Voor tante Jo
“Binnen 1 jaar, de jongste en de oudste.
Wat een jaar….”
Mijn lichaam staat nog steeds op scherp. Zodra ik maar iets zie of beleef dat lijkt op momenten van het afgelopen jaar, schiet mijn lichaam direct in de hoogste staat van paraatheid. Dat is iets dat me de laatste tijd opvalt. Het is er en ik kan het niet voorkomen. Gelukkig kan ik het gevoel wel relativeren, maar de spanning op zo’n moment is er niet minder om.
Neem een paar weken geleden, rond de klok van half 8 ‘s ochtends. Terwijl ik van mijn koffie genoot, ging plotseling mijn mobiele telefoon. Totaal onverwacht, zeker op dit tijdstip. Mijn hart ging tekeer en direct veerde ik op om actie te ondernemen. Het bleek gelukkig nergens voor nodig, het was het buurmeisje die vroeg of ik nog eieren had 🙂 Ze wilde haar vader verrassen met een verjaardagstaart.
Maar mijn eerste gedachte was dat ik snel moest handelen. Iets voor de kinderen regelen en direct door naar het ziekenhuis. Een soort negatieve stoot aan adrenaline ging door mijn lijf. Op dat soort momenten besef ik maar weer goed dat alles nog zo pril is. Hoe vaak ben ik rond deze periode vorig jaar niet bij dag en nacht gebeld omdat er een acute situatie was ontstaan?!
Arm buurmeisje, moeders verontschuldigde zich onmiddelijk. Nergens voor nodig natuurlijk, ze moet ook vooral blijven bellen. Ik moet er maar aan wennen dat niet alles direct een negatieve lading heeft. Maar hoe kan iets er binnen een jaar zo insluipen, dat je zo ontzettend getriggerd wordt?!
Mijn hele leven gaat er al met enige regelmaat een telefoon, maar juist nu levert dat op sommige tijdstippen dus blijkbaar een extra spanning en negatieve associatie op. Zou dat ooit weer weggaan of is dat een soort van trauma waar een mens niet meer van afkomt?! Ik zou het niet weten.
Of neem afgelopen weekeinde toen er een vrachtwagen van een thuiszorg-organisatie in de straat stond. Er werd een bed bezorgd bij buren. Direct gingen alle alarmbellen bij mij af. Nee toch, toch niets ernstigs?? Meteen maar even geverifieerd bij buren. Wel een erg vervelende breuk voor de buurvrouw, maar ‘gelukkig’ geen levensbedreigende situaties.
Zo maf, ik ben helemaal niet fatalistisch ingesteld, maar met dit soort confrontaties staan bij mij alle alarmsignalen direct op rood tegenwoordig. Er is duidelijk toch wel het een en ander veranderd bij me. Nu geloofde ik al een aardige tijd niet meer in de onschuld van het leven hoor. Maar dit gaat momenteel nog wel een stapje verder.
Het besef dat het lot bepaalt en dat je niet veel in eigen hand hebt, staat nu wel gebeiteld in mijn ziel. Niets is onmogelijk in het leven, in positieve als wel negatieve zin, dus pluk de dag. Maar ik hoop wel dat die angsten een beetje gaan slijten bij me. Zoals ik ook in de vorige blog, de brief, al schreef ben ik sowieso erg bezig met hoe het er verleden jaar rond dit tijdstip aan toe ging.
Als je het dan over het lot hebt en de weinige mogelijkheden om dat te beïnvloeden, dan is verleden jaar daar wel een blauwdruk voor geweest. In deze periode had Ellen haar eerste chemokuren gehad. Het zag er gunstig uit. De tumoren werden terug gedrongen, maar ze leed in ene wel heftige pijnen.
Dit bleek veroorzaakt te worden door ruimtes in haar ruggenwervels. Doordat de tumor daar terug gedrongen was, ontstonden er ruimtes waardoor de boel ging verschuiven. Dat leverde helse pijnen op, maar tegelijkertijd ook de bevestiging dat alles er gunstig uitzag. Er werden voorzichtig al weer wat plannetjes voor de toekomst gesmeed.
Wat een opluchting, weliswaar voorzichtig en schuchter gevierd, maar zeker een opluchting. Dat was de eerste maal dat we Ellen voor de poorten van de hel hebben zien ontsnappen. Want in de periode hiervoor was ze eigenlijk al min of meer opgegeven.
Hoe wreed is het dan dat nog geen paar weken later bleek dat al die pijn voor niets was. De tumor kwam op andere plekken des te heftiger terug. De tumor ‘brak’ door de zware chemo behandeling heen. Alle hoop bleek tevergeefs te zijn. Ja, dan verlies je het vertrouwen in het leven wel even.
Wat een sluipmoordenaar die kanker. Keihard en zonder enig gevoel van mededogen. Had Ellen haar portie dan nog niet genoeg gehad. Blijkbaar niet, het was voor deze veelvraat nog lang niet genoeg. De honger van dit ‘beest’ bleek onverzadigbaar. Het is dan ook niet vreemd, besef ik, dat ik nog zo op scherp sta.
Zo zag ik van de week Sara slapend toen ik naar bed ging. Ze is erg verkouden op dit moment, dus haar mond stond open om lucht te halen. Stilliggend op haar rug, lijkt ze dan zo ontzettend op Ellen in de laatste periode. Die had het om andere redenen benauwd, maar lag in precies dezelfde houding.
Ik kon niets anders dan daar aan denken en moest gewoon even luisteren of Sara nog ademde. Natuurlijk deed ze dat, maar de confrontatie met het verleden was wel een pijnlijke. Zonder dat Sara daar ook maar iets aan kan doen, vind ik het moeilijk om haar zo te zien slapen.
Eigenlijk heb ik dan de neiging om haar wakker te maken of bij haar te blijven. Een soort angst overheerst dan bij mij. Ook daar moet ik nog flink aan werken. De ene situatie is zeker de andere situatie niet. Nu we het toch over angsten en Sara hebben, omgekeerd heeft Sara momenteel ook haar angsten.
Als ik maar even weg ben en iets later terug kom, is ze van streek. Ze is zo ontzettend bang om ook mij kwijt te raken. Heel logisch natuurlijk, maar hoe te voorkomen? Al vertel ik duizendmaal dat ik altijd zal terug komen, het verandert niets aan haar gevoel. Het is verdorie natuurlijk ook nogal wat. Ben je negen, heb je je moeder al verloren 🙁
Dat zou toch verboden moeten worden?! Maar ja, daar waar Anne al ouder is en alles iets beter kan beredeneren, is Sara nog net even te jong. Zij is gewoon ontzettend bang ook haar andere ouder te verliezen. Met als gevolg dat ze me erg claimt en veel aandacht naar zich toe trekt.
Ik moest bijvoorbeeld laatst naar een feestje. Mijn schoonzus kwam oppassen, een zeer vertrouwd gezicht, maar ook dit was niet voldoende om haar gerust te stellen. De eerste 2 uren ging het nog wel, maar daarna begon Sara, als een roofdier in een kooi, heen en weer te lopen bij het voorraam. Zich afvragend waar ik toch bleef.
Misschien dat ik toch maar eens bij een professional moet informeren of ik hier goed mee om ga. Dit was ook een tip van mijn schoonzus. We zijn eigenlijk met z’n drietjes aan het overleven. Het is voor ons allemaal een situatie waarmee we nog nooit te maken hebben gehad. Je denkt het goed te doen, maar misschien is er wel ruimte voor verbetering.
De angst van Sara bijvoorbeeld moet natuurlijk niet uitgroeien tot een permanente angst. Het moet niet zo worden dat ik nergens meer heen kan. Dat zou niet gezond zijn. En niet alle aandacht moet op deze manier naar Sara toe gaan. Er is nog een dametje in huis aanwezig.
Terwijl ik dit schrijf, bemerk ik trouwens dat Sara eigenlijk hetzelfde heeft als ik heb, namelijk een angstgevoel. Verschil alleen is dat ik de angsten kan relativeren, waarbij voor Sara dat nog een stap te ver is. Maar misschien voelt ze toch wel iets van spanning bij mij. Een mens ‘straalt’ dikwijls meer uit dan hij zelf vermoedt.
Zo bewijst dit schrijven maar weer zijn nut. In de drukte van alledag kom ik nooit tot dit soort gedachten of conclusies. Het zou voor ons alle drie geen kwaad kunnen eens te praten met iemand die ervaring heeft met het begeleiden van gezinnen waaruit één van de leden is weg gevallen.
Alle drie doen we ons best op dit moment, maar wie weet houden we elkaar ook wel ‘gevangen’ met onze angsten. Ik ga hier maar direct eens werk van maken. En met deze toezegging beëindig ik de blog voor deze week. Het is weer tijd voor de overige activiteiten.
Wederom dank voor uw geduld dit allemaal te willen lezen. U heeft er waarschijnlijk niet heel veel aan, maar mij helpt het ontzettend. En, zoals u ziet, kom ik ook nog eens tot goede ideeën door deze blog. Ik waardeer jullie reacties ook enorm, dat wil ik nog maar eens gezegd hebben!!
Ik wens u een prachtige week toe en tot de volgende blog 🙂
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Hoi René, wat een nare gevoelens om mee te leven. Het lijkt me heel goed om er met mensen die ervaring op dit gebied hebben over die gevoelens te praten . Ook voor Sara en Anne, want angst is een vreselijk gevoel en misschien kan dat door goede begeleiding wat minder worden.
Lieve groet, Carla.
Ha Rene, heel veel sterke met jullie drieën, om het verlies van Ellen te verwerken.
Liefs, Leny
René, wat heb je een ongelooflijk schrijftalent en wat zal dat je helpen om orde in die chaos van gevoelens en gedachten te scheppen! Mooi om te lezen hoe jij je met je dochters staande houdt! Dat wilde ik je nog maar eens laten weten,
Veel liefs en sterkte!
Lieve René,
Logisch, dat je die gevoelens hebt, je hebt die heel langzaam ontwikkelt, zoals dat gaat, wanneer Ellen wordt overvallen door Kanker. Allemaal heel logisch, en belangrijk, dat jouw lijf zo reageert, en nu betrap je jezelf erop, dat die manier van ‘aanstaan’ nog altijd zo is.
Dat is ook niet iets, wat snel weg zou ebben, denk ik zo. Dat zal moeten slijten. Hoe liefdevol schrijf je over jouw dochters, de herkenbaarheid, en bezorgdheid over beiden.
Goed idee, om jouw licht elders op te steken, wat de angsten aangaat, bij jou en jouw dochters. Ik vind het bijzonder knap hoe je het doet.
Fijne Sinterklaasavond toegewenst.
Lieve groeten,