voor mijn woning. Nu hoeft dat ook niet, want ik woon hier tot volle tevredenheid. Maar mijn hemel, waar hebben we het over. Je koopt 4 muren die overeind blijven doordat ze tussen andere muren staan.
Ik heb natuurlijk direct even op Funda gekeken wat je nog meer voor zo’n bedrag zou kunnen kopen in Nederland. Nou, daar zitten wel wat aardige optrekjes tussen hoor, voor die prijs!! Ik ben ook direct maar bij wat bekenden gaan ‘vissen’. Stel je toch voor dat deze ook hun huis verkopen, dan kun je toch echt een enorme woning aan de rand van het bos terug kopen.
Ieder een eigen gedeelte van het huis, en rentenieren maar 🙂 Ik zie het wel zitten hoor, zo’n wooncommune. Maar hoe dan ook, het is natuurlijk wel triest gesteld voor jonge mensen die een huis willen kopen. Zonder een startkapitaal kom je niet eens meer ergens binnen in deze contreien. Ik ben dan ook blij dat Ellen en ik ooit deze stap genomen hebben.
Als de kinderen volwassen zijn, kan ik alsnog het huis verkopen en hen beiden dan een mooi startkapitaal geven. Zelf stel ik niet zoveel eisen aan bewoning hoor. Als er maar een bed in past en het dak niet lekt. Ja, de tijd zit niet stil, op allerlei niveaus.
Met deze woorden besluit ik de blog voor deze week. We gaan ons opmaken voor de diverse kerstactiviteiten van de kinderen. De kerstboom staat in ieder geval inmiddels wel in dit huis. Daar was met geen mogelijkheid aan te ontkomen en volgens mij heeft ie nog nooit zo vroeg gestaan als dit jaar!!
Overigens volgende week nog één blog voor dit jaar, en dan houden we twee weken vakantie. Ik wens u allen een heerlijke week toe en veel succes met alle eventuele voorbereidingen voor de komende feestdagen!! Wij gaan hier verder met onder andere de repetities van Sara voor de kerstmusical en het pannenkoeken bakken voor het kerstdiner 🙂
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Ha René,
Een mens maakt veel mee in zijn of haar leven, jullie hebben helemaal een moeilijk jaar achter de rug. Gelukkig zie je ook nog de humor van alledag.
Mooi verhaal van de Apotheek, moest even denken aan een reclamespotje bij een slager geloof ik dat er iemand in een lege winkel kwam en de verkoper ook luid en duidelijk om nummer 1 vroeg….
Fijne week en lieve groet,
Ank
Hoi René, het is echt een computerwereld geworden. Soms handig, maar ook wel eens een een grote ergernis. Je hebt mooie foto’s geplaatst.
Nu op naar de kerstactiviteiten. Voor mij makkelijk, want ik heb er niets mee.
Lieve groetjes, Carla.